Συνέντευξη στη Δώρα Αμαραντίδου

Ιούνιος του 2011. Οι πολίτες αυτής της χώρας μετρούν, μέρα με τη μέρα, τις αντοχές τους. Η Μόνικα καταθέτει τις πεποιθήσεις της για ό,τι πρωτόγνωρο συμβαίνει τώρα με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.

Συνέντευξη στη Δώρα Αμαραντίδου

Ιούνιος του 2011. Οι πολίτες αυτής της χώρας μετρούν, μέρα με τη μέρα, τις αντοχές τους. Η Μόνικα καταθέτει τις πεποιθήσεις της για ό,τι πρωτόγνωρο συμβαίνει τώρα με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Πολύ θα θέλαμε –και ίσως να είναι έτσι- οι σκέψεις της να εκφράζουν πάρα πολλούς νέους αυτού του τόπου, όντας μέσα ή έξω απ’ τον κυβερνοχώρο. Διότι τότε έχουμε βάσιμες ελπίδες να βρούμε χιλιάδες οδηγούς προς μια ενδεχόμενη διέξοδο. Αφορμή για αυτή τη συνέντευξη στάθηκε το επερχόμενο μεγάλο της στοίχημα για τη live ερμηνεία γνωστών και νέων τραγουδιών της, που θα παιχθεί στις 8 και 9 Ιουλίου στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ 2011. Ενώ πιο πριν, στις 29 Ιουνίου, δίνει ραντεβού με τους φίλους της στη Μονή Λαζαριστών Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του Ark Festival.

Καθημερινά τις τελευταίες μέρες χιλιάδες πολίτες συναθροίζονται σε πλατείες της χώρας. Πώς τους κρίνεις; Είσαι μία από εκείνους; Βιώνουμε μια πολύ δύσκολη περίοδο γεμάτη ανασφάλεια και συμβιβασμούς. Συμπάσχω με τους ανθρώπους που κατηφορίζουν στο κέντρο της Αθήνας και συμμερίζομαι την ανάγκη για ομαδική εκτόνωση και αλληλοσυμπαράσταση μα κυρίως τους επιβραβεύω που επιτέλους κατάφεραν να πετύχουν το αυτονόητο, μια ειρηνική διαδήλωση χωρίς βία. Βρέθηκα κι εγώ στη πλατεία μια από αυτές τις μέρες. Όσο περισσότεροι τόσο το καλύτερο λένε. Κάποιοι από αυτούς έκαναν χειρονομίες προς τη Βουλή. Το θεώρησα ασέβεια απέναντι στις γενιές που έχουν πολεμήσει για την ελευθερία του Συντάγματος. Η επόμενη σκέψη μου ήταν εάν αυτοί που βρίσκονται μέσα στο ιστορικό αυτό κτίριο σεβάστηκαν ποτέ έστω και μια σελίδα της ιστορίας αυτής της χώρας. Στεναχωρήθηκα. Δίπλα μου ήρθε ένα χαμογελαστό κοριτσάκι με ποδήλατο. Ξέσπασε δυνατό χειροκρότημα. Άραγε είναι ειρωνεία ή κάτι που ξύπνησε μέσα μας; Γύρισα σπίτι προβληματισμένη μα πάνω απ’όλα αισιόδοξη.

Ανήκεις σε μια νέα γενιά η οποία βιώνει μια ιστορική καμπή στη χώρα μας. Ποια είναι η δική σου θεώρηση απέναντι στα πράγματα; Ίσως κι εμείς σαν λαός είχαμε επαναπαυτεί τόσο καιρό σε μια επιφανειακή ευημερία που το μόνο που κατάφερε ήταν να διαμορφώσει αφελείς, κουτοπόνηρους, επιδειξιομανείς και μη παραγωγικούς πολίτες. Οι υπόλοιποι που ζούσαν με τη συνείδησή τους καθαρή, δυστυχώς, έρχονται να πληρώσουν το τίμημα μιας χώρας που ανέχτηκε τόσα χρόνια να κυβερνάται από ανάξιους χωρίς κανένας ποτέ να τους κρίνει ή να τους τιμωρήσει. Έτυχε να βρίσκομαι στη γενιά που θα ζήσει εξ’ ολοκλήρου τις συνέπειες μιας κατεστραμμένης μηχανής που κάποτε παρήγαγε πολιτισμό. Αλλά ποιός μου λέει ότι αυτή η παρακμιακή κοινωνία, στεκόμενη στο χείλος του γκρεμού, δε θα ανακάμψει; Αυτό που με κρατά αισιόδοξη και δυναμική είναι το στάδιο που ακολουθεί, μια οποιαδήποτε έσχατη κατάσταση. Θέλω να πιστεύω πως όλοι αυτοί οι νέοι γύρω μου, που καταπιέζονται συνεχώς μεγαλώνοντας με λίγες επιλογές, αδικία και ανασφάλεια, θα βρουν τη δύναμη με οδηγό το πείσμα και την υπερηφάνεια τους και θα εξασφαλίσουν ουσιαστικά εφόδια με τα οποία θα μας χαρίσουν παραγωγικές εποχές στο μέλλον. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η κρυφή μου ελπίδα, το νανούρισμα που θέλω ν’ ακούω κάθε βράδυ κλείνοντας τη τηλεόραση…

