Γράφει η Μαρία Ροδοπούλου, Ποιήτρια

Μια μεγάλη γαλάζια φάλαινα ακουμπισμένη σε ένα νεκρό κορμό δέντρου ήταν η αιτία που κατέβηκα βιαστικά από το όνειρο. Προχώρησα διστακτικά προς το μέρος της ενώ η νύχτα άπλωνε νωχελικά την τεράστια μπλαβιά κοιλιά της σε όλη την πλάση.

Γράφει η Μαρία Ροδοπούλου, Ποιήτρια

Μια μεγάλη γαλάζια φάλαινα ακουμπισμένη σε ένα νεκρό κορμό δέντρου ήταν η αιτία που κατέβηκα βιαστικά από το όνειρο. Προχώρησα διστακτικά προς το μέρος της ενώ η νύχτα άπλωνε νωχελικά την τεράστια μπλαβιά κοιλιά της σε όλη την πλάση.

Γυμνή και τρισάθλια, με έξι μεγάλες μαχαιριές στην ορέστεια ράχη της, με κοίταζε ανέκφραστη μέσα από τα ηλικιωμένα γεμάτα τσίμπλα μάτια της.

«Τα πρωινά μένω ξάγρυπνος. Ολημερίς κατάλευκα μαργαριτάρια και ένα μόνο άστρο σέρνω από τα ρουθούνια ίσαμε το στόμα μου. Το άστρο και οι αιχμηρές ακτίνες του είναι το μεγαλύτερο βάρος. Κάποτε ήταν συνοδοιπόρος και κάποτε αγωνιστής. Πολλές φορές σκότωνε και αμέτρητες φορές σκοτώθηκε. Ανακύκλωση νικητών και ηττημένων ετούτη η γη. Πάντα με αγαπούσε αλλά απρόσεκτος σκόρπισε τα μάτια του μπερδεύοντας την εποχή της συγκομιδής μ’ εκείνη του θερισμού. Από τότε σκλάβος του είμαι. Κι όσο περνάνε οι δεκαετίες τόσο περισσότερο με φορτώνει τρυγημένα τρόπαια» είπε μόλις στο πλάι του κάθισα. Μια βουλιμική μηχανή οξυγόνου στην αγκαλιά του γουργούριζε, γάτα χορτασμένη. Ξερή ανάσα τάιζε και έτρωγε στιγμές.

– Ως συνήθως, όπου και να κοίταζες κόσμου ερημιά. Πως καταφέρνω πάντοτε και βρίσκω συνομιλητές σε γυμνό από ψυχές τοπίο! Ένα ακόμα ανεξιχνίαστο μυστήριο. Έχω αρχίσει και αποδέχομαι ή μάλλον όχι, έχει γίνει συνήθεια αγαπημένη η ανακάλυψη άδειων μπουκαλιών. Παλιά έφερναν στα σωθικά τους ένα μικρό πλοιάριο έστω και ναυαγισμένο. Πάνε χρόνια όμως που ο Μόμπυ, δίχως έναν πρόθυμο Ισμαήλ μέσα του, μόνος δύστυχος και τρισκατάρατος, σωτήρας χωρίς οπαδούς επιπλέει. Εγώ στερημένος Ιωνάς ψάχνω την κατάλληλη στέγη για όλους εκείνους που απέρριψε το φιλάνθρωπο κήτος από τα σωθικά του. Τις νύχτες τελώ μνημόσυνο για κάθε μία από τις μαχαιριές – συνέχισε απτόητος από την αμήχανη στάση μου. Την επόμενη της τελευταίας επιτρέπω στον εαυτό μου ένα διάλλειμα δύο χιλιάδων ετών και επανέρχομαι πάντα κουρασμένος δούλος για την ημερήσια αϋπνία και την νυχτερινή του θρήνου διαθήκη. Γι αυτό, σου λέω, δεν μου περισσεύει χρόνος ούτε έχω την πολυτέλεια άλλες κληρονομιές ν’ αφήσω. Προσπαθώ να ξεψυχήσω αλλά δεν με αφήνουν οι νεκροί του άθλιου άστρου.

