Το Brexit μπορεί να είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχουν να αντιμετωπίσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες τον επόμενο χρόνο, αλλά δεν είναι το μόνο, γράφει το Politico. Η αναστάτωση στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει επισκιάσει μία ακόμη δραματική αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, την πιθανότητα να μην είναι υποψήφια για την τέταρτη θητεία της η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ.

Αν και η Μέρκελ δεν έχει ακόμη αποφασίσει για το τι θα κάνει, οι πιθανότητες να μην είναι υποψήφια είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που πολλοί νομίζουν. Και ο πιο πιθανός διάδοχος, τουλάχιστον για την ώρα, μπορεί να είναι ένας διασπαστικός, ο ισχυρός υπουργός οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Η ιδέα ότι η Μέρκελ μπορεί να μην είναι υποψήφια έχει γίνει το βασικό θέμα που εγείρει σενάρια, μετά από τις κακές επιδόσεις του κόμματος της στις τοπικές εκλογές. Η πολιτικός που επεξεργάζεται σε βάθος τα δεδομένα δεν θα αποφασίσει μέχρι να είναι απολύτως αναγκασμένη να το κάνει, όταν δηλαδή το κόμμα της θα πραγματοποιήσει το συνέδριο στις αρχές Δεκέμβρη. Η απόφασή της θα κριθεί από το εάν ακόμη πιστεύει ότι η παρουσία της μπορεί να είναι θετική για τις εκλογικές επιδόσεις του κόμματός της.

Εάν αποφασίσει να αποσυρθεί, υπάρχουν ελάχιστες αμφιβολίες για το ποιος θα την αντικαταστήσει. Ο Σόιμπλε είναι δημοφιλής τόσο στους Γερμανούς ψηφοφόρους, όσο και στους βουλευτές του κόμματος και δεν υπάρχει άλλος υποψήφιος στο κόμμα της Μέρκελ να μπορεί να τον ανταγωνιστεί.

Στο εσωτερικό της χώρας, ο Σόιμπλε έχει μεγαλύτερο αξόδευτο πολιτικό κεφάλαιο σε σχέση με την Μέρκελ. Αλλά η πιθανή ανέλιξή του στην ηγεσία της χώρας θα δημιουργήσει σοβαρή ανησυχία στο Παρίσι, το Λονδίνο και σε άλλα σημεία της Ευρώπης και στον κόσμο. Και δικαίως. Μία καγκελαρία Σόιμπλε μπορεί να προκαλέσει ζημιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να αποδειχθεί εξαιρετικά καταστροφική για την Ευρωζώνη.

Ο Σόιμπλε έχει καθιερωθεί στην πολιτική σκηνή της Ευρώπης ως το δημοσιονομικό γεράκι και συγκρούεται συχνά με την Κομισιόν για την ευελιξία που επιδεικνύει στην οικονομική προσαρμογή των χωρών του νότου (εκτός εάν αυτές οι χώρες έχουν κυβερνήσεις που προέρχονται από την ίδια πολιτική οικογένεια με αυτή του Σόιμπλε).

Αν εκλεγεί καγκελάριος, θα αναγκαστεί να δει πίσω από τις αυστηρές οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις  και να αναλογιστεί τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της Γερμανικής πολιτικής. Δεν είναι όμως ξεκάθαρο εάν θα είναι ικανός να πραγματοποιήσει μία τέτοια μετάβαση

Πρόσφατα, ο Σόιμπλε κατηγόρησε τον πρόεδρο της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, υποστηρίζοντας ότι η χαλαρή νομισματική πολιτική ευθύνεται για την άνοδο του ακροδεξιού κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία».

Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για την ελληνική κρίση, τάχθηκε επισήμως υπέρ της αποχώρησης της Ελλάδας από την ευρωζώνη και ίσως υποστηρίζει ακόμη την ιδέα. Μεγάλο ερώτημα θα προκύψει και για τη στάση του απέναντι στο ενδεχόμενο να χρειαστεί η Πορτογαλία νέο πρόγραμμα στήριξης.

Με τον Σόιμπλε στο πηδάλιο της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής οικονομίας η πολιτική της μακροοικονομικής διαχείρισης μπορεί να γίνει ακόμη πιο τοξική, καθώς το νοητικό, φιλοσοφικό χάσμα ανάμεσα στους δανειστές του βορά και τους δανειζόμενους του νότου θα βαθύνει επικίνδυνα. Οι σχέσεις ανάμεσα στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και την Φρανκφούρτη και η υπάρχουσα ένταση θα μετατραπεί σε ανοιχτή σύγκρουση.

Και οι εσωτερικές πολιτικές σχέσεις θα γίνουν χειρότερες. Με λιγότερες έδρες διαθέσιμες για τα κεντρώα κόμματα, ακόμη ένας μεγάλος συνασπισμός με τους Σοσιαλδημοκράτες είναι πιθανός παρά την μακρά ιστορία διαφωνιών με τις οικονομικές πολιτικές του Σόιμπλε.

Και στα θέματα της ασφάλειας και της μετανάστευσης ο Σόιμπλε βρίσκεται στα δεξιά της Μέρκελ.  Αν και δεν είναι πιθανό να ανατρέψει την μεταναστευτική πολιτική της Μέρκελ, θα προτείνει πιο αυστηρή ηλεκτρονική επιτήρηση και επιτάχυνση των διαδικασιών απέλασης. Με δεδομένη την προτίμησή του στην επιλεκτική εφαρμογή των Ευρωπαϊκών κανόνων, είναι πιθανό να ψάξει τρόπους να ελαφρύνει το βάρος του ιδιωτικού τομέα εάν μία ένεση από τους φορολογούμενους αποδειχθεί ότι μπορεί να βοηθήσει τη Deutsche Bank.

Στις εξωτερικές σχέσεις, η Γερμανία του Σόιμπλε δεν είναι ξεκάθαρο εάν θα αποδεχθεί ένα ακόμη πιο αυταρχικό τουρκικό καθεστώς, όπως έχει ήδη κάνει η Μέρκελ, αν και μοιάζει να το αποδέχεται. Και οι απόψεις του για τη Ρωσία, τη Συρία και την Ουκρανία, δεν είναι γνωστές.

Το σίγουρο, σύμφωνα με το περιοδικό, είναι ότι καθώς οι ευρωπαίοι ηγέτες προετοιμάζονται για τη ζωή χωρίς τους Βρετανούς, θα πρέπει επίσης να αρχίσουν να σκέφτονται  τη Γερμανία και τη ζωή χωρίς τη Μέρκελ.

 

Επιμέλεια: Κυριάκος Αργυρόπουλος