Με άλλοθι τη «δημόσια ανάγκη» και τη «λειψυδρία», η Κυβέρνηση της ΝΔ προχωρά το σχέδιο αναδιανομής πλούτου, μεταφέροντας κρίσιμες υποδομές νερού από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τις τοπικές κοινωνίες στις αγορές και στα μεγάλα επενδυτικά συμφέροντα. Με fast-track διαδικασίες, συγχωνεύσεις και ωμές πολιτικές αποφάσεις, διαλύεται κάθε έννοια δημοκρατικής, κοινωνικής και αποκεντρωμένης διαχείρισης των υδάτινων πόρων.

Η υποκρισία είναι κραυγαλέα: από τη μία, η Κυβέρνηση δηλώνει ότι «το νερό παραμένει δημόσιο αγαθό». Από την άλλη, η διαχείριση του αγαθού παραδίδεται σε χρηματιστηριακές εταιρείες που λειτουργούν με μοναδικό γνώμονα την απόδοση στους μετόχους. Όπως συμβαίνει πάντα στις ιδιωτικοποιήσεις, το Κράτος κρατά την «ευθύνη», αλλά όχι τον έλεγχο και αυτό είναι το τέλειο άλλοθι για να φορτωθεί η κοινωνία τα κόστη και τις αποτυχίες.

Πρόκειται για μια διαδικασία αναγκαστικής μεταβίβασης πλούτου, που βαφτίζεται «μεταρρύθμιση». Οι τοπικές εταιρείες, πολλές εκ των οποίων είναι απαξιωμένες από χρόνια κρατικής εγκατάλειψης, οδηγούνται σε συγχώνευση και εξαΰλωση. Με assets που αποτιμώνται πρόχειρα, υποτιμημένα και ερήμην των τοπικών κοινωνιών, οι ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ αποκτούν υποδομές και δίκτυα κοψοχρονιά, ενισχύοντας την κεφαλαιοποίησή τους, για να τροφοδοτήσουν κερδοσκοπικές επιδιώξεις.

Και μετά; Μετά έρχεται η ΡΑΑΕΥ, η ρυθμιστική βιτρίνα του νεοφιλελεύθερου Κράτους, να «νομιμοποιήσει» τις αυξήσεις στα τιμολόγια. Με πρόσχημα τις επενδύσεις και την «αναγκαία αναβάθμιση των υποδομών», οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν πιο ακριβά το νερό που ήδη έχουν πληρώσει με τους φόρους τους, τις εισφορές και τους λογαριασμούς δεκαετιών.

Γιατί εκεί πηγαίνει το πράγμα: η μετατροπή του νερού σε εμπόρευμα, η κανονικοποίηση της ιδιωτικοποίησης και η αποσάθρωση της έννοιας του κοινωνικού δικαιώματος. Κι όλα αυτά, μέσα από διαδικασίες θεσμικά θολές, αντιδημοκρατικές και προσβλητικές προς κάθε έννοια κοινωνικής συμμετοχής και τοπικής αυτονομίας.

Η λειψυδρία είναι υπαρκτή, αλλά χρησιμοποιείται ως πρόσχημα. Αντί για ένα εθνικό, αποκεντρωμένο, δημόσιο σχέδιο διαχείρισης του νερού, βλέπουμε μια βίαιη ιδιωτικοποίηση υπό τον μανδύα της «αποτελεσματικότητας».

Όμως η διεθνής εμπειρία λέει κάτι άλλο:

• Στο Παρίσι, η επαναδημοτικοποίηση του νερού έφερε μείωση τιμών και αύξηση διαφάνειας.
• Στο Βερολίνο, οι πολίτες με δημοψήφισμα ανέκτησαν τον δημόσιο έλεγχο από τις ιδιωτικές πολυεθνικές.
• Στη Βαρκελώνη, η δημιουργία δημόσιας μη κερδοσκοπικής εταιρείας έβαλε τέλος στις αυθαιρεσίες των επενδυτών.
• Στις ΗΠΑ, δεκάδες πόλεις πήραν πίσω το νερό μετά από χρόνια αποτυχημένων ιδιωτικών συμβάσεων.

Κι όμως, εδώ επιλέγεται ο ακριβώς αντίθετος δρόμος. Η Κυβέρνηση υιοθετεί το μοντέλο που απέτυχε, το μοντέλο που απέδειξε πως οι αγορές δεν σώζουν τα κοινά αγαθά αλλά τα λεηλατούν.

Όχι, δεν πρόκειται για «τεχνικό σχέδιο». Είναι πολιτική επιλογή. Επιλογή ωμής εμπορευματοποίησης, που καταργεί δημοκρατικά δικαιώματα, υπονομεύει το Σύνταγμα και παραδίδει βασικά κοινωνικά αγαθά στην κερδοσκοπία.

Το νερό δεν μπορεί να είναι πολυτέλεια.

Το νερό δεν μπορεί να τιμολογείται με βάση το χρηματιστηριακό συμφέρον.

Το νερό είναι δικαίωμα, όχι εμπορεύσιμο asset.

Ο αγώνας για το νερό είναι αγώνας για Δημοκρατία, ισότητα και αξιοπρέπεια.

Αν θέλουμε να αποφύγουμε μια μελλοντική κοινωνία όπου οι λίγοι θα πλουτίζουν από τη δίψα των πολλών, τώρα είναι η ώρα να αντισταθούμε.

Το νερό δεν είναι μετοχή. Είναι ζωή.

Να απαιτήσουμε δημόσιο, κοινωνικά ελεγχόμενο και αποκεντρωμένο σύστημα ύδρευσης.

Να μην επιτρέψουμε στους μετόχους να γράψουν τη μοίρα ενός φυσικού αγαθού.

*Η Ιωάννα Λιούτα είναι Πολιτική και Οικονομική Αναλύτρια

Διαβάστε επίσης:

Τελικά μας κυβερνάει ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ…

«Το ΠΑΣΟΚ είναι το αντίβαρο στην παρακμή Μητσοτάκη/Τσίπρα και η μόνη κυβερνητική πρόταση με πατριωτικό, κοινωνικό και θεσμικό βάθος»

Οι μπανανιές στον Όλυμπο και τα άκυρα στην ευρωπαϊκή εισαγγελία