Από το Μαρικάκι

«Όξω το Μνημόνιο, όξω η τρόικα, όξω η κυβέρνηση, όξω οι εξεταστικές»….

Η εξεταστική λοιπόν που υποτίθεται ότι διευρενά σκάνδαλα αποδεικνύεται σκάνδαλο από μόνη της. Σκάνδαλο γιατί αποκαλύπτεται εργαλείο μαφιόζικου ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στο εσωτερικό της κυρίαρχης πολιτικής τάξης, και καμία σχέση δεν δείχνει να έχει με την δικαιοσύνη και την απόδοση ευθυνών, αφού η μιζοδιαφθορά έχει το OK από ψηλά και δεν είναι «μεμονωμένο» φαινόμενο.

Από το Μαρικάκι

«Όξω το Μνημόνιο, όξω η τρόικα, όξω η κυβέρνηση, όξω οι εξεταστικές»….

Η εξεταστική λοιπόν που υποτίθεται ότι διευρενά σκάνδαλα αποδεικνύεται σκάνδαλο από μόνη της. Σκάνδαλο γιατί αποκαλύπτεται εργαλείο μαφιόζικου ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στο εσωτερικό της κυρίαρχης πολιτικής τάξης, και καμία σχέση δεν έχει με την δικαιοσύνη και την απόδοση ευθυνών αφού η μιζοδιαφθορά έχει το OK από ψηλά και δεν είναι «μεμονωμένο» φαινόμενο. Και σκάνδαλο γιατί τα παζαρέματα μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων για το ξεφόρτωμα των βαριδίων διαπράττονται σε κοινή θέα, χωρίς καμία «κοινωνική λογοδοσία», που θα ‘λέγε και ο Κουβέλης, αψηφώντας τα ίδια τους τα κηρύγματα, αδιαφορώντας πλήρως για το μέγεθος της πρόκλησης. Αυτοί που ζητάνε το λογαριασμό από την κοινωνία για τα δικά τους ανομήματα, δεν δίνουν σε κανέναν λογαριασμό. Κι αν προκαλώντας ασύστολα, δεχτούν και καμιά επίθεση, σωματική ή με χαρακτήρα δημόσιας διαπόμπευσης, φωνάζουν κι από πάνω, αυτοί ή οι εμπροσθοφύλακές τους, για σεβασμό στους νόμους.

Μ’ αυτά και μ’αυτά πάντως, με ονόματα ενόχων ή χωρίς, στη συνείδηση του κόσμου κατάφεραν να είναι ένοχοι όλοι μαζί.

Από την άλλη, αντίβαρο απέναντι σε αυτή την αλληλεγγύη στην αλητεία, αναδύεται σιγά σιγά η ξεχασμένη για δεκαετίες κοινωνική αλληλεγγύη, παρά τις ακαταπόνητες προσπάθειες καλλιέργειας του κοινωνικού αυτοματισμού εκ μέρους του συστήματος.

Κι αυτή θα ενισχύεται όσο οι διεκδικήσεις εργασιακών κλάδων ή κινημάτων πολιτών κ.λπ. που αντιδρούν στα άγρια μέτρα που τους επιβάλλονται, έχουν διαπιστευτήρια … ολιστικής προσέγγισης, αν φωτίζουν το γεγονός ότι η αδικία που υφίστανται συγγενεύει άμεσα με τη μνημονιακή συγκυρία και υπονομεύει ταυτόχρονα εκτός από κάποιο ατομικό δικαίωμα και ένα συλλογικό αγαθό: την μετακίνηση στην πόλη και τις εθνικές αρτηρίες, την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια, την εργασία και την αξιοπρεπή διαβίωση των πολλών κ.λπ.

Το κίνημα κατά των διοδίων ξεκίνησε από την απολύτως δικαιολογημένη αντίδραση των θιγόμενων πολιτών στη διαπίστωση ότι δεν μπορούν να πάνε στις δουλειές τους και τις ασχολίες τους χωρίς «αιματηρό» αντίτιμο. Συνάντησε επιφυλάξεις ως αντίδραση που είχε μερικό χαρακτήρα και για καιρό είχε υποδοχή του τύπου «εδώ η χώρα χάνεται, με τα διόδια θα κάνουμε επανάσταση;..». Γιγαντώθηκε όμως όταν ανέδειξε τον ληστρικό χαρακτήρα των συμβάσεων και το μέγεθος των παραχωρήσεων από το κράτος στους «νταβατζήδες» σε βάρος του δημόσιου αγαθού της μετακίνησης στις εθνικές αρτηρίες, σε βάρος δηλαδή των πολλών.

Από την άλλη όσοι ξεκομμένα από τη συγκυρία διεκδικούν λύση στο πρόβλημά τους, κάνοντάς το να φαντάζει «συντεχνιακό» (με την αρνητική φόρτιση του όρου), υπονομεύουν τον αγώνα τους ή τον απονομιμοποιούν στα μάτια των υπολοίπων.

Αν οι συμβασιούχοι του δημοσίου, οι αγρότες, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, οι φαρμακοποιοί, οι μηχανικοί και όποιοι άλλοι δεν αναδείξουν τις ευρύτερες συνέπειες στο κοινωνικό σύνολο της επίθεσης που δέχονται και δεν διεκδικήσουν λύσεις συνολικές, είναι εύκολο να χάσουν πόντους στον αγώνα τους.

Τα παραπάνω γράφονται πάντως, με ερέθισμα μια – δυο συνεντεύξεις ανθρώπων από τον χώρο της τέχνης και των γραμμάτων που – αν και άνθρωποι με ευαίσθητες κεραίες θεωρητικώς, που αντλούν για τη δημιουργία τους από το γύρω τους – φαίνεται να στενεύουν το βλέμμα τους στην ανάγκη χρηματοδότησης του πολιτισμού και της τέχνης τους ειδικότερα, από το οικείο υπουργείο ως απόδειξη σεβασμού του (του πολιτισμού). Όμως, σήμερα, το να ζητάς απλώς χρηματοδότηση από το κράτος και να απαιτείς το σεβασμό, παραγνωρίζοντας το ότι αυτό ηθελημένα αποσύρεται από τις δεσμεύσεις του απέναντι στην κοινωνία κηρύσσοντάς της τον πόλεμο, είναι ασυγχώρητο ατόπημα για έναν άνθρωπο του “πολιτισμού”. Ο πολιτισμός εξάλλου υπάρχει και παράγεται και (ή μήπως κυρίως;) πέρα από τις κρατικοδίαιτες χορηγίες, οι οποίες άλλωστε μοιράζονται μεταξύ ημετέρων. Και προϋποθέτει τη συμμετοχή πολιτών, ανθρώπων χωρίς αλυσίδες. Στο κάτω κάτω η επιλογή εξαθλίωσης μια ολόκληρης κοινωνίας και ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας και της κυριαρχίας μιας χώρας αποτελεί εκ των πραγμάτων επίθεση στον πολιτισμό…