Έπειτα από ατέλειωτες συζητήσεις επί διαδικαστικών θεμάτων (δεν είναι και αυτά μικρής σημασίας), η εκλογή του επικεφαλής της Κεντροαριστεράς ή του Κέντρου ή της Δημοκρατικής Ένωσης ή όπως, τέλος πάντων, θα ονομαστεί ο πολιτικός φορέας, μπαίνει σε τελική ευθεία. Ας επιχειρήσουμε στο μικρό αυτό σημείωμα μια εκτίμηση των βασικών υποψηφίων αρχηγών. Ξεκάθαρα δηλώνω ότι η κρίση μου είναι απολύτως υποκειμενική, διότι γνωρίζω προσωπικά τους περισσότερους εξ αυτών και μάλιστα με κάποιους συνδέομαι με φιλία χρόνων.

Φώφη Γεννηματά

Η κατηγορία «κόρη ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, πήρε κληρονομιά το όνομα και συνεχίζει» δεν ισχύει, και μόνο αν το δεις… ιστορικά. Σε αυτή τη δουλειά – τριάντα χρόνια πια – έχω δει αρκετούς επιγόνους πολιτικών να κάνουν έναν γύρο και μετά να μένουν στα αζήτητα, είτε επειδή τους απέρριψε ο κόσμος είτε επειδή δεν το είχαν: δεν είχαν τα κότσια να μείνουν στην άγρια αρένα της πολιτικής, δεν είχαν ούτε τις χάρες ούτε τη… χάρη.

Η Φώφη δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Τελεία. Εκλέχθηκε πολλές φορές, πήρε πρωτοβουλίες, ρίσκα, έκανε συνθέσεις, συμμάχησε, έκανε λάθη, είχε παρουσία στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Χρειάζεται να αλλάξει πολλά. Πιο μοντέρνο και άμεσο λόγο, επαφή με τη νέα γενιά, προτάσεις που αφορούν το μέλλον και να μην ευνοούν τη στασιμότητα. Σε αυτή τη συγκυρία δείχνει ότι διαθέτει τα εχέγγυα να ηγηθεί.

Σταύρος Θεοδωράκης

Ο Σταύρος είναι φίλος μου. Το ξαναγράφω επειδή θέλω να είμαι εντάξει με όσους διαβάζουν. Είχε το θάρρος να κατέβει στην πολιτική σε μια δύσκολη περίοδο. Αυτά του τύπου ότι τον έβαλε τη μια ο Μπόμπολας, την άλλη ο Ψυχάρης, την παράλλη ο Βαρδινογιάννης είναι μπουρδολογίες είτε από κάποιους βολεμένους σε θέσεις κομματικές (δημοσιογράφοι, κομματικά στελέχη) είτε συνωμοσιολόγοι της συμφοράς.

Το τόλμησε, πέτυχε, κατέθεσε νέες προτάσεις, έφερε στο προσκήνιο νέα πρόσωπα, είναι υπέρ το δέον συγκεντρωτικός (φώτα, σκηνή, πάμε…),  διεμβολίστηκε από το πολιτικό κατεστημένο με αποστασίες βουλευτών (ναι, αποστασίες – έτσι λένε αυτές τις πρακτικές από το 1965 μέχρι σήμερα), δεν κατόρθωσε να έχει ένα συγκεκριμένο στίγμα.

Έχει ελπίδες για πρωτιά, αν πάνε να ψηφίσουν πολλοί. Μα πάρα πολλοί.

Αν εκλεγεί, αμφίβολο αν θα καταφέρει να τους ενώσει όλους και να τους κρατήσει στο μαγαζί. Από την άλλη πιστεύω απόλυτα ότι δεν πρόκειται να λακίσει αν δεν τα καταφέρει.

Γιώργος Καμίνης

Εμφανίστηκε πιο ενεργά στα δημόσια πράγματα όταν ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου τον τοποθέτησε στη θέση του Συνηγόρου του Πολίτη (ο ίδιος ξεχνάει να το λέει, ίσως επειδή ντρέπεται!). Πριν από αυτό δεν τον θυμούνται «πρώτο στα μαθήματα, πρώτο στους αγώνες». Βέβαια υπήρξε και αυτός «φίλος φωτισμένων ανδρών», όπως λέει χαρακτηριστικά ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.

Εκλέχθηκε δήμαρχος Αθηναίων, δεν θεωρείται επιτυχημένος και δεν θα τον θυμόμαστε ούτε για τα μικρά (τουλάχιστον ο Αβραμόπουλος έβαλε κάγκελα στα πεζοδρόμια) ούτε για τα μεγάλα, που άλλωστε… δεν υπήρξαν. Σε περίπτωση εκλογής του, πώς θα καταφέρει να ενώσει τον πολύπαθο χώρο; Εδώ δεν του έχει μείνει ούτε η παράταξή του στο Δημοτικό Συμβούλιο! Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ηγεσία της Ν.Δ. εύχεται την εκλογή του.

Γιάννης Μανιάτης

Ευπρεπής, αγαπητός, ικανός πολιτικός, συνεπής κοινοβουλευτικός, που είναι εξαιρετικά χρήσιμος να μετέχει σε ηγετική ομάδα. Το κάτι παραπάνω δεν το βλέπω σε αυτή τη φάση.

Νίκος Ανδρουλάκης

Έχει δρόμο ακόμα. Του λείπουν πολλά για να ηγηθεί σε αυτόν τον χώρο. Κομματικές περγαμηνές και τοποθέτηση στην Eυρωβουλή δεν αρκούν όταν σου λείπουν ο φρέσκος λόγος, η πολιτική επικοινωνία με όρους σημερινούς, το άνοιγμα στην κοινωνία.

***

Εν κατακλείδι αυτός που θα εκλεγεί πρέπει να δώσει ένα καθαρό στίγμα. Έρχονται σε ένα χρόνο εκλογές, χωρίς αυτοδυναμία. Και μετά ακολουθεί απλή αναλογική.

Δεν πρέπει να γνωρίζουν οι ψηφοφόροι «με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις»; Αυτό θα παίξει καθαριστικό ρόλο στις εκλογές του Νοεμβρίου για την ανάδειξη αρχηγού στο εγχείρημα. Αλλά και για τις εθνικές κάλπες, που θα ακολουθήσουν… ξαφνικά!!