Τίτλος ταινίας: «Κράτα την ψυχή σου στα χέρια και περπάτα» («Keep your soul in your hands and walk»)

Σκηνοθεσία: Σεπιντέ Φαρσί

Από το Ιράν η Σεπιντέ Φαρσί βρίσκει τον τρόπο να επικοινωνήσει με τη νεαρή Παλαιστίνια φωτογράφο Φάτμα Χασάν, να της δώσει το χέρι και να περπατήσουμε όλοι  μαζί στα ερείπια της Γάζας, εν μέσω των βομβαρδισμών. Στην πραγματικότητα, η Φάτμα μάσχημα δίνει την ψυχή της, όπως μαρτυρά και ο τίτλος του φιλμ. Με τον απλούστερο τρόπο επικοινωνίας, μια συσκευή κινητού τηλεφώνου, αποκαθίσται μια βαθειά σχέση, όχι μόνον μεταξύ της σκηνοθέτιδος και της Φάτμα, αλλά με όλους εμάς τους θεατές. Πίσω από τις απρόσωπες τηλεοπτικές εικόνες κρύβονται άνθρωποι. Μια απλή βιντεοκλήση αποκαλύπτει τα πρόσωπά τους, τους κάνει διπλανούς μας. 

Αυτό είναι που καταφέρνει η Ιρανή Σεπιντέ Φαρσί, φτιάχνοντας μια αφήγηση, με τη γλώσσα του χαμόγελου της Φάτμα. Θεωρητικά πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ, στην πραγματικότητα ξετυλίγεται ο πιο βαθύς κόσμος μιας νέας κοπέλας, αυτός που δεν μπορεί να αποτυπώσει κανένας ντοκιμαντερίστικος ρεαλισμός. Είναι ένα σινεμά πέρα από το σινεμά. Ασφαλώς, αυτή καθεαυτή η κινηματογράφηση δεν μπορεί παρά να περνάει σε δεύτερη μοίρα, αφού αυτό απαιτεί η συνθήκη καταγραφής των εικόνων από τη βομβαρδισμένη Γάζα. Παρά ταύτα, πρόκειται για το πιο αυθεντικό ντοκιμαντέρ, όπως το απαιτεί η παρουσία του στους χώρους όπου τα γεγονότα βράζουν. Έχουμε, πλέον, περάσει σε μια εποχή στην οποία μια «ταινία τεκμηρίωσης», όπως επισήμως αποκαλείται το ντοκιμαντέρ απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από την καρδιά των γεγονότων, γνωρίζοντας κατασκευές και σκηνοθετικές παρεμβάσεις, δίχως επαφή με την άμεση παρουσία του στους χώρους όπου αυτά εξελίσσονται.

Στην περίπτωση του «Κράτα την ψυχή στα χέρια και περπάτα» (πρόταση που εκστομίζει η ίδια η ηρωίδα, για να δώσει κουράγιο στον εαυτό της), τα ερείπια και ο θάνατος περιτριγυρίζουν την Φάτμα, τα βλέπουμε, μπαίνουμε στο, ας το πούμε, σπίτι της. Κι αυτή, σε τέτοιο φονικό, από την αρχή ως το τέλος, διατηρεί το χαμογελό της, μας υποδέχεται λες και πρόκειται για κάτι ασήμαντο. Εκεί που ο θάνατος είναι η καθημερινότητα, γίνεται τελικά ανύπαρκτος. Η Σεπιντέ Φαρσί, με τις ημερομηνίες των επικοινωνιών τους, χωρίζει το φιλμ σε κεφάλαια:  από το απάνθρωπο βίωμα που περιβάλλει την Φάτμα, τα σχόλια για την κυριαρχία των Ισραηλινών στα εδάφη της Παλαιστίνης, τα παράπονά της για τη χρήση του νομίσματος σεκέλ, την υιοθέτηση των παλαιστινιακών ή αραβικών εδεσμάτων – το χούμους και το φαλάφελ , πάγια αιτία διαμάχης – ως εβραϊκά, την οικογένειά της, το χιτζάμπ, την άποψή της για τη Χαμάς. Πάνω απ’ όλα, όμως, τα όνειρά της να φωτογραφήσει, να ταξιδέψει, να γνωρίσει τον κόσμο. Η Φαρσί, αναφέροντας την επιλογή της ταινίας της για τις Κάννες (όπου και προβλήθηκε), προσκαλεί τη φίλη της να παραστεί στην προβολή. Η νεαρή κοπέλα λάμπει, το φωτεινό πρόσωπό της γίνεται ήλιος. Την επόμενη μέρα, αυτό το χαμόγελο σβήνει. Μαύρο πλάνο στην ταινία, μαύρο στη ζωή της Φάτμα. Στην ίδια τη ζωή όλων μας,  που θα χάσει αυτό το χαμόγελο.

Αξιολόγηση: ***1/2

Διαβάστε επίσης:

Μέγκαν Μαρκλ: Επιστρέφει στην υποκριτική μετά από 8 χρόνια – Ο ρόλος «έκπληξη»

Miss Piggy: H εμβληματική ντίβα των Muppets ετοιμάζεται για τη μεγάλη οθόνη!

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Περιπέτεια, φαντασία και «Bugonia» του Γιώργου Λάνθιμου (Videos)