Η επικαιρότητα – εκτός του ότι κάθε μέρα μας επιφυλάσσει και νέες εκπλήξεις, όπως για παράδειγμα την αποθέωση του προεκλογικού συνθήματος του ΣΥΡΙΖΑ  για το «νέο» και το «παλιό» που δοξάστηκε με τον ανασχηματισμό-παρωδία επαναφέροντας στο πολιτικό προσκήνιο έναν πυλώνα της αριστερής συνέπειας, αξιοπρέπειας και ανανέωσης, τον κύριο Φώτη Κουβέλη – μας κρατά σταθερά στα όρια του κωμικοτραγικού. Ταυτόχρονα αναδεικνύει την τραγική έλλειψη πολιτικού δυναμικού της Αριστεράς.

Αν το αντίτιμο για το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου δεν ήταν τόσο τραγικά βαρύ, (πρόκειται για εθνική καταστροφή…) θα είχαμε να κάνουμε με την πιο πετυχημένη και διασκεδαστική παρωδία όλων των εποχών. Η κωμωδία, αν την εκλάβουμε ως έτσι, των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα μπορούσε να αποτελεί την επιτομή της γελοιοποίησης των ιδεολογιών και της απομάγευσης των μύθων της εν Ελλάδι Αριστεράς.

Ούτε το πιο σατανικό μυαλό δεν θα μπορούσε να επινοήσει την περίπτωση ενός Τσίπρα ο οποίος σε ελάχιστο χρόνο απομυθοποίησε όλη την πομφόλυγα της ελληνικής Αριστεράς που γιγαντώθηκε στην περίοδο της μεταπολίτευσης – με τραγική ευθύνη του αστικού πολιτικού συστήματος.  Ενός συστήματος απελπιστικά  αναχρονιστικού, κατώτερου των περιστάσεων και των ιστορικών του ευθυνών απέναντι στο πολίτευμα και την δημοκρατία. Ενός συστήματος εξοργιστικά παλαιοκομματικού, που βασιζόταν στις άθλιες μικροκομματικές συναλλαγές και στον κοτζαμπασισμό…

Για τον κύριο Κουβέλη έχουν ειπωθεί τα πάντα και είναι άχαρο να σχολιάζει ή να επιχειρηματολογεί κανείς για την απόλυτη γελοιότητα. Ωστόσο, η κρυφή ειρωνεία, ένας απίθανος εμπαιγμός που πέρασε απαρατήρητος λόγω της περίπτωσης Κουβέλη (θυμηθείτε εδώ ότι ο κύριος Φώτης περνούσε για πολύ σοβαρός στην Αριστερά και γενικότερα) είναι η τοποθέτηση του κυρίου Δραγασάκη (επίσης σοβαρής περίπτωσης όπως αποτυπώνεται από την αλάνθαστη κοινή γνώμη)  στο Υπουργείο Οικονομίας.

Δηλαδή καλείται να χειριστεί την εθνική οικονομία ένας πρώην υποψήφιος για Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ με τις γνωστές θέσεις του περί δημοκρατίας, οικονομίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης.