Οι καιροί αλλάζουν. Η κλιματική αλλαγή δίνει τον τόνο, ανεβάζοντας τις θερμοκρασίες και τη στάθμη των υδάτων σε όλο τον Πλανήτη. 

Υπάρχει τρόπος να σωθούν οι παράκτιες κοινότητες; Στον ορίζοντα δεν φαίνεται να υπάρχουν -προς το παρόν- σίγουρες λύσεις. Η κατάσταση απαιτεί άμεσα μέτρα, αλλά και μεγάλη φαντασία για τα σχέδια επιβίωσης του μέλλοντος.

Στην κατεύθυνση αυτή, οι αρχιτέκτονες Χουάν Μανουέλ Πριέτο και Κλάρα Φοκάτσια σχεδίασαν και προτείνουν την «ουτοπική» ιδέα μιας πλωτής πόλης, που θα βρίσκεται στη μέση του Ειρηνικού ωκεανού.

Το σχέδιο ονομάζεται «Polimeropolis», και προτείνει ένα νεωτερικό οικιστικό μοντέλο που θα βασίζεται σε ένα σύμπλεγμα από τεχνητές ατόλες. Τα δομικά υλικά που χρειάζονται για να δημιουργηθούν αυτές οι ατόλες, θα ανακτώνται από τα επιπλέοντα υλικά, των 80.000 τόνων πλαστικών σκουπιδιών που βρίσκονται στον Ειρηνικό ωκεανό, ανάμεσα στη Χαβάη και την Καλιφόρνια.

Τα πλαστικά αυτά θα συλλέγονται, θα δέχονται κάποια επεξεργασία και θα συμπιέζονται από πλωτά εργαστήρια, τα οποία θα παράγουν το τελικό δομικό υλικό με το οποίο θα δημιουργηθούν οι ατόλες και όλα τα κτίρια των πλωτών οικισμών.

Οι ατόλες δεν επιλέχθηκαν τυχαία, αφού το κυκλικό σχήμα τους θα δημιουργεί μια μικρή λιμνοθάλασσα στο εσωτερικό της τεχνητής λεκάνης διαμέτρου 600 μέτρων. Με τη βοήθεια δικτυών και ειδικών μικροοργανισμών στη διάμετρο, το νερό στο εσωτερικό της ατόλης θα είναι καθαρό, απαλλαγμένο από μικροπλαστικά και άλλους βλαβερούς παράγοντες, κι έτσι θα μπορεί να στηρίξει την υγιή αύξηση της θαλάσσιας ζωής δημιουργώντας υγιή οικοσυστήματα.

Κάθε τέτοιος κυκλικός οικισμός θα μπορεί να στηρίζει έναν πληθυσμό 4.000 ατόμων και τις όποιες εμπορικές ανάγκες τους, ενώ ταυτόχρονα θα είναι ενεργειακά αυτοδύναμος. Η ηλεκτροδότηση θα εξασφαλίζεται από την εκμετάλλευση της κίνησης των παλιρροιών. Η ύδρευση θα γίνεται με μετατροπή του θαλάσσιου νερού σε γλυκό, μέσω μιας διαδικασίας αντίθετης ώσμωσης που διαχωρίζει το νερό από το αλάτι.

Οι αρχιτέκτονες εξετάζουν το ενδεχόμενο να δημιουργήσουν και τεχνητές ατόλες ειδικού σκοπού, όπως, πάρκα αναψυχής, ένα αεροδρόμιο, ή σύνθετες ξενοδοχειακές υποδομές οικο-τουρισμού.

Το καινούριο στην περίπτωση αυτή, είναι ότι τα δομικά υλικά θα ανακτώνται από την επιτόπια μετατροπή των εκατοντάδων τόνων πλαστικών που περιφέρονται στον ωκεανό. 

Η ιδέα αυτή, όσο ουτοπική κι αν ακούγεται, είναι η μόνη που λαμβάνει υπ’ όψη της το πρόβλημα της άμεσης δράσης στην αντιμετώπιση της μόλυνσης των ωκεάνιων συστημάτων και της μελλοντικής στάσης για τη ζωή. Είναι η μόνη -μέχρι στιγμής- που δεν χτίζει πάνω στα σκουπίδια, αλλά επιχειρεί να τα μεταποιήσει και να τα εντάξει σε μια νέα χρήση. Από την άποψη αυτή, είναι τουλάχιστον «συμβιωτική».

Ίσως έτσι να μπορέσουν τελικά οι άνθρωποι να επιβιώσουν σε έναν πλανήτη που πνίγεται στα σκουπίδια. Αν ζούσε σήμερα ο Νώε, πιθανότατα θα κατασκεύαζε την Κιβωτό του με τέτοια υλικά, για να σώσει τη χλωρίδα και την πανίδα του πλανήτη από τον Κατακλυσμό.

Τελικά, γιατί απαξιώνουμε την «Ουτοπία», όταν ήδη βιώνουμε μια πραγματική «Δυστοπία»;    

Διαβάστε επίσης:

Κλιματική κρίση: SOS για την Ευρώπη από την υπηρεσία Copernicus – Ο εφιάλτης του Έβρου (Xάρτες)

Κως: Στον εισαγγελέα οι γονείς του μωρού που πνίγηκε με την τροφή του – Κανένα σημάδι σεξουαλικής κακοποίησης στο μωρό

Νίσυρος: «Τσουνάμι» καταγγελιών για τον αρχαιοφύλακα – Σοκάρουν οι μαρτυρίες – Έδινε προφυλακτικά και sex toys στα παιδιά (video)