Οι Γερμανικές εκλογής της Κυριακής είναι συμβολικές, σημαδιακές και ιστορικού χαρακτήρα.

Τα κόμματα του Κεντροαριστερού–Αριστερού Τόξου και βασικότερα αυτό του SPD και της Die Linke γνώρισαν μια μεγάλη ήττα που πιθανόν να αφήσει το πολιτικό της στίγμα για αρκετό καιρό. Συνοπτικά θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τρία θεμελιακά σημεία.

(α) Την αποδόμηση του SPD, παραδοσιακό εκπρόσωπο της Βιομηχανικής Εργατικής Τάξης και την ενδυνάμωση του AfD δηλαδή της «Εναλλακτικής για την Γερμάνια» στον αντίστοιχο χώρο της Βιομηχανικής Εργασίας, των ημιαπασχολούμενων και των ανέργων. Εάν το SPD ψηφίζονταν από το 49% της Εργατικής Τάξης πριν μία η δύο δεκαετίες σήμερα ψηφίζεται από το 25%. Δηλαδή τους μισούς με μεγάλη διαρροή ψήφων προς την AfD.

Μετά την εισροή περίπου δύο εκατομμυρίων προσφύγων, μεταναστών στην Γερμανία και την ενθουσιώδη υποδοχή της από την ηγεσία του SPD και της DIE LINKE αλλά και την ηγεσία της CDU και της κ. Μέρκελ, εκπληρώθηκε ο μύχιος πόθος της Γερμανικής Εργοδοσίας και του Γερμανικού Κεφαλαίου για είσοδο εκατομμυρίων Ασιατών και Αφρικανών με τριπλό στόχο εκ μέρους τους (i) Τη μείωση των Γερμανικών ημερομισθίων μέσω της Μετανάστευσης (ii) Τη βελτίωση του Γερμανικού Ασφαλιστικού Συστήματος μέσω των ασφαλιστικών εισφορών των προσφύγων και μεταναστών που θα προληφθούν και βέβαια (iii) τη διάσπαση του Εργατικού Κινήματος και του Γερμανικού Λαού σε «Ξενοφοβικούς» και Φιλομεταναστευτικούς» δηλαδή μια πολύ–πολύ απλή και πετυχημένη τακτική του Divide et Impera.

Μέχρι στιγμής το σχέδιο πάει θαυμάσια με χιλιάδες πανηγυρίζοντες, χαμογελούντες και εκστασιασμένους οπαδούς αυτής της Πολιτικής να τραγουδούν το Ωσαννά της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και των σχεδίων της Παγκόσμιας Ελίτ νομίζοντας βέβαια οι ίδιοι, εξαπατώντας τον εαυτό τους, πως ακλουθούν μια «Προοδευτική» και «Αντι–ξενοφοβική» Πολιτική.

Είναι πράγματι λυπηρό να βλέπει κανείς ανθρώπους δημοκρατικούς και – υποτίθεται – καλλιεργημένους να εξυπηρετούν άθελα τους την Πολιτική της Γερμανικής, Ευρωπαϊκής και Παγκόσμιας Ελίτ κάτω μάλιστα από έναν μανδύα «Προοδευτισμού» και «Αριστεροσύνης».

Τώρα βέβαια πληρώνουν τα επίχειρα της Πολιτικής τους όπως το 2016 οι Αγγλοσάξονες (δήθεν) Προοδευτικοί με την εκλογή του Τράμπ και το BREXIT του Βρετανικού λαού και της Βρετανικής Εργατικής τάξης που προηγήθηκε. Το συμπέρασμα είναι πολύ απλό. Όταν εγκαταλείπεις τα λαϊκά, εργατικά και πληβειακά στρώματα και τα κερδίζει ο αντίπαλος η κύρια ευθύνη δεν ανήκει ούτε σε αυτά αλλά ούτε και στον αντίπαλο. Ανήκει αποκλειστικά στην Πολιτική σου μυωπία και τον Ιδεολογικό Αυτισμό σου που στις σημερινές συνθήκες ισοδυναμεί με Κρετινισμό Εγκληματικού Βαθμού. Η εγκατάλειψη της Εργατικής Τάξης των εργαζόμενων δηλαδή του Ιδιωτικού Τομέα και η συμπόρευση με παντός είδους μειονότητες αλλά και μη αφομοιωμένους πρόσφυγες που άθελα τους συνεισφέρουν στην Κατεδάφιση του Κοινωνικού Κράτους και την εσωτερική διάσπαση των Ευρωπαϊκών Λαών είναι ίσως η κύρια – και πλέον καταστροφική …– «συνεισφορά» της ανεκδιήγητης, χορτασμένης, ενσωματωμένης και μεσοαστικοποιημένης «Αριστεράς των Προνομιούχων».