Κυριαρχεί η άποψη ότι η μόνη έγνοια των σημερινών νέων είναι να βρίσκονται πολλές ώρες μπροστά σε μια οθόνη ηλεκτρονικού υπολογιστή, χωρίς να πολύ- νοιάζονται για την πραγματική ζωή. Ποιο είναι το σχόλιό σου; Το ίντερνετ έχει εισβάλλει δραματικά στη ζωή μας. Ακόμα κι εγώ που δήλωνα αντι-οπαδός της εύκολης πρόσβασης στο οτιδήποτε σου προσφέρει ο υπολογιστής, περνάω πάνω από τρείς ώρες την ημέρα μπροστά στην οθόνη. Η γενιά μου είναι τόσο βαθιά βουτηγμένη στη παράλληλη ροή αυτών των δύο κόσμων που καμιά φορά τρομάζω με την ιδέα πως ένα γεγονός που διαφημίζεται, συζητιέται, αναστατώνει χιλιάδες κόσμου μέσα στην παγωμένη σιωπή του διαδικτύου, αποτελεί κατόρθωμα, όταν επιτέλους λαμβάνει χώρα κάπου στον φυσικό κόσμο, όπου επιτέλους οι άνθρωποι θα χορέψουν, θ’ αγκαλιαστούν, θα μιλήσουν, θα τραγουδήσουν, θα κινηθούν! Επομένως, ομολογώ ότι με φοβίζει η εξέλιξη όλου αυτού του συστήματος. Αλλά οι νέοι άνθρωποι έχουν πλέον απόλυτη συνείδηση των περιορισμένων ευκαιριών στη ζωή,  γι ‘αυτό και όσο κάποιος τους καταπιέζει, τόσο θα επαναστατούν και θα προοδεύουν, διαδικτυακά ή όχι, αναλόγως τι απαιτεί η κάθε εποχή.

Πώς χειρίζεσαι το διαδίκτυο, απ’ όπου και γνωστοποίησες τη μουσική σου από τα πρώτα του βήματα; Αυτές τις μέρες κατασκευάζω ένα επίσημο site που θα αφορά τη μουσική μου δραστηριότητα έτσι ώστε να αποκοπώ από φορείς όπως facebook που τελευταία έχει γεμίσει από αρκετά ανούσια κρούσματα διαφήμισης και δήθεν ενδιαφέροντος. Νιώθω πολύ τυχερή που ξεκίνησα από το myspace την εποχή που μεσουρανούσε η επιλογή των “λίγων”. Όταν αυτό κορέστηκε αποκόπηκα από τη λειτουργία του παρόλο που διατηρώ ακόμα τον λογαριασμό μου. Έτσι, θεωρώ πως τείνει να συμβεί με το facebook και το twitter. Πρόκειται για μια αλυσίδα μόδας που ανανεώνεται κάθε φορά που τα μέλη πληθαίνουν, τόσο ώστε το site να γίνεται δυσλειτουργικό και να χάνει το αρχικό του νόημα. Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ με το facebook, μιας και προτιμώ να διατηρώ προσωπική σχέση με τους φίλους μου. Παρόλο που τόσο καιρό αυτά τα προγράμματα με φιλοξενούσαν ευχάριστα και ικανοποιούσαν τις όποιες ανάγκες μου για επικοινωνία ή προώθηση της μουσικής μου, νομίζω πως, έστω και καθυστερημένα, αξίζει η δημιουργία ενός επίσημου προσωπικού site.

Συνεργαζόμενη με μια δισκογραφική εταιρία νιώθεις πιο προστατευμένη ως καλλιτέχνις; Ήμουν αρνητική σχεδόν σε όλες τις προτάσεις και αποφασισμένη να μη ακολουθήσω το δρόμο της “περιοριστικής” δισκογραφικής συνεργασίας με κάποια εταιρία ώσπου εμφανίστηκε η ¨Archangel¨, που συνεχίζει να προστατεύει το δημιουργικό μου κομμάτι, εμπνέοντας μου εμπιστοσύνη. Κι εγώ προσπαθώ να τους προσφέρω όλο και πιο όμορφα τραγούδια για να τα αξιοποιήσουν προς όφελος και των δύο.

