Η Τουρκία με την πολιτική που ασκεί, δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνειών. Ανοίγει όλα τα μέτωπα και βρίσκεται αντιμέτωπη με την Δύση. Τριμερής στην Άγκυρα με τη Ρωσία και το Ιράν, επίθεση στο Αφρίν, ένταση με το Ισραήλ, αποδυνάμωση της αμερικανικής βάσης στο Ιντσιρλίκ, ισχυρή και συνεχής αεροναυτική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο, ένταση με τη Γαλλία, τη Γερμανία και με άλλες ευρωπαϊκές χώρες και φυσικά και με την Ελλάδα – με το αγαπημένο της ρεπερτόριο.

Όλο αυτό το σκηνικό δεν είναι για εντυπώσεις αλλά ο πρόλογος έντονων εξελίξεων που έχουν ήδη δρομολογηθεί. Η προσπάθεια αναθεώρησης της πολυεθνικής συνθήκης της Λοζάνης που εν μέρει αφορά και την χώρα μας, αποκαλύπτει πλέον τον επεκτατικό μεγαλοϊδεατισμό της Τουρκίας η οποία προχωρά σε μια ανοιχτή σύγκρουση με τη Δύση. Εμείς βρισκόμαστε εκ νέου από τη μια  μπροστά σε μια τουρκική απειλή η οποία εντείνεται βάσει σχεδίου και αντιμέτωποι από την άλλη με τον εμπεδωμένο, ανιστόρητο και ανισσόροπο αντιδυτικισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Παρά τα ιστορικά προηγούμενα, ένα μεγάλο μέρος της χώρας αρνείται πεισματικά να κατανοήσει το εθνικό της συμφέρον, το συμφέρον της ίδιας μας της ύπαρξης. Ενδεικτικά θυμίζουμε τρεις ημερομηνίες: 1897, 1922, 1974. Αντίθετα, στους δυτικούς μας συμμάχους χρωστάμε αποκλειστικά το γεγονός της εθνικής μας ύπαρξης: Ναυμαχία του Ναβαρίνου, Βαλκανικοί Πόλεμοι, την πρώτη φάση της Μικρασιατικής εκστρατείας πριν την γελοία και εγκληματική αλλαγή πολιτικής ενάντια στα σχέδια των συμμάχων μας και την προσάρτηση των Δωδεκανήσων.

Όποτε η Ελλάδα ταυτίστηκε με τη Δύση στην ιστορία της, βγήκε κερδισμένη και ισχυρότερη. Πράγμα που οφείλει να πράξει με όλες της τις δυνάμεις και σήμερα – σε μια συγκυρία μάλιστα που η Τουρκία βρίσκεται σε αντιδυτικό παραλήρημα.