– το βλέμμα μου αναζητούσε μάταια μια έξοδο από την ασφυκτική μνήμη του αλλά γύρω μου, μόνο απομεινάρια. Ξεβρασμένα πλοία στην άμμο με την θάλασσα χιλιάδες μίλια μακριά μας, αεροπλάνα με τα flaps σε απεγνωσμένη κίνηση να προλάβουν την ήδη τετελεσμένη συντριβή. Ένα μικρό αγόρι με ξεθωριασμένες πιζάμες, στέγνωνε με το αίμα παγωμένο στα λιγνά χέρια του πάνω σε σύρματα που έφραζαν … Και σας ακούω που αναρωτιέστε τι εμπόδιζαν; Είμαι δειλός το ξέρω. Η μετάφραση ανήκει στους γενναίους. Κοινός αγγελιοφόρος είμαι και πενιχρός ο μισθός. Ίσα-ίσα που αρκεί για ν’ αποστηθίζω ξένες μνήμες. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω – του είπα χωρίς να τον κοιτάζω. Είμαι πριν της εποχής σου και δυστυχώς πολύ πιο πριν και από αυτήν που γεννήθηκα. Σίγουρα δεν είμαι στο μετέπειτα και στο δια ταύτα της πραγματικότητας, διαφορετικά δεν θα μου μιλούσες αυτήν την στιγμή.

“Αλλά με βλέπεις έστω και αν κυκλοφορείς ανάμεσα στους κόσμους ερμαφρόδιτη δικαιοσύνη. Αυτό το μικρό ζύγι στα μάτια σου παραπέτασμα είναι για να εισπνέεις απαρατήρητος την μια ερημιά μετά την άλλη. Και εγώ μια οικουμενική Αλεξάνδρεια είμαι αν καλά-καλά το σκεφτείς. Όμηρος κατάντησα ενός άστρου που αντί να με ταΐζει μάννα με ποτίζει μουχλιασμένο ιχώρ.”

Δεν μπορώ να σε βοηθήσω – επανέλαβα δυνατά καθώς σηκωνόμουν. Πλησίασα το αγόρι με αργά βήματα και χάιδεψα τρυφερά τα νεκρά μαλλιά. Το ριγέ φανελάκι ήταν ανασηκωμένο αποκαλύπτοντας την τουμπανισμένη κοιλίτσα. Το κατέβασα με προσοχή μην πληγώσω κι άλλο τις διαχωριστικές γραμμές του.

«Γιατί;» φώναξε απελπισμένη η εξαθλιωμένη φάλαινα. Η θέα του, μου προκαλούσε αηδία και χωρίς να τον κοιτάξω είπα σιγανά

«Γιατί όσο και να επιδεικνύεις της ράχης σου τις πληγές λέγοντας πως γι αυτές οδύνη ανασαίνεις, εγώ είμαι η προπατορική μαχαιριά στα πλευρά σου. Κι εσύ απλώς μια δεύτερης διαλογής τραγωδία με κλεμμένες τις υπογραφές των άκρων μου»

Υ.Γ. – εκκίνηση έμπνευσης από το βιβλίο «Το αγόρι με την ριγέ πιτζάμα» του Τζον Μπόιν αφιερωμένο στους αναίσχυντους ‘πολεμικούς ποιητές΄της ‘αυγής της οδύσσειας’ Εύχομαι η σκόνη του αρχαίου Έλληνα Τραγωδού να στοιχειώνει την ύπαρξή τους. Βδελυρά τέκνα των ραδιενεργών κόσμων. Ούτε η κόλαση δεν τους αντέχει.Έχει κι αυτή το γούστο της.

(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν τις απόψεις των συντακτών τους)