Έχοντας στενούς δεσμούς με την τρέχουσα πραγματικότητα, ο Κατσουλάρης δείχνει να βολεύεται άνετα με ό,τι συμβαίνει γύρω του, με ό,τι τον αφορά και τον προβληματίζει. Έτσι η λογοτεχνική του ματιά επικεντρώνεται στην ευελιξία και βαθύτητα του στίλβοντος παρόντος. 

 

Ο Άβερελ ανήκει στον γνωστό – άγνωστο αντιεξουσιαστικό χώρο, που ενεργοποιείται με… δημιουργική ασάφεια στα Εξάρχεια, τον οποίο ο συγγραφέας περιγράφει με ενάργεια και αποκαλυπτική ευκρίνεια. Στο ωραίο αυτό σύγχρονο διήγημα που διαδραματίζεται στο κέντρο της Αθήνας ένας μυστικός μπάτσος έχει χρεωθεί την παρακολούθηση ενός αντιεξουσιαστή, ο οποίος είναι ύποπτος για τέλεση τρομοκρατικού χτυπήματος. Μέσα από μια στενή σχέση παρακολούθησης αποκαλύπτονται οι διαψεύσεις του βίου δυο (υποτίθεται…) εκ διαμέτρου διαφορετικών (μέσα και έξω) ανθρώπων, έτσι που ο συγγραφέας ανατρέπει τα στερεότυπα τα οποία πρωταγωνιστούν στον αφελή επαναστατικό μύθο που διαχωρίζει τον διωκόμενο από τον διώκτη. Σε όλη τη διήγηση υπονοείται μια λυτρωτική ταύτιση όπου ο ένας συμπληρώνει την ύπαρξη του άλλου μέσα από την αναμονή μιας απελευθερωτικής πράξης που δεν συμβαίνει ποτέ, διαψεύδοντας παταγωδώς τις προσδοκίες των ρόλων, με την πραγματικότητα να μοιάζει με τις δυο όψεις του ίδιου ακριβώς νομίσματος! 

 

Στο δεύτερο διήγημα, μια νεαρή επίδοξη συγγραφέας προσπαθεί να συλλέξει και να καταγράψει ιστορίες βγαλμένες από τα σπλάχνα της ζωής. Με αυτό το υψηλό αίσθημα καθήκοντος ακούει προσεκτικά τη διήγηση ενός οινόφλυγος μεσήλικα, ο οποίος διηγείται τις ερωτικές του περιπέτειες ακουμπισμένος στην μπάρα ενός μπαρ με το ύφος «τα έχω δει όλα!». Το θέμα της οικογενειακής απιστίας ως μια κουραστικά επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα συνδυάζεται με τη λογοτεχνική φαντασία και υπέρβαση έτσι ώστε μια κατά συνθήκη κοινότατη ανθρώπινη συμπεριφορά να κερδίσει την αξία της μοναδικότητας. 

 

Στο τρίτο και μεγαλύτερο διήγημα, ο Ισίδωρος, ένας τριανταπεντάχρονος οικολόγος, βασανίζεται χρόνια μετά την αυτοκτονία του πατέρα του. Δεν ήταν η ύπαρξη τού ίδιου αρκετή για να τον αποτρέψει από την αυτοκτονία; Τελικά, τη νύχτα που η Αθήνα παραδιδόταν παρανάλωμα του πυρός στις συφιλιδικές παρανοϊκές κομματικές συμμορίες, τότε που το Αττικόν και ο Απόλλων κατέρρευσαν μέσα στις στάχτες τους, εκείνη τη νύχτα ο Ισίδωρος ζητά τη βοήθεια του πιο στενού του φίλου, ο οποίος βιώνει μια στέρεη σχέση με τη γυναίκα του Ιωάννα και το μωρό τους. Ενδιάμεσος, ένας φαινομενικά νεκρός σκύλος που συμπληρώνει αυτή την παράξενη συντροφιά στην ανάβασή της στην Πάρνηθα. Η Ανάσταση έρχεται και για τους τρεις, εκεί, στο ύψωμα, στην αρχή της νέας μέρας που ξημερώνει – εκεί που όλα ξαναβρίσκουν το σχήμα τους με την ανάδυσή τους από τα σκοτάδια… 

 

Τέλος, στο διήγημα που χάρισε και τον τίτλο της συλλογής, οι σχέσεις μάνας και γιου αποκαλύπτουν μέσα από την τραυματισμένη τους εσωτερικότητα όλα τα κατά συνθήκη ψεύδη του οικογενειακού παρελθόντος που έχει σφραγίσει το μέλλον. 

 

Μέσα από καθημερινές συνθήκες, ο συγγραφέας εστιάζει στην πλευρά εκείνη της ύπαρξης όπου προϋποτίθεται η λογοτεχνική δεξιότητα των χειρισμών για να αναδειχθούν στο ημίφως οι απότομες στροφές του ψυχισμού…