Με τρικ και κόλπα οι αρχηγοί απέφυγαν την πραγματικότητα. Ο κόσμος όμως δεν μασάει

H ελληνική δημοκρατία πέτυχε (σχεδόν) επιτέλους το αυτονόητο: Κατάφερε δηλαδή οι άνθρωποι (και οι πολιτικοί… άνθρωποι είναι) να μπορούν να συνομιλούν μεταξύ τους χωρίς διαμεσολάβηση. Ωστόσο, αυτά που δεν ειπώθηκαν στα debates των πολιτικών αρχηγών ήταν περισσότερα και κυρίως σημαντικότερα απ’ όσα ακούστηκαν. Καθώς για ό,τι ειπώθηκε έχει ήδη χυθεί πολύ μελάνι, επομένως ας προσπαθήσουμε να σημειώσουμε τι απέφυγαν ή δεν μπόρεσαν να πουν οι αρχηγοί.

Μικρό βήμα…

Οι πολιτικοί αρχηγοί μίλησαν μεταξύ τους χωρίς δημοσιογραφική διαμεσολάβηση, σε μικρές δόσεις (μην πάθουν και τίποτε ξαφνικά) στο debate (των έξι) υποβάλλοντας ο ένας στον άλλο από μια ερώτηση. Αυτό μάλλον ήταν και το μόνο που τελικά θα μείνει από αυτή την τηλεμαχία. Θα μείνει επίσης και η, πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, ενενηντάλεπτη  «συζήτηση» Καραμανλή – Παπανδρέου.

Σε αυτήν οι δύο «καταλληλότεροι» (ο Γιώργος είναι πια καταλληλότερος του «καταλληλότερου» Κώστα) κατάφεραν να περιγράψουν τον… «κόσμο» τους αγνοώντας με ολύμπια ψυχραιμία την πραγματικότητα. Εξ αιτίας ίσως αυτής της ικανότητάς τους (να μιλούν χωρίς να λένε τίποτε) να εξασφαλίσουν οι Καραμανλής και Παπανδρέου το έπαθλο του καταλληλότερου (παραμυθατζή).

Η πραγματικότητα ωστόσο δεν κρύβεται. Τη βιώνουν οι πολίτες της χώρας και τα όσα κόλπα και τρικ χρησιμοποιούν οι πολιτικοί για να παραπλανήσουν, να ελιχθούν, να αποφύγουν να τοποθετηθούν επί της ουσίας έχουν εξαντληθεί.

Ο κόσμος όμως δεν «μασάει» πια παραμύθια και γι’ αυτό η νίκη του Παπανδρέου στις επικείμενες εκλογές δεν θα συνοδεύεται από απεριόριστη πίστωση χρόνου. Άλλωστε ο Καραμανλής άρχισε την ελεύθερη πτώση του  μόλις έναν χρόνο μετά την εκλογική του νίκη το 2007.

Έμπειρο… ακροατήριο

Εκπαιδευμένοι πια οι πολίτες στις τηλεοπτικές διαδικασίες και πάνω απ’ όλα έμπειροι στην αποκωδικοποίηση του τρόπου παιχνιδιού των πολιτικών είχαν την ευκαιρία να διαπιστώσουν, βλέποντάς τους στις τηλεμαχίες, τις αδυναμίες τους. Ήταν εύκολο να καταλάβει κανείς τι προσπαθεί ο καθένας τους να κρύψει.

Κατ’ αρχήν θα πρέπει να σημειωθούν τρία δεδομένα:

Τα debates παρακολούθησαν ένα εκατομμύριο άνθρωποι περισσότεροι απ’ όσους ψήφισαν στις ευρωεκλογές.

Εξακολουθούσε, μέχρι και πριν από τις τηλεμαχίες, να καταγράφεται ένα 15% αναποφάσιστων.

Η πρώτη τηλεμαχία μεταξύ όλων των πολιτικών αρχηγών είχε αποτελέσματα τα οποία καταγράφηκαν στις δημοσκοπήσεις αλλά δεν δημοσιοποιούνται λόγω της νομοθεσίας. Με μια ματιά:

Έχοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα αξίζει τον κόπο μια προσπάθεια αποκωδικοποίησης του λόγου των πολιτικών αρχηγών, όπως διατυπώθηκε στις τηλεμαχίες, προκειμένου να επισημανθούν τα αδύνατα σημεία τους.

Ο Καραμανλής δεν κατάφερε να πείσει γιατί αυτά που δεν κατάφερε να πράξει πεντέμισι χρόνια ως πρωθυπουργός θα μπορέσει να τα πετύχει τώρα.

Ο Παπανδρέου απέφυγε με επιμονή και επιμέλεια, παρά τις αλλεπάλληλες προκλήσεις, να πει με ποιον τρόπο θα πράξει αυτά που υπόσχεται.

Η Παπαρήγα εξακολουθεί να κάνει καίριες διαπιστώσεις για την υφιστάμενη πολιτική οικονομική κατάσταση χωρίς να μπορεί να πείσει πως οι προτάσεις του ΚΚΕ (παραδείγματος χάριν, «έξω από ΝΑΤΟ, Ε.Ε.») είναι ρεαλιστικές και αξίζουν τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτούνται για την αλλαγή πορείας του τόπου.

Ο Τσίπρας, όσο κι αν επιβεβαίωσε επιτυχώς τον ρόλο του ως αρχηγού, δεν ήταν σε θέση να καλύψει το χάσμα αντιλήψεων και προσανατολισμού που χωρίζει τις δυνάμεις που συγκροτούν το κόμμα του.

Ο Καρατζαφέρης μάλλον κατανόησε πως είναι περιορισμένος ο χρόνος που κάποιος μπορεί να κοροϊδεύει τόσους πολλούς προσπαθώντας να διευρύνει την πελατεία του. Προφανώς δεν γίνεται «και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα» ούτε, πολύ περισσότερο, δημοκρατική έκφραση με χρυσαυγίτικα υποστυλώματα.

Ο Χρυσόγελος συμπαθέστατα παρουσίασε το ευαίσθητο «πράσινο ρεύμα» που η οικολογική πραγματικότητα στον πλανήτη και την Ελλάδα επιβάλλει την ύπαρξή του, αλλά μας έπεισε ότι είναι πολιτικά ανύπαρκτο και ασυγκρότητο.