Ο μύθος που θέλει τους πολιτικούς να είναι απόμακροι, ώστε να φιλοτεχνούν ένα σοβαρό προφίλ ηγέτη, είναι μάλλον ξεπερασμένος.

Έσπασε για τα καλά μάλλον επί αρχηγίας στη ΝΔ και πρωθυπουργίας στη συνέχεια Κώστα Καραμανλή. Μετά από τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Μητσοτάκη και τον Κώστα Σημίτη, ο νεαρός τότε Κώστας Καραμανλής διέθετε ένα διαφορετικό, πιο οικείο προφίλ. Και προδιέθετε ότι εκτός από τον χειρισμό μειζόνων θεμάτων πολιτικής σημασίας, ήταν και άνθρωπος για μία καλή, χαλαρή παρέα – κατά προτίμηση σε… ταβέρνες, αλλά όχι μόνο.

Κάπως έτσι εμπεδώθηκε μία εικόνα ηγετών που κινούνται πέρα από τους «κορσέδες» μία σοβαροφάνειας και αυστηρών, καταναγκαστικών κανόνων συμπεριφοράς.

Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι κατεξοχήν εκπρόσωπος ενός αντικομφορμιστικού στιλ. Και αυτό τον βοηθάει φαίνεται να αποφεύγει και κάποιες κακοτοπιές.

Χθες βράδυ για παράδειγμα τον ρώτησε ο Αντώνης Σρόιτερ για τη δήλωση του Δημήτρη Παπανώτα ότι δεν κάνει για αρχηγός, αλλά είναι καλός για να βγει κανείς για μπύρες μαζί του – ο πρώην υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κάπως ανασκεύασε βέβαια στη συνέχεια, αλλά αυτή η δήλωση «έγραψε».

Είμαι για ηγέτης και για μπύρες, απάντησε χωρίς περιστροφές ο Κασσελάκης.

Καλό είναι αυτό για έναν πολιτικό, θα έλεγε κάποιος.

Αρκεί να μην γίνονται ταυτόχρονα – η άσκηση των ηγετικών καθηκόντων και η κατάποση της μπύρας…

Διαβάστε επίσης:

Η υποκρισία της σύγκρουσης για τους ψηφοφόρους της ακροδεξιάς

Βουλή: Προβληματισμός με τον περιοριστικό όρο των 50 μέτρων για Φλώρο – «Δεν θα βάλουμε λουρί στον Γραμμένο»

Τελικά δίνουμε αντιαεροπορικά… στη Γαλλία