Είναι πλέον σαφές, πως η προφητεία Κασσελάκη (και πατρός του), πως οδηγούμεθα στην επικράτεια δύο κομμάτων τύπου ΗΠΑ, δηλαδή Ρεπουμπλικανικού και Δημοκρατικού, βαίνει προς ολοκλήρωση.

Οι τελευταίες εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ και η μετάλλαξη της ΝΔ, αυτό  αποδεικνύουν. Παρότι τα ΜΜΕ μας αποπροσανατολίζουν, ως συνήθως, τα γεγονότα άλλα μαρτυρούν.

Ας δούμε τα γεγονότα στο ΣΥΡΙΖΑ, για τα οποία διακινούνται -και όχι μόνο από τα ΜΜΕ–  αποπροσανατολιστικές ερμηνείες. Πρώτα απ’ όλα, όταν το κόμμα αυτό πλειοψήφησε στις εθνικές εκλογές, έγινε μέσα σε πρωτόγνωρες για την πολιτική ιστορία αντιφάσεις και σε ιδιαιτέρως μεγάλες οικονομικές απειλές για τη χώρα. Τα μέχρι τότε κόμματα εξουσίας δεν έπειθαν πως μπορούσαν να ανταπεξέλθουν. Έτσι, ένα κόμμα του περίπου 3%, που διοικείτο από ομάδα πολιτικών   των ποσοστών αυτών, έλαβε ποσοστό 35%. Είναι προφανές, πως αυτή η διαφορά από το «αυθεντικό» ΣΥΡΙΖΑ – μετεξέλιξη του Συνασπισμού, της ΕΑΡ και του ΚΚΕ Εσωτερικού– δεν προήλθε από τους πιστούς στην ιδεολογία του. Άλλωστε συνεργάστηκε και με ένα «δεξιό» κόμμα για να γίνει κυβέρνηση και ουδείς εξεπλάγη. Η άνοδος της απήχησής του, προήλθε από τις πιέσεις των τότε καταστάσεων και τις υποσχέσεις του πως θα ασκήσει πολιτική που θα ακυρώσει τα μνημόνια και θα διώξει τους κακούς Γερμανούς. Merkel go home. Δεν το έλεγε άλλο κόμμα αυτό, ούτε ότι θα κάνει τις Αγορές να «χορεύουν στο νταούλι μας». Αυτό το έκανε για να αλιεύσει ψήφους που δεν ήταν   του παλιού «αριστερού» κόμματος του 3% και το πέτυχε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκλέχτηκε… με ψήφους ΣΥΡΙΖΑ! Όταν όμως αθέτησε όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις του -αυτό που λέμε κολοτούμπα- άρχισε να φθίνει, βαίνοντας  μάλλον προς τα αρχικά του ποσοστά. Για να ξαναγίνει λοιπόν πάλι κόμμα εξουσίας, πρέπει να αλλάξει την αρχική ταυτότητά του, κάτι που προϋποθέτει να απαλλαγεί από την παλιά ομάδα διοίκησής του, αυτή του 3%. Όπερ και εγένετο, με τη συμβολή του πρώην Προέδρου του, που ουδέποτε άλλωστε λειτούργησε ως αρχηγός αυτού του 3%. 

