Στα τελειώματα του πεντάγνωμου τα καμώματα στην πρώτη σειρά της εκθέσεως της εποχής όπως αυτή αποκαλείται ημερολογιακώς και άνοιξη, αφήνουν τον σαρκασμό να διώξει ένα ναζιάρικο χαριτολόγημα δείχνοντας με το δάχτυλο τη γραφικότητα των αφηγήσεων.

Έτσι όπως τα τύμπανα διώχνουν τους ήχους του προσδιορισμένου βήματος και τα διακροτήματα επαναλαμβάνουν τη διαδικασία της πανηγύρεως.

Ευτέλεια του κερασφόρου, παρασυλλαβίζοντας τις εκφράσεις και εις τους λειμώνες τα αλληλοκοιτάγματα των ισχνών βγάζουν τον γάργαρο τον γέλωτα της παροιμιώδους άρκτου.

Πολιτική πραγματικότητα αντίστοιχη του προλόγου με ομοιότητες που σχηματογραφούν την περίληψη της εξαπατήσεως πολυτελούς γυναικός ύπανδρης, η οποία κρύβει με την σινδόνα την ερριμμένη στην σιδηράν κλίνην, τον αόριστο δεύτερο εραστή της.

Και ενώ ο σύζυγος κατατάσσεται στον ύπνο του δικαίου ταράνδου, ο εραστής αναλαμβάνει να υποστεί τα δεινά των μυστικών της κλίνης, του αόριστου τρίτου.

Και στην κορύφωση, λίγο πριν σφραγίσει το ριντό το συμπέρασμα, έρχεται η φράση γνωστής αρνήσεως της αντιφάσεως για να ρίξει την θύρα στο προσωπείον της λοιδορίας.

Yπονοήματα περιποίκιλου περιεχομένου με κλειστή την ονοματολογία και το γένος, πέρα στις παρυφές των ορέων κι ακόμα πιο πέρα, εκεί όπου ανθούν τα πολύφημα λούλουδα του κάμπου και λαλούν τα ανοητότροπα πετεινά όλων των ειδών, των επί του ουρανού και των επί της γης.

Τοιουτοτρόπως η εξιστόρηση περιπαίζοντας τη συνέχεια του χρόνου ανατρέχει και συναρμολογεί το παρελθόν ανασύροντας εκ του ερμαρίου τα παλαιά λόγια των υποσχέσεων, με τους επιθετικούς προσδιορισμούς, οι οποίοι συνταιριάζουν απολύτως με την αντίστοιχη περίπτωση των καθημερινών απαγγελιών των μεγαλόσχημων εκφωνητών.

Και στα κρυμμένα η ανησυχία ξέφυγε απ’ τα κείμενα ενώ η επιφάνεια της βαρυπρεπούς πομφόλυγος παρέδωσε την υγρασία της στην ηλιθιολαγνεία του έαρος.

Τα γεγονότα γελοιογραφούν τα ερμηνεύματα και η ουσία σημείον άγνωστο, εξισώσεως πρώτου βαθμού, περιμένει, επιτέλους, την ορθή ανάγνωση.

Και ο καιρός περνά και οι στιγμές καθορίζουν την ακολουθία της παραμυθίας αγνοώντας τους διορισμένους σοφολογιότατους των αναλύσεων.

Καθώς πάνω στα τρεχούμενα, με τη φωνή να περιπλέκεται ανάμεσα στις μετοχές των ρημάτων της παθητικής, παρουσιάζεται η μονοτονία της κλίσεως.

Το οργίζομαι στην εφαπτομένη του θλίβομαι φτιάχνει στα πρόσωπα τη γενίκευση.

Και έτρεξε στο σκοτεινό το παραμίλημα.

Ενώ στο χώμα εγκαταλελειμμένο το κόκκινο μνημονεύει την παράνοια υπογραμμίζοντας εκείνο το γιατί που χάθηκε στην απορία!

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.