(β) Εκεί βέβαια που ηττήθηκε κατά κράτος η Political Correctness της (δήθεν) Κεντροαριστεράς/Αριστεράς είναι οι Ομοφυλόφιλοι – όλων των κατηγοριών…– όπου η εξαιρετική επίδοση της AFD αλλά και της προηγηθείσης Marine Le Pen – όπου το Εθνικό Μέτωπο συγκεντρώνει περίπου το 1/3 (32,5%) των προτιμήσεων των Γάλλων Ομοφυλόφιλων – σμπαράλιασε την «Ναυαρχίδα της Προοδευτικότητας» της Politically Correct «Αριστεράς» που ήταν τις τελευταίες δεκαετίες οι LGTB. Mε εξαιρετική μαεστρία και ρίχνοντας όλο το βάρος στην κατηγορία εναντίον του Ισλάμ για τις απόψεις του ενάντια στην Ομοφυλοφιλία – κερδίζοντας έτσι μεγάλα ποσοστά στους LGTB – η ηγεσία της AFD αλλά και του National Front της Le Pen εδώ και καιρό, κατόρθωσαν να αποδημήσουν την επιρροή των (δήθεν) Αριστερών – Σοσιαλδημοκρατών και Ριζοσπαστών Αριστερών – στο πλέον ευνοημένο τμήμα τους που ήταν οι LGTB αλλά και οι Εβραίοι στην περίπτωση της Γερμανίας.

Είναι γεγονός πως η «Πολιτικά Ορθή Αριστερά» δηλαδή η (δήθεν) Αριστερά της Μεσαίας Τάξης και τμημάτων της Μικροαστικής Τάξης ιδιαίτερα της πολυπαινεμένης «Διανόησης» του Δημόσιου – Πανεπιστημιακή Ελίτ– έχοντας ιδιαίτερη απέχθεια στην κλασσική Βιομηχανική Εργατική Τάξη λέγω του «χαμηλού» της επιπέδου, έδειξε μια ιδιαίτερη προτίμηση σε διάφορες μειονότητες όπως οι oομοφυλόφιλοι αλλά και οι Εβραίοι σαν εθνότητα, ιδιαίτερα στη Γερμάνια λόγω του αντισημιτικού της παρελθόντος. Με την εκλογική τους συμπεριφορά στις Γερμανικές αλλά και στις Γαλλικές και Βρετανικές εκλογές οι Ομοφυλόφιλοι – κατά πλειοψηφία…– απέδειξαν πως δεν είχαν δημιουργήσει ένα «Κίνημα Αμφισβήτησης» όπως βαυκαλίζονται πολλοί αυτοχρισμένοι αριστεροί – της κακιάς ώρας.. – προστάτες τους αλλά μια Συντεχνία που αφού εκμεταλλεύτηκε τα παντός είδους Προνόμια που απολαμβάνει πλέον μετατρέπεται σε μια καιροσκοπική εκλογική Κομπανία που ακολουθεί όποιον της υπόσχεται τα περισσότερα. Δηλαδή μετατρέπονται σε μια «Συντεχνία Παντός Καιρού».

(γ) Με την αρχηγία της AFD να εκπροσωπείται από μια Λεσβία που είναι παντρεμένη με Κευλανέζα σμπαραλιάστηκαν τρεις μύθοι της Δικαιωματικής Αριστεράς εναντίον της

– Ο πρώτος είναι ο μύθος της «Αμφισβητισιακής, απελευθερωμένης και πολέμιας της αστικής σεξουαλικής ηθικής Λεσβίας» που κυνηγιέται αγρίως από τους Φασίστες, τους Ναζί και όλο το κακό Ακροδεξιό Συναπάντημα του Ηλιακού Συστήματος. Οι Λεσβίες κάλλιστα μπορούν να αντιπροσωπεύουν το κατεστημένο και μάλιστα στην πιο «μαύρη» του εκδοχή….