Ποια είναι η γνώμη σου για την κίνηση αρκετών συναδέλφων σου να πωλούν τη δουλειά τους ή και να τη χαρίζουν μέσα από το διαδίκτυο; Εάν κάποιος καλλιτέχνης έχει το χρόνο και την υπομονή να διαχειρίζεται ο ίδιος το υλικό και την εικόνα του, τότε η καλύτερη λύση είναι πράγματι η κυκλοφορία μέσω ίντερνετ χωρίς μεσάζοντες. Θεωρώ αξιέπαινους όσους χαρίζουν τη μουσική τους δωρεάν, τους χαίρομαι και τους υποστηρίζω.

Πώς χειρίζεσαι τις προσδοκίες ενός μαζικού κοινού που κατακλύζει τις sold out συναυλίες σου; Στην αρχή κάθε συναυλίας με διαπερνά μια αστραπιαία κρίση πανικού. Ευτυχώς μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μετατρέπεται σε αυτοπεποίθηση, η οποία πηγάζει από τα μάτια των ανθρώπων που με λαμπυρίζουν ανάμεσα στα πολύχρωμα φλας του κάθε στίχου. Όσο πατάω γερά στα πόδια μου και μένω κολλημένη στη γη, η αγνή ευτυχία της μιας ωραίας μελωδίας θα είναι ο πιο αυστηρός κριτής. Γιατί πάνω απ’ όλα οφείλω να πιστεύω εγώ η ίδια στις δικές μου δυνάμεις και κατόπιν θα συνεχίσω, ελπίζω, να πείθω και τους υπόλοιπους.

Ζεις το σήμερα με τη σκέψη ότι ίσως αύριο να ασκήσεις το επάγγελμα του μαθηματικού, που έχεις σπουδάσει; Η μουσική έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου και πολύ φοβάμαι ότι δύσκολα θα την αποχωριστώ. Το αν θα συνεχίσω επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά θα εξαρτηθεί από τις προτάσεις και τις ευκαιρίες που θα προκύψουν στη πορεία. Μαθηματικός δεν νομίζω να καταφέρω να γίνω ποτέ. Θ’αρκεστώ στις όμορφες αναμνήσεις που μου χάρισαν τα φοιτητικά μου χρόνια και στην εξάσκηση του μυαλού που με ώθησε κατά κάποιο τρόπο και στη μουσική.

Γιατί σε εκφράζει περισσότερο ο αγγλικός στίχος στα τραγούδια σου και εάν κατατάσσεις τη δουλειά σου σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής; Ο αγγλικός στίχος που αυθόρμητα ξεπετάγεται μέσα από τις μελωδίες ίσως οφείλεται στα ξενόφερτα ακούσματα που στιγμάτισαν την εφηβεία μου. Κατά καιρούς γράφω επίσης τραγούδια στα ελληνικά αλλά και στα ιταλικά ή γαλλικά τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα παρουσιάσω σύντομα. Η μουσική αποτελεί την πιο λαμπερή οικουμενική γιορτή. Θα ήταν κρίμα να τη περιορίσουμε σε επιμέρους τίτλους. Αν χρειαστεί, βέβαια, να περιγράψω σε κάποιον τί μουσική παίζω, θα περιοριστώ σε μια αναφορά στο ποπ-φολκ με πιάνο και κιθάρα.

Πώς και με ποιες σκέψεις στήνεις το πρόγραμμα των συναυλιών σου στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου; Τα δύο αυτά live στάθηκαν αφορμή για να πειραματιστώ πάνω σε ήδη υπάρχοντα κομμάτια αλλά και να ολοκληρώσω καινούργιες ιδέες που περίμεναν τον κατάλληλο τόπο και χρόνο για να ξεπηδήσουν από το αρχείο μου. Οι πρόβες μας κρύβουν έναν αθώο ενθουσιασμό που μας κάνει να ανυπομονούμε να λάβουμε θέσεις ανάμεσα στις ιστορικές δονήσεις αυτού του υπέροχου θεάτρου και ν’ αφεθούμε στην αύρα του.

Πώς αντιμετωπίζεις σχόλια του τύπου ‘’μα, τι δουλειά έχει μια νέα τραγουδοποιός στην Αρχαία Επίδαυρο;’’ Να είναι άραγε θέμα ηλικίας ή ζήτημα μιας μονάχα πενταετούς πορείας και δύο δίσκων; Δε γνωρίζω. Χρέος μου είναι να ικανοποιήσω όσους παραβρεθούν στις δύο αυτές συναυλίες και ν’ αποδείξω επάξια ότι το Φεστιβάλ έκρινε σωστά όσον αφορά τη πρόταση για συμμετοχή μου. Πάντως τις αμφιβολίες πολλών τις θεωρώ.