Το κουτί με τα… σοκολατάκια άνοιξε ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα Τζέφρι Πάιατ στη συνέντευξή του στη Σία Κοσιώνη το βράδυ της Τρίτης και άρχισε τα κεράσματα. Και τι δεν είπε. Ότι η Ελλάδα θα γίνει κάτι σαν τοποτηρητής των συμφερόντων της χώρας του στην ευρύτερη περιοχή Βαλκανίων και Μεσογείου. Μέχρι και γεωπολιτικό… μεντεσέ (!) μας αποκάλεσε. Ότι επιστρέφει η εμπιστοσύνη των αγορών και των επενδυτών στην ελληνική οικονομία.

Το κορυφαίο όλων, όμως, ήταν ότι φαντασιώνεται τη Θεσσαλονίκη σε ρόλο πρωταγωνιστικό στην τεράστια γεωγραφική περιοχή που απλώνεται από την Οδησσό μέχρι τη… Βενετία. Ένα στάτους που χάθηκε όταν υψώθηκε το «σιδηρούν παραπέτασμα» και τώρα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να επανέλθει.

Κάπου εδώ, όμως, τελείωσαν τα «σοκολατάκια» στο κουτί του πρεσβευτή και άρχισε να μοιράζει… πικραμύγδαλα. Για τη στρατιωτική και στρατηγική ασυμμετρία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είπε ότι δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα, διότι οι ΗΠΑ είναι στο πλευρό μας. Υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι η Ελλάδα θα μπει σε έναν (απευθείας προφανώς, χωρίς την αμερικανική «προστασία») διάλογο με την Τουρκία, ώστε στο κεφάλαιο των τουρκικών διεκδικήσεων σε έδαφος, αέρα και θάλασσα να βρεθεί μια λύση για να μην σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι του τα ενοχλητικά F-16 κάθε φορά που κάνει διακοπές στο Πήλιο.

Για να γίνει ακόμη πιο… πειστικός, φρόντισε να υπενθυμίσει ότι «όσο έχετε αυτά τα φονικά περίπλοκα στρατιωτικά συστήματα (σ.σ.: τα οποία η δική του χώρα μας πουλάει), λειτουργώντας τα το ένα δίπλα στο άλλο, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος ενός φοβερού ατυχήματος, το οποίο φυσικά θα προκαλέσει μεγάλες επιπλοκές στη σχέση σας». Συνεπώς πηγαίνετε στον… διάλογο και αφήστε μας ήσυχους. Εμείς για τα δικά μας συμφέροντα καιγόμαστε.

Αυτή ακριβώς η πλευρά των δηλώσεων του πρεσβευτή θα έπρεπε να κινητοποιεί τους δικούς μας, οι οποίοι, μετά την αρχική ευφορία για την πίεση προς τα Τίρανα και τα Σκόπια για τη διευθέτηση των εκκρεμοτήτων τους με την Ελλάδα, σύντομα θα διαπιστώσουν – αν δεν διαπιστώνουν ήδη – ότι η τελική πίεση θα στραφεί προς την Αθήνα.

Το ότι μια ο Ζάεφ δεν θα μπορεί και μια το VMRO του θα πονεί δεν είναι επαρκής λόγος για να σταματήσει η διαδικασία ένταξης – με κάθε κόστος – των δυτικών Βαλκανίων στο ευρωατλαντικό σύστημα. Απλώς αυτό το κόστος θα κληθεί να το πληρώσει ο πιο ελαστικός, ο πιο υποχωρητικός ή ο πιο πρόθυμος. Κι επειδή τίποτε από αυτά δεν αναμένεται να είναι οι συνομιλητές μας στα Σκόπια, τα καμπανάκια θα χτυπήσουν στην Αθήνα.

Είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε αυτό το σενάριο;