Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει. Αλλά κανείς, ούτε οι ίδιοι οι στρατιώτες του Χίτλερ, δεν άντεχαν να αντιμετωπίσουν τη φρίκη. Κάποιοι έσκυψαν τα κεφάλια. Άλλοι έχωσαν τα πρόσωπά τους μέσα στα ρούχα ή τις παλάμες τους για να μην κοιτάξουν…

 

Τα χρόνια πέρασαν και τα πρόσωπα βγήκαν από τις παλάμες, αλλά τα κεφάλια δεν σηκώθηκαν ξανά. Δεν τα άφηναν η ντροπή και οι ενοχές. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως ίσχυε για όλους. «Οι μεγαλύτεροι δεν συζητούσαν καθόλου για όσα συνέβησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Λες και έτσι μπορούσαν να το ξορκίσουν. Η επόμενη γενιά, θέλοντας να διαρρήξει κάθε σχέση με το ναζιστικό παρελθόν, έσκιζε με μίσος τις φωτογραφίες της ντροπής από τα οικογενειακά άλμπουμ. Τα σχολεία επί πολλές δεκαετίες δίδασκαν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες όλα όσα αποτρόπαια συνέβησαν, για να βεβαιωθούν ότι η Ιστορία δεν θα επαναληφθεί» περιγράφουν στο «Π» Έλληνες που γεννήθηκαν εκείνη την περίοδο στη Γερμανία και έζησαν εκεί μέχρι τα φοιτητικά τους χρόνια.

 

Κανείς δεν γνωρίζει αν και τι πραγματικά κατάφεραν. Τα πρόσφατα αποτελέσματα από τις εκλογές στο Βερολίνο, που ανάγκασαν την Άνγκελα Μέρκελ να παραδεχτεί λάθη στον χειρισμό της προσφυγικής κρίσης, είναι τουλάχιστον ανησυχητικά αφού μαρτυρούν πως οι εποχές που η πλειονότητα των Γερμανών έκανε τα πάντα για να σβήσει το στίγμα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. 

Το αντιευρωπαϊκό AfD (Alternative für Deutschland / Εναλλακτική για τη Γερμανία), μπορεί να μην επανέλαβε τον θρίαμβο του Μεκλεμβούργου, όπου εκτοξεύθηκε από το μηδέν στο 20,8%, αλλά με το 14,2% εξασφάλισε 25 έδρες στην τοπική Βουλή του Βερολίνου.

 

Η Εναλλακτική για τη Γερμανία, που τον Σεπτέμβριο του 2014 δεν ξεπερνούσε το 0,3% σε παγγερμανικό επίπεδο, σήμερα παίρνει 15% στις δημοσκοπήσεις και εκπροσωπείται σε 10 από τα 18 ομόσπονδα κρατίδια. Το ξενοφοβικό κόμμα, που θυμίζει στον αντικαγκελάριο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ τον πατέρα του – ο οποίος παρέμεινε «ναζιστής μέχρι και την τελευταία του πνοή» –, αδιαφορεί για το στίγμα αλλά και για τη λήθη. Αυτήν τη φορά δεν είναι οι Εβραίοι, Ρομά και κομμουνιστές. Είναι «ομοφυλόφιλοι και ξένοι». Κυρίως οι τελευταίοι. Σύροι, Ιρακινοί, Αφγανοί πρόσφυγες που απειλούν με «ισλαμοποίηση» τη Γερμανία. Διαδηλώνοντας υπέρ της απαγόρευσης μιναρέδων και μπούρκας, το AfD αποκαλύπτει όλα αυτά που δεκαετίες τώρα κάποιοι πάλευαν να ξεχάσουν, ή έστω να κρύψουν κάτω από το χαλί.

 

 

Οι δαίμονες ξαναζωντανεύουν, σε μία Γερμανία που, σύμφωνα με στοιχεία του 2015 της δικής της Στατιστικής Υπηρεσίας*, αριθμεί 17,1 εκατομμύρια κατοίκους με ξένες ρίζες – αναλογία που μεταφράζεται στο 25% του συνολικού πληθυσμού και αποτελεί ρεκόρ για τα πληθυσμιακά χρονικά της χώρας. Η επί 70 χρόνια απαγόρευση του πλέον πολυσυζητημένου βιβλίου του Χίτλερ («Ο Αγών μου»), το μεγαλύτερο μέρος του οποίου γράφτηκε στη φυλακή, δεν εμπόδισε την επανεμφάνιση της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού. Η υιοθέτηση του λόγου, των κινήσεων και των εκφράσεων των Γερμανών πολιτικών σε ένα στυλ που δεν μοιάζει στο ελάχιστο με εκείνο του φύρερ, η εξαφάνιση του ονόματος Αδόλφος και η απαγόρευση της χρησιμοποίησης πινακίδων σε Ι.Χ. με τα αρχικά HH (τα αρχικά του Heil Hitler), όπως φαίνεται, δεν αγγίζουν όσους ασπάζονται τις απόψεις του Χίτλερ.

 

Ο «επαναστάτης» τους «που τα έβαλε με ένα ολόκληρο σύστημα» – έτσι τον βλέπουν κάποιοι – ήταν ένας «ανασφαλής, ανίκανος, μαζοχιστής και αυτοκτονικά νευρωτικός ναρκισσιστής», ο οποίος βίωνε ως παιδί ένα οιδιπόδειο σύμπλεγμα για τη μητέρα του. Μισούσε τον πατέρα του, αλλά ζήλευε τη δύναμή του και ονειρευόταν να τον εξευτελίσει για να αποκαταστήσει «το χαμένο μεγαλείο της μητέρας του». Οι φούρνοι των κρεματορίων προφανώς λένε πολύ περισσότερα για αυτόν από ό,τι οι 229 σελίδες της CIA.

 

Το ακροδεξιό γερμανικό κόμμα AfD, που ευχαρίστησε «πρώτα και πρωτίστως την προσφυγική κρίση για την ενίσχυσή του», προσθέτοντας «ήταν ένα δώρο για εμάς!», και πρότεινε να σταλούν όλοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες «σε νησιά έξω από την Ευρώπη», δεν… φοράει παραλληλόγραμμο μουστάκι. Αλλά συμπεριφέρεται, σκέφτεται και μιλάει όπως αυτό, σε μια μοντέρνα εκδοχή.

 

* Για τη Γερμανική Στατιστική Υπηρεσία, μετανάστες θεωρούνται όσοι δεν γεννήθηκαν με τη γερμανική υπηκοότητα ή έχουν έστω και έναν από τους δύο γονείς τους που δεν τη διαθέτει.