Τίτλος ταινίας: « Οι μπαλκονάτες» ( «The balonettes»)
Σύνοψη: Μια επιμειξία της κωμωδίας και του σπλάτερ – ένα κωμικό σπλάτερ, μ’ άλλα λόγια- θέλει τρεις γυναίκες να εκδικούνται το σύμβολο του άντρα, με ιδιαιτέρως αιματηρό τρόπο. Συγκάτοικοι σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων, με κοινό αίθριο, προσφέρουν η κάθε μια τον χαρακτήρα τους για τη συγκρότηση ενός κοινού, θηλυκού πυρήνα.
Σκηνοθεσία: Νοεμί Μερλάν
Παίζουν: Νοεμί Μερλάν, Σουεϊλά Γιακούμπ, Σαντάν Κοντρενού, Λουκά Μπραβό

Δεν πρόκειται για μια «φεμινιστική ταινία», όπως εύκολα θα τη βάφτιζε κάποιος. Πρόκειται για μια γυναικεία ταινία, κάτι που είναι τελείως διαφορετικό. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με τη διαπραγμάτευση ενός θέματος, με τον τρόπο της συνηγορίας προς τα δίκαια των γυναικών.

Στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε με το πώς θα ήταν ο κινηματογράφος, εάν βρισκόταν σε θηλυκά χέρια, στο σύνολό του. Είναι λίγο πολύ μια κινηματογραφική υπόθεση εργασίας, με βλέμμα σε όλη την έκταση της έβδομης τέχνης. Θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε το φιλμ με το τραγούδι του Κηλαϊδόνη «Αν ήτανε μαύρος ο Θεός…». Αν, λοιπόν, ήτανε γυναίκες όλες οι δημιουργοί…;
Με αφορμή τρεις συγκατοίκους σε ένα διαμέρισμα, με μια μικρή κοινωνία γύρω τους κι ένα κοινό αίθριο στο κέντρο, ξεδιπλώνεται ένα θρίλερ, όχι για να τρομάξει, μα για ν’ αντιστρέψει. Τόπος συνάντησης όλων των θηλυκών παρουσιών, η κοινή επιθυμία της εξόντωσης ενός ανδρικού κόσμου.

Ο τεμαχισμός αυτής της συμπυκνωμένης αρσενικής κοινωνίας λαμβάνει διαστάσεις άκρατα αιμοσταγούς θρίλερ, σπλάτερ με κινηματογραφικούς όρους. Δεν είναι όμως οι γυναίκες δολοφόνοι και καταστροφείς του αντιθέτου, όπως ίσως συμβαίνει με τον σύγχρονο, ανδροκρατούμενο κόσμο. Για το λόγο αυτό, η κατασκευή αφήνεται στην αγκαλιά της φαντασίας, όπως αποκαλύπτεται.

Όλα ξεκινούν με τον τρόπο του χιτσκοκικού «Σιωπηλού μάρτυρα». Τρεις νέες γυναίκες παρακολουθούν απέναντι από το διαμέρισμά τους το αντικείμενο του πόθου τους, τον τέλειο – σωματικά – άνδρα. Από κοινού, με τις έντονες διαφορές που τις διακρίνουν, συγκροτούν τον πυρήνα της θηλυκής ύπαρξης. Συγγραφέας η μια, ηθοποιός η άλλη, cam girl σε βίντεο πορνό η τρίτη. Το άθροισμα της δημιουργίας, της υποκριτικής και της ηδονοβλεπτικής πράξης δεν είναι άλλο από το σινεμά. Όπως ο Τζέιμς Στιούαρτ στον «Σιωπηλό μάρτυρα» μας μαθαίνει ότι ο κινηματογράφος αποτελεί μια βαθειά ηδονοβλεπτική πράξη, με την αδυναμία του θεατή να δράσει, να «σώσει» τους ηρωές του, η Νοεμί Μερλάν ανταποδίδει θέτοντας στη θέση του «κοινού» αποκλειστικά και μόνο γυναίκες. Το συγκρότημα των διαμερισμάτων ένας κινηματογράφος κι οι «θεατίνες» της, θεατρίνες ταυτόχρονα. Το μπαλκόνι σημείο θέασης, αλλά και σκηνή του κόσμου.

Αυτές, λοιπόν, δημιουργούν το παρακάτω του έργου, όπως γουστάρουν. Τον κλασικό συμβολισμό του φονικού όργανου- φαλλού τον αντιστρέφουν σε όργανο εξόντωσης του άντρα. Ο βιασμός εδώ είναι περισσότερο προϊόν καθημερινής αρσενοκρατίας, παρά σωματική επίθεση. Οι άνδρες επιστρέφουν σαν ζόμπι, ουσιαστικά νεκρές υπάρξεις, μόνο και μόνο για να σκορπούν τρόμο γύρω τους. Έχοντας αποικήσει από χρόνια τη γυναικεία συνείδηση, κυκλοφορούν αποκλειστικά με τη μορφή φαντασιωτικού τρόμου.

Η ανδρική αντίληψη του ακαταμάχητου εραστή, σβήνει μπροστά στην πραγματική πρόσληψη της ερωτικής πράξης από τις γυναίκες. Η γυναίκα διαθέτει το σώμα της κατά το δοκούν και όχι στραμμένο στις ανδρικές απαιτήσεις. Από την ερωτική αυτοϊκανοποιητική διάθεση ως την ανταλλαγή του ερωτισμού μεταξύ των θηλυκών σωμάτων, ο παραδοσιακός άνδρας αποτελεί μια περιττή παρουσία.

Και ο κινηματογράφος ο φτιαγμένος από τα βλέμματα των ανδρών, επίσης μια κωμική, αν όχι περιττή δημιουργία.

Τρομακτική, σχεδόν θριλερική διατύπωση-διαπίστωση, που δεν παύει να διεκδικεί την ισχύ της.Όπως αυτή δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα, ανήκει στη δικαιοδοσία της φαντασίας, έτσι και όλη αυτή η κατασκευή δεν μπορεί παρά να γεννιέται σε μια θηλυκή «οπτασία». Γι’ αυτό τα πλούσια, αλμοδοβαρικής καταγωγής χρώματα, το χάπι έντ – μόνο για γυναίκες-, η ακύρωση του τρόμου από το κωμικό στοιχείο. Βέβαια, σε κινηματογραφικό επίπεδο, οι «μοντερνιές» περισσεύουν, ίσως και να περιττεύουν. Πώς αλλιώς, όμως, θα περιγράψεις έναν…παρακάτω κόσμο, χωρίς αισθητικά πειράματα.

Πολλές φορές αποτυχημένα, πάντα όμως ενδιαφέροντα. Ίσως, τουλάχιστον για τους άνδρες,  σαν προειδοποίηση πριν τη συνάντηση με το φιλμ, θα μπορούσε να προταχθεί το μότο: Προσοχή! Μην το δείτε σαν θρίλερ. Σκοτώνει…

Αξιολόγηση: **1/2

Διαβάστε επίσης:

Σημαντική διάκριση για τον ζωγράφο Νίκο Ζάρρα

Η ταινία «Ηλέκτρα 7» μαζί με μουσικό live  προβάλλεται στη Μικρή Επίδαυρο στις 18 Ιουλίου

«Ο θάνατος του Εμποράκου»: Η επιτυχημένη παράσταση του Γιώργου Νανούρη ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα – Πρωταγωνιστεί ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης (Video/Photos)