Η Τέχνη, μετά την απαξίωση κάθε προσπάθειας αναζήτησης νοήματος πέραν του απτού, ορατού και αισθητού Κόσμου, έχασε το πεδίο αναφοράς της. Αυτό το αδιέξοδο ήρθαν να καλύψουν αφ’ ενός οι νέες κοσμικές αναπαραστάσεις, ως απόρροια των οντολογικών προτάσεων της Νέας Φυσικής, αλλά και μετα-Φυσικής, αφ’ ετέρου προσπάθειες διείσδυσης στην Ύπαρξη. Έτσι γράφτηκε η Ιστορία της Τέχνης του ΧΧού αιώνα.

Οι Έλληνες καλλιτέχνες συμμετείχαν και συμμετέχουν καθοριστικά στην εξέλιξή της. Τα έργα της Μάνιας Ευσταθίου εγγράφονται σε αυτήν, ως αντανακλάσεις της ψυχής και αποκάλυψης στοιχείων του βαθύτερου Είναι του ανθρώπου. Άλλωστε πρόκειται για το κατ’ εξοχήν πεδίο της ελληνικής Τέχνης και Σκέψης.

Η Μάνια Ευσταθίου, ως γιατρός, αφουγκράστηκε την Ύπαρξη, στις εντατικές και στις ακτινοθεραπείες. Διαπίστωσε την εμβέλεια του ανθρώπου, το δράμα της ζωής και την τραγικότητά της. Αυτά αποτυπώνει και αποκαλύπτει, με τρόπο σεμνό και γι’ αυτό αριστοκρατικό, αλλά και εν πολλοίς μοναχικό. Μέχρι να σμίξει με την Αθηνά, όταν αυτή θελήσει να επιστρέψει στην πόλη της.

Ζωγραφική και ψηφιακό κολλάζ, εκτυπωμένα σε plexiglas, είναι οι τεχνικές της Μάνιας Ευσταθίου. Με ενορατική σκέψη και ευαισθησία. Με αφιέρωση ζωής σε αυτή τη μοναχική πορεία, πορεία και προσπάθεια συνδιαλλαγής της με την – ή μια κάποια – Αλήθεια.

Αλλά ας μην ξεχνάμε και τον «Τεχνοχώρο», μια γκαλερί που μας αναπέμπει στα παλιά τα χρόνια, όταν οι γκαλερίστες ήσαν – πρωτίστως και ενσυνειδήτως – παράγοντες ανάδειξης και διάχυσης των τεχνών.