«’Εχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα» τραγουδούσε ο αξέχαστος Παύλος Σιδηρόπουλος και είναι τρομακτικό το ότι οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου παραμένουν τόσο επίκαιροι.

Τρομακτικό ότι ένα παιδί 12 ετών βλέπει το πανελλήνιο να έχει άποψη για το ίδιο, για τη μάνα του, για τη δικογραφία μιας δίκης που υποτίθεται ότι γίνεται κεκλεισμένων των θυρών, αλλά «μπάζουν» από παντού οι διαρροές της.

Τρομακτικό ότι όλοι έχουν άποψη για τα πάντα, αλλά ξεχνούν το πιο σημαντικό: Το ίδιο το παιδί.

Τρομακτικό, που, αν το δικαστήριο κάνει δεκτή την πρόταση της εισαγγελέως, αυτό το παιδί δε θα έχει πουθενά να ακουμπήσει την ψυχή της, πουθενά να γείρει το κατακερματισμένο, απ’όλους αυτούς τους άντρες που πέρασαν από πάνω της, σώμα της, πουθενά να πάρει μια ελπίδα για το μέλλον της.

Τρομακτικό που αυτό το κοριτσάκι δε ντρεπόμαστε να το κοιτάξουμε στα μάτια για την κοινωνία που το αφήνουμε να μεγαλώνει, για τη δικαιοσύνη που του ζητάμε να εμπιστευτεί, για τα ΜΜΕ που αφήνουμε να αποφασίζουν για το πόσο σπέρμα θα σκορπίσουν γύρω της.

Τρομακτικό που ζούμε σε μία χώρα χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ. Μόνο με πελάτες, πελατολόγια και πελατάκια υψηλά ιστάμενων…

Τρομακτικότερο όλων που ό,τι και να αποφασιστεί για τον κατηγορούμενο τελικά, δεν υπερασπιστήκαμε στην ουσία το παιδί, δεν το γλιτώσαμε, δεν του αφήσαμε μια χαραμάδα για ελπίδα για το μέλλον του…

Και μαζί, για το δικό μας.

Διαβάστε επίσης:

Δείξε μου τον φίλο σου κλπ…

Το «καρναβάλι» συνεχίζεται…

Καμία εμπλοκή, καμία συμμετοχή της Ελλάδας στις πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