Στις προεκλογικές περιόδους οι εντάσεις, οι υπερβολές, ακόµη και τα ψέµατα, αποτελούν συνήθη πρακτική, και όχι µόνο στην Ελ­λάδα. Άλλωστε µετά την αποµάκρυνση εκ της κάλπης – παντού στον κόσµο – ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. 

 

Στις προεκλογικές περιόδους οι εντάσεις, οι υπερβολές, ακόµη και τα ψέµατα, αποτελούν συνήθη πρακτική, και όχι µόνο στην Ελ­λάδα. Άλλωστε µετά την αποµάκρυνση εκ της κάλπης – παντού στον κόσµο – ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Στην προκειµένη πε­ρίπτωση, ωστόσο, το «λάθος» έχει γίνει ήδη πριν στηθούν οι κάλ­πες: το τρίτο µνηµόνιο αποτελεί τον κοινό πολιτικό παρονοµαστή ο οποίος ισοπεδώνει τις όποιες ιδεολογικές διαφοροποιήσεις μετα­ξύ των κοµµάτων που το ψήφισαν και ειδικά αυτών (ΣΥΡΙΖΑ – Ν.∆.) που διεκδικούν τη νίκη.

Θα μπορούσε, µε άλλα λόγια, να υποστηρίξει κάποιος ότι οι δύο µεγαλύτερες – αυτήν την περίοδο – πολιτικές δυνάµεις της χώρας (συνεπικουρούµενες από τις µικρότερες τσόντες του «ευρωµονόδροµου») µε την ψήφιση του τρίτου µνηµονίου έχουν ήδη συλλη­φθεί να συµφωνούν, και µάλιστα ενυπογράφως, όχι µόνο για την πορεία που θα ακολουθήσει η χώρα, αλλά και για τον τρόπο µε τον οποίο θα υλοποιηθεί αυτή η πορεία εξόδου από τον βάλτο της κα­ταστροφής προς τις λεωφόρους της ευηµερίας…

Από τη στιγμή, λοιπόν, που «Αριστερά» και «∆εξιά» συνωστίζονται και αναζητούν ισορροπίες και ψήφους στις ολισθηρές πρόνοιες του τρίτου µνηµονίου, είναι αναµενόµενες οι µεταξύ τους εντάσεις και ο εκνευρισµός, καθώς το µόνο που µένει να αποδείξουν στους ψηφοφόρους που αναζητούν είναι η ικανότητά τους να το εφαρ­µόσουν µε τις λιγότερες δυνατές συνέπειες.

Ποιος είναι, λοιπόν, ο ικανότερος να υλοποιήσει µια ακόµη λεό­ντειο – υπέρ των δανειστών – συµφωνία; Ο Τσίπρας ή ο Μεϊµαράκης; Η «Αριστερά» που ωρίµασε ή η «∆εξιά» που δεν ξεχνά τα λαϊκά της χαρακτηριστικά;

Καθώς το πολιτικό – ιδεολογικό περιεχόµενο µιας αντιπαράθεσης, µεταξύ «Αριστεράς» και «∆εξιάς» στην προκειµένη περίπτωση, έχει υπονοµευτεί απόλυτα, δεν θα πρέπει να αποκλείσουµε ότι, παρά την κλιµάκωση των φραστικών εντάσεων και των λεκτικών υπερ­βολών, στο τέλος της µέρας, µετά το αποτέλεσµα των εκλογών, η «ιστορική συνύπαρξη» για το «καλό – βεβαίως, βεβαίως – και τη σωτηρία της πατρίδος» να αποτελεί µια πολύ πιθανή εκδοχή. Μια εκδοχή η οποία μάλιστα εξ αντικειµένου µπορεί να γίνει αναγκα­στική, καθώς η πιθανότητα επαναληπτικών εκλογών είναι ανύπαρ­κτη.

Σε μια τέτοια περίπτωση είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστηµα της χώρας εξάντλησε τα όριά του και η επιβίωση και αναπαραγωγή του θα εξαρτηθεί µόνο από το αν η εφαρµογή του τρίτου µνηµονί­ου θα πετύχει να βγάλει τη χώρα από τον βούρκο. Σε διαφορετική περίπτωση…