Μετά τις φαβέλες και τις παραλίες μας γνέφει ο δυσπρόσιτος Αμαζόνιος, για να γνωρίσουμε τους ανθρώπους, τη χλωρίδα και την πανίδα του, αλλά κυρίως τα νερά του, στον  μεγαλύτερο επί γης όγκο τους.

Ξεκινώντας είτε από τις Άνδεις του Περού και τα χιόνια τους, είτε από τις πλαγιές της Κολομβίας και τα βρόχινα νερά που συγκεντρώνουν αυτές, αναπτύσσουν στην καρδιά της Βραζιλίας ένα δίκτυο ποταμών και παραποτάμων. Κι εκεί όπου συναντιούνται τα δύο αυτά ρεύματα, η ραφή των νερών, ένα ιδιαιτέρως εντυπωσιακό θέαμα, διαφορετική ροή, διαφορετικό χρώμα.

Σε μια ενδεικτική δειγματοληψία του δώρου της ζωής στη γη,  μια τετραήμερη επίσκεψη μας συστήνει ζώα, πουλιά, αλλά κυρίως δέντρα. Δισεκατομμύρια δέντρα, μικρά, μεσαία, μεγάλα, σαν τετραώροφο οικοδόμημα. Κι όλα τούτα απελευθερώνουν τόσο οξυγόνο, που ξαναγυρνάει από τον ουρανό και τα ποτίζει με δισεκατομμύρια τόνους νερού. Κυρίες και κύριοι, τα δάση της βροχής!

Διαβάστε επίσης

Podcast – Ηρώ Σαΐα: «Στα βήματά μου υπάρχει έντονα το ρεμπέτικο τραγούδι»

Podcast – Φαίδρα Δρούκα: «Οι Έλληνες έχουμε πολλά χαρίσματα, αλλά είμαστε ρατσιστές»

Podcast – Κορίνα Λεγάκη: «Στα δύσκολα οι γυναίκες ερμηνεύτριες δεν μασάμε»