Γιατί το να φωτογραφηθεί η Μπιγιονσέ με τις μπουτάρες στις κολώνες αποτελεί διεθνή διαφήμιση της χώρας, λόγω της οποίας θα έπρεπε να ανοίξει η Ακρόπολη σαν «after» μαγαζί;

 

ΠΛΗΝ

– Το κοινό της Μπιγιονσέ πάντως, ένα μάλλον απαίδευτο συναυλιακά κοινό, ενθουσιάστηκε τα μάλα. Αρκούσε ένα περίεργο γραφικό στις οθόνες, ένα από τα χιλιάδες που γίνονται σε όλες τις συναυλίες του κόσμου χρόνια τώρα, για να ξεσπάει σε ζητωκραυγές. Και είχα και μία κυρία δίπλα μου που δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να μαγνητοσκοπεί με την κάμερά της. Δεν τράβαγε όμως τη σκηνή, την ίδια την τραγουδίστρια δηλαδή που ήταν – δεν ήταν δέκα μέτρα δίπλα της, αλλά αποκλειστικά όσα έδειχνε το video wall! Αν έχεις μάθει στον καναπέ και την τηλεόραση πώς να αλλάξεις μέσα σε μια νύχτα;

– Γιατί το να φωτογραφηθεί η Μπιγιονσέ με τις μπουτάρες στις κολώνες αποτελεί διεθνή διαφήμιση της χώρας, λόγω της οποίας θα έπρεπε να ανοίξει η Ακρόπολη σαν «after» μαγαζί;

– Στον Λιθουανό Τσεζάρις Γκραουζίνις για το συνολικό αποτέλεσμα της παράστασης «Ζορμπάς, η πραγματική ιστορία». Το κείμενο, το οποίο υπογράφει μαζί με τη σκηνοθεσία, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», ήταν φλύαρο, επαναληπτικό, με μεγαλόσχημα και ενίοτε τετριμμένα λόγια. Η παράσταση με αυτοσχεδιασμούς, γκροτέσκα στοιχεία, διέθετε κάποιες ωραίες ιδέες αλλά τις ξεχείλωνε. Αν ήταν σε μικρότερη συσκευασία, ίσως να μιλούσαμε για μια ενδιαφέρουσα πρόταση. Τώρα, για τη σχέση του έργου με τον Ζορμπά, ψάξτε στα ψιλά γράμματα!

– Ξεκίνησε υποστηρίζοντας την κίνηση της «Ομίχλης». Συνέχισε καλώντας τους αντιρρησίες να ανέβουν στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και τώρα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος τελεί πρόεδρος του διαγωνιστικού τμήματος του Φεστιβάλ. Και καλά κάνει, αν έτσι κρίνει. Έτσι κι αλλιώς ο θυμός όσο δίκαιος κι αν είναι κάποτε σβήνει – κι αυτό συνέβη προφανώς με τον θυμό του κ. Αγγελόπουλου προς τη σημερινή διευθύντρια του Φεστιβάλ Δέσποινα Μουζάκη, την οποία, δικαίως ή αδίκως, θεωρούσε υπεύθυνη για την εκδίωξή του από τη θέση του προέδρου και του Μισέλ Δημόπουλου από αυτήν του διευθυντή του.

– Την ίδια «μεγαλοψυχία» όμως δεν δείχνει και ο Μισέλ Δημόπουλος, που σε πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό «Κοντέινερ» δηλώνει ευθαρσώς: «Αλίμονο αν με κάθε κυβερνητική αλλαγή απολύονται οι διοικήσεις πολιτιστικών φορέων! Θα έπρεπε δηλαδή το ΠΑΣΟΚ να απομακρύνει τον Λούκο από το Φεστιβάλ Αθηνών επειδή διορίστηκε από τη ΝΔ; Εξωφρενικό δεν είναι; Στην περίπτωσή μου όμως, στόχος της φατρίας Τατούλη – Ζαχόπουλου ήταν, κυρίως, να πλασάρουν την κυρία Μουζάκη που είχε προετοιμαστεί για το ρόλο αρκετούς μήνες πριν και που, παρασκηνιακά, καραδοκούσε…». Ποια από τις δύο είναι η σωστή στάση; Ας κρίνει ο καθένας για τον εαυτό του.

– Γιατί στοιχίζει τόσο ακριβά στον Έλληνα η εκπομπή «Στην υγειά μας» του Σπύρου Παπαδόπουλου; Διότι τιμολογεί τον πολιτισμό μας όπως του αρμόζει (ή όπως κατήντησε). Κερνάει νταλγκαδιάρικα άσματα, ρίχνει γυροβολιές και παριστάνει την εκπομπή αρχείου. Ακριβώς όπως κερνάει ρετσίνα σε κρασοπότηρα και τη χρεώνει σαν σαμπάνια σε κρυστάλλινα κολονάτα.

