Η παρουσία της Μαρίας Καρυστιανού στο δημόσιο πεδίο γεννά εύλογο σεβασμό. Η προσωπική της διαδρομή συνδέεται με μια ανοιχτή πληγή της κοινωνίας και με αιτήματα δικαιοσύνης που παραμένουν ενεργά. Όταν όμως μια φωνή πόνου περνά από τη διεκδίκηση στη διαμεσολάβηση εξουσίας, το ερώτημα παύει να είναι ηθικό και γίνεται πολιτικό.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινωνία αναζητά πρόσωπα εκτός συστήματος. Αυτό εξηγεί τη δυναμική Καρυστιανού, αλλά δεν την αρκεί. Η πολιτική δεν λειτουργεί μόνο με συμβολισμούς και συναισθηματικό κεφάλαιο. Χρειάζεται σχέδιο, θέσεις, συγκρούσεις και απαντήσεις. Αλλιώς, η κοινωνική οργή κινδυνεύει να μετατραπεί σε πρόσκαιρη εκτόνωση, όχι σε θεσμική αλλαγή.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο κίνδυνος. Όχι για την ίδια, αλλά για το συλλογικό αίτημα που εκπροσωπεί. Αν το πολιτικό εγχείρημα δεν αποκτήσει σαφή πυξίδα, μπορεί να εγκλωβιστεί ανάμεσα στην προσωποποίηση και την εργαλειοποίηση. Και τότε, αντί να ενισχυθεί η εμπιστοσύνη στη δημοκρατία, να προστεθεί ακόμη ένα επεισόδιο απογοήτευσης σε μια ήδη κουρασμένη κοινωνία.

Διαβάστε επίσης:

«Ρουσφέτι» της Μελόνι τα νέα τρένα

Ποιος έκλεισε τους δρόμους;

Φοβίζει το κόμμα της Καρυστιανού