Του Δημήτρη Περπατάρη

Δικηγόρου – Εργατολόγου

Συμβαίνει σε τόσο πολλούς εργαζόμενους, τόσο γρήγορα και με τόσο σαρωτικό τρόπο, που δυ­στυχώς είναι πια αναπόσπαστο κομμάτι της καθη­μερινότητας όλων μας

Του Δημήτρη Περπατάρη

Δικηγόρου – Εργατολόγου

Συμβαίνει σε τόσο πολλούς εργαζόμενους, τόσο γρήγορα και με τόσο σαρωτικό τρόπο, που δυ­στυχώς είναι πια αναπόσπαστο κομμάτι της καθη­μερινότητας όλων μας:

Απολύσεις ατομικές και ομαδικές, καθυστέρηση πληρωμής δεδουλευμένων, απλήρωτη υπερωρια­κή απασχόληση, μαύρη εργασία, μερική απασχό­ληση, δανεισμός εργαζομένων, μεταφορές προσω­πικού, η μητρότητα εξοβελιστέα, αιώνια η ομηρία των συμβασιούχων, ανασφάλιστη εργασία και στα­τιστικό κρύψιμο της ανεργίας μέσω των προγραμ­μάτων stage, βάπτιση των εργαζομένων σε «εργο­λάβους», «εξωτερικούς ή ειδικούς συνεργάτες», των απολύσεων σε «εθελούσιες αποχωρήσεις» και «αναγκαίες αναπροσαρμογές για οικονομοτεχνι­κούς λόγους», απόλυτη εκμετάλλευση των οικονο­μικών μεταναστών.

Ο στόχος όλων αυτών των πρακτικών κοινός: στη δίνη της χρηματοπιστωτικής κρίσης και υπό την απειλή του πανικού της ανεργίας να αφαιρε­θούν δικαιώματα, να ξεπεραστεί η ενοχλητική ερ­γατική νομοθεσία, να υπονομευθούν τα πιο βασικά δικαιώματα: σταθερή εργασία, αξιοπρεπής αμοιβή, ασφαλιστική κάλυψη. Η γενιά των 500 ευρώ και της ελαστικής εργασίας δεν πρέπει να έχει εργασιακά δι­καιώματα. Μόνο υποχρεώσεις. Είναι το δικό της στοί­χημα να πείσει αν μπορεί να έχει όμως δική της φωνή και αντίδραση.

Επειδή είναι πλέον γνωστό σε όλους τους παροικού-ντες την Ιερουσαλήμ ότι στην ελληνική περίπτωση τόσο το Δημόσιο όσο και τα εποπτευόμενα από αυτό ΝΠΔΔ εκτελούσαν επί σειρά ετών με συμβασιούχους εργαζομένους κάθε νομικής μορφής και διάρκειας (ορι­σμένου χρόνου, έργου, ωρομίσθιο προσωπικό, stagiers) τις ίδιες ακριβώς εργασίες και τα υπηρεσιακά καθήκο­ντα του μόνιμου προσωπικού τους, υπόκειντo δε και οι εργαζόμενοι αυτοί στις εντολές των προϊσταμένων των οικείων υπηρεσιών. Ασκεί δηλαδή το αυτό διευθυντικό δικαίωμα επ’ αυτών, στοιχείο που εξηγεί άλλωστε τόσο το εργασιακό αντικείμενο στο οποίο απέβλεψε το Δη­μόσιο – εργοδότης από την πρώτη στιγμή απασχόλησης των κάθε κατηγορίας συμβασιούχων εργαζομένων του όσο και την ανανέωση των συμβάσεων.

Επειδή κανείς δεν δικαιούται ούτε στιγμή να λησμονήσει ότι πίσω από τη σκανδαλώδη και ευτυχώς αποκαλυφθείσα σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία πραγματικότητα της ανασφάλιστης εργασίας των 550 ευρώ μηνιαίως για άνεργους πτυχιούχους ΑΕΙ κρύβεται το συνολικό πρόβλημα των συμβασιούχων, είτε του ευρύτατου δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα, ίσως το πιο εξευτελιστικό για τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα. Όσο δε οι αληθινοί φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας προσποιούνται είτε τους ανήξερους είτε τους συμπαθούντες, οι χιλιάδες συμβασιούχοι – ημιάνεργοι – άνεργοι θα είναι εδώ, στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο, για να τους θυμίζουν τη διαρκή αντιπαλότητα της μνήμης ενάντια στη λήθη, της κάθε μορφής εκμετάλλευσης της ανάγκης για δουλειά απέναντι στην υπεράσπιση του δικαιώματος για σταθερή και αξιοπρεπή εργασία.

Είναι χρέος της σημερινής Ολομέλειας του Α.Π. όχι μόνο απέναντι στη νομιμότητα αλλά και στην αλήθεια και τη συνταγματικά κατοχυρωμένη εργασιακή αξιοπρέπεια να μην συγκαλύψει την πραγματικότητα αυτή. Η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη στον καιρό του κατακλυσμού και του ολικού ξεριζώματος δικαιωμάτων αποτελεί το ύστατο καταφύγιο εργαζομένων και ανέργων και πρέπει στην κορυφαία έκφανσή της να τιμήσει τον ρόλο της αυτόν.