– Σε νυχτερινό κέντρο στη Λεωφόρο Ειρήνης στην Πεύκη (έφτασε να) τραγουδά η Άντζελα Δημητρίου. Αν πάρει όλο ευθεία τον δρόμο βγάζει στο μέλλον της. Στην Εθνική Οδό.

– Η Ελεονώρα Ζουγανέλη του «Έλα» με τον Δήμο Αναστασιάδη του «Εσύ» τραγουδούν μαζί στη μία σκηνή. Ο Μύρωνας Στρατής του «Πάνω απ’ όλα» με τους Professional Sinnerz του «Όταν σ’ είχα πρωτοδεί» στην άλλη. Μικρά ονόματα με μεγάλο ραδιοφωνικό χιτ συγκεντρώνονται ανά δυάδες για να έρθει το κοινό. Λες και οι παραστάσεις είναι ραδιοφωνικό airplay.

– Στα νυχτερινά κέντρα οι θαμώνες συνεχίζουν να καπνίζουν ανενόχλητοι. Άλλωστε, στην Ελλάδα δεν απαγορεύτηκε το κάπνισμα. Τα τασάκια απαγορεύτηκαν…

– Η μαέστρος χωρίς ορχήστρα και «λάτρης» της κλασικής μουσικής Ευγενία Μανωλίδου κάνει ραδιοφωνική εκπομπή μιλώντας ανάμεσα σε Ρέμο, Πλούταρχο και Σφακιανάκη. Ο Μπαχ χωράει; Μπα.

– Στον Φάνη Μουρατίδη, για την άνεση με την οποία εξηγεί πώς πέρασε από το πάλαι ποτέ Θέατρο Αμόρε στον κατεξοχήν κόσμο της μετριότητας του εμπορικού θεάτρου και των «λαϊκών» σίριαλ. Κάτι η «ανάγκη για το επόμενο βήμα», κάτι ο βιοπορισμός, κάτι η ανασφάλεια του ανθρώπου που φοβόταν την αναγνωρισιμότητα. Αλλά πάνω απ’ όλα «έχ[ει] μια ιδιαίτερη σχέση με το Θεό»! Μάλιστα. Θα συναντήθηκαν στο όρος Σινά και ο Παντοδύναμος του έδωσε την 11η εντολή : «Μη φοβού τη χαμηλή ποιότητα!».

ΣΥΝ

+ Εντυπωσιακή η συναυλία της Μπιγιονσέ έστω και αν απουσίαζε εντελώς ο αυθορμητισμός. Όλο το live, από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο του λεπτό, έμοιαζε σαν να είναι προγραμματισμένο στο κομπιούτερ. Αλλά έτσι είναι οι μεγάλες παραγωγές. Παρουσιάζουν, ωστόσο, χορταστικό θέαμα. Δεν πάνε χαμένα τα λεφτά σου. Όσο για την ίδια την Μπιγιονσέ, εξαιρετική. Καλή φωνή, ωραία κίνηση, άλωσε τη σκηνή για ένα ολόκληρο δίωρο. Αξίζει ως καλλιτέχνις, δεν το συζητάμε…

+ Στον Γιώργο Μιχαλακόπουλο για την απολαυστική ερμηνεία του στη «Φθινοπωρινή ιστορία» του Αλεξέι Αρμπούζοφ. Μέσα από ένα έργο σχεδόν αδιάφορο και πεπαλαιωμένο, αποδεικνύει, για μια ακόμη φορά, πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι. Με μοναδική ζωντάνια και σκηνική χάρη, σκιτσάρει τον μελαγχολικό γιατρό Ροντιόν, του δίνει σάρκα και οστά, ανάσα και υπόσταση, με υποκριτική συνέπεια και θεατρική φινέτσα.

+ Στον Μανώλη Μαυροματάκη για την ερμηνεία του σαν Ζορμπάς στην παράσταση «Ζορμπάς, η πραγματική ιστορία». Εμφανισιακά παρέπεμπε στον (κινηματογραφικό) ήρωα, ερμηνευτικά υποστήριξε με σθένος τον ρόλο, όπως τον είχε συλλάβει ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Τσεζάρις Γκραουζίνις. Αλλά και οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν αξιοπρεπέστατοι σε ό,τι τους δόθηκε να ερμηνεύσουν, με τη φιγούρα της Εύας Κεχαγιά να ξεχωρίζει.