 Έτσι, εκλήθη αυτός που είχε ήδη κληθεί αθορύβως, να αλλάξει την ομάδα διοίκησής του και την παλαιά του φυσιογνωμία. Είχε όλα τα προσόντα: νέος, επιτυχημένος, εύγλωττος  και με  προσωπικά χαρακτηριστικά που σήμερα «πουλάνε». Μάλιστα τα ΜΜΕ τον παρουσίασαν, ψευδώς, ως ιδιαιτέρως    μορφωμένο και τον προέβαλαν σκανδαλωδώς. Αφού έτσι κέρδισε ανέτως τις εσωκομματικές εκλογές, υπήρξε αρκούντως προκλητικός, ώστε να οδηγήσει πολλούς προβεβλημένους πολιτικούς, της παλαιάς ομάδας διοίκησης, να φτιάξουν ένα άλλο κόμμα, που αποδεικνύεται θνησιγενές. Δηλαδή έτσι οι παλαιοί εξαφανίζονται σταδιακώς από το προσκήνιο. Στη συνέχεια, οι παλαιοί που παρέμειναν με τον νέο Πρόεδρο, έπρεπε και αυτοί να τεθούν στο περιθώριο. Έτσι, ο πρώην Πρόεδρος έδωσε -νομίζουμε ηθελημένως και κατόπιν σχεδίου- στον νέο Πρόεδρο, την αιτιολογία να ζητήσει, με προκλητικό τρόπο, εσωτερικές εκλογές. Ένα σημαίνον παλαιό στέλεχος,  από τα τελευταία που είχαν απομείνει εντός προσκηνίου, έπεσε στην παγίδα: δεν έλαβε υπ’ όψη του πως οι νέοι σύνεδροι δεν ανήκουν πλέον στο παλαιό 3%. Έτσι αυτό-υποβαθμίστηκε, με τη συνέργεια και τριών άλλων στελεχών του κόμματος: ο ένας προσωπικός φίλος του πρώην Πρόεδρου, ο δεύτερος εξάδελφός του, ο τρίτος σαφώς μετριοπαθής και ήδη επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος. Ο νέος Πρόεδρος έτσι κυριάρχησε και η μετάλλαξη του κόμματος επιταχύνεται. Στόχος το «κέντρο», με την ασάφεια της «κεντροαριστεράς».

Από την άλλη μεριά, η ΝΔ επίσης μεταλλάσσεται προς το «κέντρο», αυτή με την ασάφεια της «κεντροδεξιάς». Αμφότερα δηλαδή μεταλλάσσονται προς ένα «κέντρο», που ιστορικώς στη χώρα μας υποστήριζε τον οικονομικό φιλελευθερισμό, αντιτιθέμενο στον «κρατισμό» του ΚΚΕ και στον «κρατισμό» της τότε «λαϊκής δεξιάς». Ας θυμηθούμε και πως στη χώρα μας τα «αριστερά» και «σοσιαλιστικά» κόμματα έκαναν αυτά που δεν τολμούσαν να κάνουν τα «δεξιά». Όλα με συγκεχυμένες ιδεολογίες -πολλοί μιλούν για το τέλος των ιδεολογιών- και την κυριαρχία του «φιλελευθερισμού», όπως τον εννοούμε σήμερα, δηλαδή όπως μας τον παρουσιάζουν σήμερα. Ιδού το κατά Φουκουγιάμα «τέλος της Ιστορίας». Άλλωστε και στις ΗΠΑ τα πράγματα είναι απολύτως συγκεχυμένα, όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα και οι πολιτικές πρακτικές τους. Αλλά «φιλελεύθερα». Το λέμε αυτό, γιατί ενώ παλιότερα στην Ευρώπη το «εργαστήριο πολιτικής σκέψης» ήταν η Γαλλία, σήμερα είναι οι ΗΠΑ.  

Το πρόβλημα όμως είναι πως σήμερα δεν υφίσταται το «κέντρο» που ξέραμε, αυτό που προωθούσε τον ορθόδοξο οικονομικό φιλελευθερισμό, μέχρι τις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Τείνει να ολοκληρωθεί η επικράτεια ενός ειδικού τύπου «κρατισμού», που καπηλεύεται τον όρο «φιλελευθερισμό», με τα κράτη απολύτως ελεγχόμενα από οικονομικά συμφέροντα, συμφέροντα που δημιουργούν μέχρι και πολέμους. Τα κόμματα, χρησιμοποιώντας τη… μη δημιουργική ασάφειά τους, καθίστανται εργαλεία του επικρατούντος χρηματιστηριακού συστήματος… (αλλά αυτό δεν αποτελεί αντικείμενο του παρόντος σημειώματος).

Έτσι, το μέλλον ίσως δεν είναι πλέον άδηλον, αλλά τείνει να καταστεί πρόδηλον…

Διαβάστε επίσης:

«Ώδινεν όρος (συνέδριο) και έτεκεν μύν (παράταση ελπίδων…)»

Δυο χρόνια Σλάβα Ουκραΐνι!

Aγωνιστική αναμέτρηση με την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