◆ Οι χρόνοι περνούν και τα υπολείμματα των μικρών αναλογισμών βαραίνουν τη μεγαλειότητα των επαναλήψεων ◆Το προηγούμενο ενεπλάκη στη διαδικασία του ερχομού του καινοφανούς και οι αρμοδιό τητες άλλαξαν τις περιστάσεις.◆ Στην ουσία το καινούργιο αποσπά από την κρίση της πολυμήχανης ματιάς την ευλογία της άφεσης και για λίγο καιρό διακατέχεται από την ευτυχία της αποσπασματικής εξέτασης των πεπραγμένων.

◆ Οι χρόνοι περνούν και τα υπολείμματα των μικρών αναλογισμών βαραίνουν τη μεγαλειότητα των επαναλήψεων

.◆ Το προηγούμενο ενεπλάκη στη διαδικασία του ερχομού του καινοφανούς και οι αρμοδιό τητες άλλαξαν τις περιστάσεις.

◆ Στην ουσία το καινούργιο αποσπά από την κρίση της πολυμήχανης ματιάς την ευλογία της άφεσης και για λίγο καιρό διακατέχεται από την ευτυχία της αποσπασματικής εξέτασης των πεπραγμένων.

◆ Ο προηγούμενος έφυγε και ο νέος έρχεται. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτήν την εναλλαγή του χρόνου. Ίσως γιατί ο χρόνος, έννοια μέτρησης για τους περισσότερους, έχει κάποια χαρα κτηριστικά, που άλλοτε δημιουργούν λύπη και άλλοτε οργή. Η Χαρά είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια σε κάποια χρονοντούλαπα φτιαγμένα από τους ρομαντικούς συμβολι σμούς της παλαιάς νιότης.

◆ Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο μέγιστος με διαφορά δεξιός ψάλτης και ίσως το μεγαλύτε ρο υπόλοιπο του συντηρητικού φωνήματος, επιτυχημένος φωνακλάς, μεγαλοφυΐα κατασκευ ασμένη στα κολέγια και στους καλλιμάρμαρους οίκους της εξουσίας, με μοναδικό προσόν την ταμπελίτσα μετά το μικρό όνομα, με τον μύθο του εξαιρετικού σωματότυπου που δεν σηκώνει κεφτέ στο σπαθί του, ανέλαβε να περισώσει ό,τι είχε απομείνει όρθιο μετά τη διακυβέρνηση των σοσιαλιστών εν Ελλάδι. Δηλαδή τίποτα.

◆ Με ένα όραμα που άρχιζε και τελειώνει στο κούνημα της κεφαλής, στα μικρά σπασμωδικά ατακαδόρικα σχηματάκια λόγου, στα μικρό νοα όνειρα, βεληνεκούς νηπιακής επιδίωξης, που ενθουσίαζαν τον βιομήχανο μικροπωλητή του πεζοδρομίου και στην περιστροφή του άρτου στα ερυθρά απομεινάρια της σάλτσας, στο κέντρο και στις άκρες της μεγάλης λευκής πιατέλας, με το παραδοσιακό ζωγραφισμένο γιασεμάκι.

◆ Και οι μέρες περνούν και φεύγουν και ξανάρ χονται και ξαναφεύγουν και εναλλάσσονται οι αι ώνες και μόνο ο ενεστώτας, εφιαλτικός στέκεται, πνιγηρός και σκληρός, πέτρινος και βραχώδης, να περιορίζει τον αναστεναγμό σε ένα μικρό στιχάκι μιας ακατανόητης μουσικής ενορχήστρωσης.

◆ Κι όταν το μεγάλο χαρτί της δεξιάς χειρός έπεσε στο πράσινο σεντόνι του τραπεζιού και το προκληθέν γέλιο πήρε πλέον διαστάσεις πανεθνικές, όταν ο πανέξυπνος παλαιός, γδυ μνός, μόνος και με κατεβασμένο το οφρύωμα, ταλαιπωρημένος από την ακαταστασία της ανικανότητας απεκαλύφθη στην ομήγυρη, τότε, ναι τότε, ενεφανίσθη ο ψηλός, πασίγνω στος και αθλητικός, ο καινούργιος, ο ερχόμε νος χρόνος, με το υποκοριστικό Γιωργάκης και το μεγαλοπρεπές Παπανδρέου, να κομπιάσει την ελπίδα με το σαρδάμ, που σοσιαλιστικά πια έχει καταχωρηθεί ως προτέρημα.

◆ Και απολαμβάνει ως τώρα την ευγένεια των απανταχού ταλαιπωρημένων μέχρι εκείνη τη βραδιά που θα ανοίξουν οι ουρανοί και θα πέφτει η αγανάκτηση ανακατεμένη με τη βροχή και θα μαζευτεί η φωνή, θα επικαλεστεί την ανάγκη και θα κατηφορίσει στο πλακόστρωτο να περπατήσει βουβή χωρίς συνθήματα και τραγούδια.

◆ Και μένουν ίδιες όλες οι πρωτοχρονιές αυ τού του τόπου κι ανεβοκατεβαίνουν οι άρχο ντες και δίπλα τους αυτοί που αποτελειώνουν το καθαρισμένο πεπόνι, οι ίδιοι σπουδαίοι άνθρωποι, με τα τεράστια ακονισμένα δόντια και τα χρυσά κουτάλια.

◆ Τα ίδια ονόματα βγαλμένα από τον μηχανισμό της ιστορίας, των σελίδων της κληρονομιάς και της μυθολογίας.

◆ Παπαγάλοι που έχουν αποστηθίσει τα κεί μενα της εντύπωσης.

◆ Κι απέναντι ακροατές των λεξημάτων με υψω μένα χέρια αναφωνούν χαίρε καινούργιε χρόνε κι οι σταγόνες ξεχύνονται πρόστυχες μετά το τσού γκρισμα των κρυστάλλων και γίνονται αστράκια υγρά, λαμπυρίζοντα υπό το φως των κηρίων.

◆ Χωρίς ανάσα, ευκόλως κατέβασα την τελευταία γουλιά, έσκυψα και απόλαυσα το πάτωμα, που το έβλεπα όλο και πιο κοντά όσο πλησίαζαν οι γιορτές του καθιερωμένου χαμόγελου!Και μένουν ίδιες όλες οι πρωτοχρονιές αυ τού του τόπου κι ανεβοκατεβαίνουν οι άρχο ντες και δίπλα τους αυτοί που αποτελειώνουν το καθαρισμένο πεπόνι, οι ίδιοι σπουδαίοι άνθρωποι, με τα τεράστια ακονισμένα δόντια και τα χρυσά κουτάλια

.◆ Τα ίδια ονόματα βγαλμένα από τον μηχανισμό της ιστορίας, των σελίδων της κληρονομιάς και της μυθολογίας.

◆ Παπαγάλοι που έχουν αποστηθίσει τα κεί μενα της εντύπωσης.

◆ Κι απέναντι ακροατές των λεξημάτων με υψω μένα χέρια αναφωνούν χαίρε καινούργιε χρόνε κι οι σταγόνες ξεχύνονται πρόστυχες μετά το τσού γκρισμα των κρυστάλλων και γίνονται αστράκια υγρά, λαμπυρίζοντα υπό το φως των κηρίων.

◆ Χωρίς ανάσα, ευκόλως κατέβασα την τελευταία γουλιά, έσκυψα και απόλαυσα το πάτωμα, που το έβλεπα όλο και πιο κοντά όσο πλησίαζαν οι γιορτές του καθιερωμένου χαμόγελου!

Μυογράφημα

Έφυγε το παλιό νόημα ξαφνικά και απόμεινε η φράση ξέμπαρκη κι αναστατωμένη.

Η περιέργεια συναντή θηκε με την εμμονή της νεοφερμένης και οι μαργαρίτες άνοιξαν τα πέταλα να περιμένουν τη μέλισσα.

Ένα φεγγάρι κυνήγησε έναν ουρα νό κι ένα αστέρι μάζεψε στην άκρη του ένα αλογάκι.

Μια παπαρούνα έκλεισε το κόκκινο και φυλάκισε το μαύρο στα σωθικά της.

Ένας ψίθυρος έκοψε στα δυο μιαν αναπνοή και μια αγκαλιά μάζε ψε όλα τα ξεραμένα λουλουδάκια.

Ένα πορτοκαλί μελαγχόλησε και κοκκίνισε και ένα κίτρινο πρασίνισε βλέποντας το μοβ να ερωτοτροπεί με το βραδάκι.

Ένας φράχτης άνοιξε και ξεχύθηκε ένα φως γεμάτο με γράμματα.Κουράστηκε η αναμονή κι άρχισε να φαντάζεται.

Και το κορμί με το λευκό φόρεμα, τα ξυπόλυτα πόδια και τις σταγόνες κάτω απ’ τα μάτια ακολουθεί την ανάσα της.

Πολλά φώτα στους δρόμους και πουθενά εκείνο το κερί με τη μικρή φωτιά.

Πουθενά τα παιδιά μόνα τους και μόνο κάποιοι χοντροί με καπέλα και γάντια και υψωμένους γιακάδες και χο ντρά χείλια να περιμένουν στη στρογ γυλή πλατεία με το μεγάλο δέντρο.

Σε λίγο θα σβήσουν τα φώτα, θα βγουν τα επιφωνήματα, θα ξεχαστείς κι εσύ.

Και μες στην οχλοβοή μακριά εκεί που το βλέμμα προσπαθεί να ξεχωρί σει τα χρώματα μια γυρισμένη πλάτη χάνεται. Πυροτεχνήματα, στολισμένοι θόλοι, φιλιά εθιμοτυπικά.Μετά τον επίλογο το χοντρό εξώ φυλλο και η νοσταλγία.Καλή Χρονιά!

Το κόκκινο της απουσίας

Στα άδεια καθίσματα, στις αποσπα σματικές δηλώσεις της απουσίας ένα γιορτινό κόκκινο περιορίζει το πραγ ματικό στο περιθώριο. Αόρατοι άνθρωποι, φυλαγμένες οι εκδηλώσεις των αισθήσεων στα ξύλινα κιβώτια, γιορτινή η ατμόσφαιρα της ελλείψεως.Η ερημιά πρωτοστατεί στην αφηρημένη μορφή του ξεχωριστού. Σύμβολο του επερχόμενου, η φωτογρα φία της μοναξιάς των εορτών. Αδειανό το περιτύλιγμα από τις ζω ντανές φωνές, νεκρή φύση, υπέροχη απεικόνιση της μοναχικότητας και των δακρύων.Χωρίς επιφωνήματα. Σύντομο, λιτό, διακριτικό το αφαιρετικό μέρος. Κλειστή η πόρτα για τους έξω και ένα πεταμένο χρωματιστό για να ξεχνιέται η παγωνιά. Μέσα τα γέλια, οι χοροί και τα τραγού δια.Στην άκρη του τετραδίου γιορτάζουν χωρίς καμιά μελωδία οι μοναχικοί. Και ένα απλό κόκκινο μπορεί να δώσει μια σπρωξιά για να ξεχαστεί λίγο εκείνη η σκέψη που έρχεται πάντα, όταν υπάρ χουν πολλές ευχές και πολλά φώτα.