Τίτλος ταινίας: Killerwood
Σύνοψη: Ένας νεαρός σκηνοθέτης πραγματοποιεί τα πρώτα βήματα στην τέχνη του, προσπαθώντας να φέρει σε πέρας τις δυσκολίες των γυρισμάτων ενός θρίλερ. Με όσα συμβαίνουν τα ίδια τα γυρίσματα αποκτούν χαρακτήρα θρίλερ.
Σκηνοθέτης: Χρήστος Μασσαλάς
Παίζουν: Χρήστος Δαούτσης, Έλσα Λεκάκου, Τζόις Ευείδη, Φοίβος Παπαδόπουλος, Ρούλα Πατεράκη

Ξεκινάει με τη διάθεση διακωμώδησης των χολιγουντιανών θρίλερ  – μάλλον με όχι ιδιαίτερη επιτυχία -, καταλήγει ως αυθεντικό θρίλερ, ξαφνιάζοντας ευχάριστα. Εξού και ο τίτλος «Killerwood», όπως «Hollywood». Στη διαδρομή, όσο σφίγγει η αφήγηση, ο Χρήστος Μασσαλάς ξεφορτώνεται το έρμα ενός άστοχου μοντερνισμού, κάτι που συνοδεύεται από την ευχάριστη απογείωση του φιλμ. Όσο προσπαθεί να μετατρέψει την περιπέτεια ενός γυρίσματος, σε ταινία αγωνίας, ο σκηνοθέτης κερδίζει λίγες στιγμές ενδιαφέροντος, αφού η όλη σύλληψη δεν διακρίνεται για πρωτοτυπία, αλλά για αφόρητη κοινοτοπία. Η δημιουργική αγωνία, τα πρακτικά προβλήματα στο συνεργείο, το οικονομικό αδιέξοδο της παραγωγής, οι αντιζηλίες των ηθοποιών, οι σχέσεις και οι αντιπάθειες συνθέτουν, σεναριακά, ένα τεχνητό σκηνικό αγωνίας, απέναντι στο αν θα καταφέρουν να ολοκληρώσουν την προσπάθεια, στο οποίο δύσκολα κάποιος βρίσκει σημεία επαφής. 

«Το έχουμε ξαναδεί…» μπορεί να είναι μια πρώτη προσέγγιση του θεατή, ο οποίος θα αναγνωρίσει ένα ελληνικό σινεμά, κάπου μετά το 2000, όταν άρχισε να κάνει δειλά την εμφάνισή του η διάθεση γέννησης ενός φρέσκου εγχώριου προϊόντος. Είναι χαρακτηριστική η επιθετική απορριπτικότητα, με την οποία έγινε δεκτή η προσπάθεια, από τη συντηρητική μερίδα των ανθρώπων του κινηματογράφου. Αρκεί να θυμηθούμε τον πρώιμο Λάνθιμο και την «Κινέττα» του, τις ταινίες της Κωνσταντίνας Βούλγαρη και του αδελφού της Αλέξανδρου,  τον Κούτρα και την Αθηνά Ραχήλ Τσαγκάρη. Τώρα, όμως, στο 2025, το να σπάσεις αφηγηματικούς άξονες, να γεμίζεις τον τόπο με «τζάμπ κατ» (συνδέσεις πλάνων με φαινομενικό «πηδηματάκι»), να προσπαθείς να ανακατέψεις την τράπουλα της αφήγησης, με κατά πρόσωπο αντιμετώπιση του ηθοποιού με τον θεατή και με εμφανή την κινηματογράφηση με βιντεοκάμερα, στο όνομα της ευελιξίας και της ντοκιμαντερίστικης καταγραφής, φαντάζουν ένας μη μοντέρνος μεταμοντερνισμός.

Κοντά σ’ αυτά, προστίθεται ένας ανάλογος τρόπος ερμηνείας των πρωταγωνιστών και μια σειρά από περσόνες, που θαρρείς είναι υποχρεωτική η συμμετοχή τους σε μια ομάδα σύγχρονων ελληνικών ταινιών: ο όψιμος ομοφυλόφιλος, η τρανς, το μειονεκτικού άτομο. Αυτό το τελευταίο, το οποίο υποδύεται εξαιρετικά ως άτομο δίχως όραση η Ρούλα Πατεράκη, θαρρείς δίνει το έναυσμα για την αλλαγή της κατεύθυνσης του ανέμου στην ταινία, που αρχίζει να πνέει από τη μεριά της αυθεντικής δημιουργίας. Εκεί που όλα μοιάζουν να περιπαίζουν το κλισέ θρίλερ, αφού το θέμα της υπό κατασκευήν ταινίας είναι ένας σίριαλ κίλερ, η ταινία αποφασίζει να «σοβαρευτεί». Όταν, λοιπόν αποφασίζει να περάσει καθαρά στις εσώτερες στιβάδες της αγωνίας – πριν απ’ όλα της υπαρξιακής -, μετά από το θάνατο ενός ηθοποιού και τη συντριβή όλων των συνεργατών του, τότε το έργο ξεκαθαρίζει την ταυτότητά του και αποδεικνύει τις δυνατότητες του Χρήστου Μασσαλά.

Η σκηνή της κηδείας, αυτή του μονολόγου της Ρούλας Πατεράκη, η πρόβα του φόνου και η τελική εκδοχή του, ο επιθανάτιος ρόγχος του ήρωα, ο τρόμος της πρωταγωνίστριας, τα μακρινά πλάνα λίγο πριν το τέλος, οι ανατριχιαστικοί φωτισμοί τους, η εναλλαγή των πλάνων σε συνομιλία, χωρίς ακροβατισμούς και το ευρηματικό  υπαινικτικό φινάλε μάς στέλνουν να ξαναδιαβάσουμε την ταινία: την αρχική δήλωση για την ανολοκλήρωτη προσπάθεια των γυρισμάτων και σκηνές όπως αυτή του κάστινγκ και της διεκδίκησης των ρόλων, το λάιτ μοτίβ των λουλουδιών και το μυστήριο που τα περιβάλλει, εν τέλει μια ορθή σε δόσεις μίξη της μυθοπλασίας με την πραγματικότητα. Φαίνεται υπερβολικό, αλλά αρκεί αυτό το τελευταίο εικοσάλεπτο της ταινίας, για να δοθεί συγχωροχάρτι, σε ό,τι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άνευρο ως εκείνην τη στιγμή.

Ακόμη κι αν σε κάποιο βαθμό η μνήμη τρέχει στο «Διχασμένο κορμί», τίποτα δεν ενοχλεί ως αντίγραφο σε όλο τούτο το τελευταίο μέρος, αφού σε αυτό ο σκηνοθέτης δίνει μια νέα διάσταση στα τετριμμένα. Έστω και καθυστερημένα βρίσκει το δρόμο για το πρωτογενές και φτάνει σε ένα ευπρόσδεκτο αποτέλεσμα.

Αξιολόγηση: **

Διαβάστε επίσης

Τι γίνεται με το ΕΚΚΟΜΕΔ και τις πληρωμές των ξένων παραγωγών;

Πιρς Μπρόσναν: Ερωτικό παραμύθι από την Ιρλανδία η νέα του ταινία – Μαζί του η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ

Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο επικρατέστερος πρωταγωνιστής του «Midnight Vendetta», της επόμενης ταινίας του Μάρτιν Σκορσέζε