– Ο δεύτερος αφορά και στη Δικαιωματική υπεράσπιση των γυναικείων «Human Rights” από την αρχηγό της AfD  και την  συνακόλουθη – πολύ πονηρή…– σύνδεση τους με την καταπιεστική πολιτική του Ισλάμ απέναντι στις γυναίκες.  «Δικαιωματική» υπεράσπιση των LGTB  και «Δικαιωματική» υπεράσπιση των γυναικών  αποτελούν μια πολύ αποτελεσματική εκλογική στρατηγική  Δικαιωματικής Υπεράσπισης απέναντι στο «Βάρβαρο  και Καταπιεστικό Ισλάμ»   όπως  αποδεικνύεται  εκλογικά. Τα επιχειρήματα των «Δικαιωματιστών της Αριστεράς»  εύκολα πάνε περίπατο από ένα Κόμμα – AfD – που αποδεικνύεται  αποτελεσματικό   στο «να κλέβει το ψωμί των άλλων»…

– Τέλος θα πρέπει επίσης να τονίσουμε – όπως φαίνεται και από την συμβία της αρχηγού του AFD – οι Ακροδεξιοί ή όπως αλλιώς ονομάζονται, δεν έχουν μεγάλο πρόβλημα χρώματος επιδερμίδας. Μετατόπισαν το θέμα πολύ έξυπνα από την επιδερμίδα, το χρώμα της και την φυλή στο θέμα της Κουλτούρας, των Αξιών και της Ανεκτικότητας.

Εμφανίζονται, πολύ επιδέξια ομολογουμένως, σαν υπερασπιστές του Δυτικού Πολιτισμού ενάντια στο Καταπιεστικό Ισλάμ, την Ομοφοβία των Μωαμεθανών και την έλλειψη Ανοχής του Πολιτισμού τους. Με άλλα λόγια εμφανίζονται – οι Ακροδεξιοί– σαν οι Τρεις Σωματοφύλακες της Δύσης, σαν οι Σταυροφόροι κάτι δηλαδή σαν Ναϊτες Ιππότες του Δυτικού Πολιτισμού ενάντια στην Ισλαμική Βαρβαρότητα.

Από πίσω ακολουθούν Τάγματα και Εκλογικές μεραρχίες Ομοφυλοφίλων, Φεμινιστριών και άλλων συνιστωσών που σιγά–σιγά, αργά και σταθερά, ενσωματώνονται ως γνήσιοι βαστάζοι του Συστήματος στη Αγκαλιά των κομμάτων που βρίσκονται «δεξιότερα» της Ευρωπαϊκής Ελίτ. Οι υποτιθέμενες αυτές «αντισυστημικές» συνιστώσες δεν αποδείχτηκαν απλά η «Αριστερή Εφεδρεία» του Συστήματος αλλά και οι μεγαλύτεροι χαμαιλέοντες προσαρμοζόμενοι σε όσους κάθε φορά τους υπόσχονται την προνομιακότερη μεταχείριση. Λειτουργούν όπως κάθε Συντεχνία. Όπως κάθε Χαμαιλέοντας της Πολιτικής. Χωρίς αρχές, Κοσμοθεωρία ή κανόνες Ηθικής. Γι΄αυτό και τόσο εύκολα, ψηφίζουν πότε την Ροζ «Αριστερά» της Μεσαίας Τάξης και των καλλιεργημένων Μικροαστών – SPD, Die Linke – και πότε τους «Επαναστατημένους Δεξιούς» της AfD. Εκπροσωπώντας τους Χαμαιλέοντες της Πολιτικής και τους Αμοραλιστές της Ηθικής, προωθούμενοι παντί τρόπω και με φιλοδοξίες παντός καιρού, οι LGTB ακολουθούμενοι από ενσωματωμένους Πρόσφυγες του ICH LIEBE DICH MERKEL και τον Ντ΄ Αρτανιάν των Human Rights που είναι ο Νεοφιλελεύθερος Φεμινισμός αποτέλεσαν μέχρι πρόσφατα τα αγαπημένα παιδιά της «Αριστεράς» του Σόρος και γενικότερα της βολεμένης Μεσοαστικής και Μικροαστικής Αριστεράς.

Αυτής της «Αριστεράς» που κόβει κοινωνικά δικαιώματα, μισθούς και συντάξεις αλλά χοροπηδάει για τα δικαιώματα των Μειονοτήτων παίρνοντας οριστικό διαζύγιο από τα Λαϊκά στρώματα και την Εργατική Τάξη. Στην Ελλάδα αντιπροσωπεύεται από την «Αριστερά της Παρακμής» που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και στην Γερμανία από το SPD και την Die Linke.

Οι Γερμανικές εκλογές δείχνουν πως ήρθε η ώρα της πληρωμής από τα περιφρονημένα λαϊκά στρώματα.