+ Στον Λιθουανό Τσεζάρις Γκραουζίνις για το σημείωμά του στο πρόγραμμα της παράστασης, «Ζορμπάς, η πραγματική ιστορία». Αντιγράφουμε: «Ακόμα και αν δεν ευχαριστηθείτε την παράσταση, σας εύχομαι ειρήνη στο σπίτι σας, μακροζωία, περισσότερους χαρούμενους ανθρώπους γύρω σας, που θα μοιράζεστε τα χαμόγελά σας, και να μην ξεχνάτε να κοιτάτε ψηλά στον ουρανό… οποιαδήποτε ώρα μέσα στη μέρα ή τη νύχτα». Σας αντιγυρίζουμε τις ευχές σας, κύριε σκηνοθέτη. Μόνο που ξεχάσατε το «Καλή καρδιά. Κι αγάπη». Γιατί τα χρειάζονται οι θεατές βγαίνοντας από την παράσταση!

+ Στον Σταύρο Θεοδωράκη και στην ομάδα της εκπομπής «Πρωταγωνιστές» γιατί πήραν ίσως την πιο συγκλονιστική συνέντευξη της χρονιάς. Μέσα από τον «Ευαγγελισμό» η συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα από τη Βουλγαρία μίλησε για πρώτη φορά δημοσίως μετά την άνανδρη δολοφονική επίθεση που δέχθηκε. Έδειξε έλεος και σοφία. Δυνατή, σπάνια γυναίκα. Δυνατή, σπάνια τηλεόραση.

+ Πιένες γνώρισε το Gagarin το τριήμερο από Παρασκευή μέχρι και Κυριακή. Sonics τα δύο πρώτα βράδια, Πίτερ Μέρφι την Κυριακή. Κατάμεστο το κλαμπ και με πολύ φαν. Όχι τόσο βέβαια με τον Μέρφι που είναι περισσότερο εγκεφαλικός καλλιτέχνης, όσο κυρίως με τους Sonics που τους έκαναν όλους, μέχρι πίσω πίσω, να χορεύουν ασταμάτητα. Και μιλάμε για θεατές με μέσο όρο ηλικίας άνω των σαράντα. Προφανώς θυμήθηκαν τα νεανικά τους χρόνια οι περισσότεροι, ταξίδεψαν με όχημα τη μουσική στο παρελθόν…

+ Στον Διονύση Φωτόπουλο, γιατί υπενθυμίζει ότι το χρήμα δεν είναι πάντα απαραίτητο για την υψηλή τέχνη: «Θυμάμαι την εποχή των ’70-’80, παραστάσεις που έβλεπα στην Τσεχία, την Πολωνία και σε χώρες που περνούσαν δύσκολα, συγκλονιστικές. Πειραματικά πατάρια που μένουν αξέχαστα ακόμα στη μνήμη και που οι προτάσεις τους άλλαξαν τη ροή του θεάτρου στον αιώνα μας. Νομίζω ότι πρέπει να γίνουμε πιο συγκροτημένοι, με πιο σαφείς επιλογές, πιο λίγα πράγματα τα οποία να σημαίνουν κάτι κι όχι μονίμως να διαμαρτυρόμαστε για έλλειψη χρημάτων όταν δίπλα μας ακούγονται μισθοί 500 ευρώ».

+ Στον θεσσαλονικιό κριτικό κινηματογράφου Νίκο Γουλιά, γιατί η εκπομπή του «Cinemania» «χτυπάει» 7, 8 ή και 9% στη ζόρικη μάχη της τηλεθέασης, με μόνο όπλο την αγάπη για τις ταινίες, τη φαντασία και την εργατικότητα. Και μάλιστα στη γερασμένη ΕΤ3, έχοντας δημιουργήσει μια νησίδα νεανικού κοινού σε έναν ωκεανό μακρόσυρτων εκπομπών για την «περιφέρεια», κατά κανόνα κολλημένων στην ξεπερασμένη τηλεοπτική γλώσσα της δεκαετίας του ’80.

+ Στον dj και τηλεπερσόνα Νίκο Μουρατίδη, λόγω ειλικρίνειας που σκοτώνει. Δύο είναι οι λόγοι, λέει, που υποδύεται τον «κριτικό επίτροπο» στα τάλεντ σόου της τηλεόρασης. «Ο πρώτος είναι ότι θέλω από τότε που το ξεκίνησα να είμαι ο αιρετικός». Συνεπώς, ακόμη και στην απέραντη σαχλαμάρα υπάρχουν οι «αιρετικοί». Ο δεύτερος; «Αν σας πω τι λεφτά μάς δίνουν θα το κάνατε κι εσείς, θα το έκαναν όλοι». Εμ, πες το, ρε παιδάκι μου, κι είχαμε την απορία.