Ο συνδικαλισμός στη μεταπολιτευτική Ελλάδα είναι ένα κεφάλαιο που κάποτε θα είχε ενδιαφέρον να καταγραφεί η ιστορία τής πλήρους και άνευ ορίων ασυδοσίας και αυθαιρεσίας του. Θα είχε ενδιαφέρον να καταγραφεί η άλλη του όψη. Όχι η γνωστή συνταγή: αυτοχριζόμαστε «καλοί», αυτοί που υπηρετούν τον αγώνα, τα δικαιώματα, μια καλύτερη ζωή. Αυτά τα ξέρουμε!

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Ο συνδικαλισμός στη μεταπολιτευτική Ελλάδα είναι ένα κεφάλαιο που κάποτε θα είχε ενδιαφέρον να καταγραφεί η ιστορία τής πλήρους και άνευ ορίων ασυδοσίας και αυθαιρεσίας του. Θα είχε ενδιαφέρον να καταγραφεί η άλλη του όψη. Όχι η γνωστή συνταγή: αυτοχριζόμαστε «καλοί», αυτοί που υπηρετούν τον αγώνα, τα δικαιώματα, μια καλύτερη ζωή. Αυτά τα ξέρουμε! Πίσω από όλα τα «ηρωικά», ωστόσο, είναι πλέον ολοφάνερο και στον πιο αφελή και στον πλέον ευκολόπιστο ότι κρύβονται τα προσωπικά συμφέροντα. (Πόσοι από τους συνδικαλιστές εργατοπατέρες κατέληξαν σε βουλευτικές – υπουργικές θέσεις με κυρίαρχο ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής ζωής; Πόσοι συνδικαλιστές έγιναν επίσης γραφικές, αναλώσιμες προσωπικότητες αγωνιστών των δικαίων του λαού υπηρετώντας στενά κομματικά συμφέροντα;). Στο όνομα λοιπών ευγενικών ιδεών, «ανόθευτων» προθέσεων και γενικότερα μιας λαϊκοπόπ επαναστατικής κουλτούρας που έτυχε ευρείας διαδόσεως στη χώρα μας με φτηνά επιχειρήματα έκαναν καριέρες κόμματα, συνδικάτα, συντεχνίες, εργατοπατέρες και χρεοκοπημένες ιδεολογίες. Αυτό αποτελεί μια ακόμα ελληνική παραδοξότητα.

Έχουμε επισημάνει σε παλαιότερα σημειώματά μας ότι ακόμα δεν έχουμε ιδέα τι μπορούμε να χάσουμε! Με άλλα λόγια, όλα πλέον είναι υπό διαπραγμάτευση και όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

Ποια πιθανότητα δεν υπάρχει μόνο;

Να σοβαρευτεί το ΠΑΜΕ και οι μορφές πάλης που επιλέγει. Πολύ δε περισσότερο να δοθεί μια οποιαδήποτε φιλολαϊκή λύση μέσα από την ιδεολογία που επαγγέλλεται, επαγγελματικά!

Και αυτό είναι μια ανακούφιση να το σκέφτεται κανείς για παρηγοριά τέτοιες εποχές. Πως υπάρχουν χειρότερα – απροσμέτρητα χειρότερα!

Σκεφτείτε μια κοινωνία που δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί. Σκεφτείτε μια κοινωνία που απαγορεύει διά ροπάλου (στην κυριολεξία) τις απεργίες και κάθε είδους κινητοποιήσεις. Σκεφτείτε μια κοινωνία ολοκληρωτική, που έχει χρεοκοπήσει παταγωδώς ιστορικά και μόνο στη χώρα μας δεν έχει γίνει αντιληπτή και αποδεκτή αυτή η συντριπτική πραγματικότητα! Σκεφτείτε τα απομεινάρια της που προκαλούν τον γέλωτα ταυτόχρονα με την ανατριχίλα, καθώς αποδεικνύονται πέρα από κάθε καλπάζουσα φαντασία διεφθαρμένα. Η Β. Κορέα αποτελεί λαμπρό παράδειγμα της κοινωνίας που επαγγέλλεται το ΠΑΜΕ, το οποίο κατά βούληση πλέον καταργεί τον διάλογο, τους θεσμούς, την κοινωνία, τους νόμους, τα λιμάνια, μέσα από έναν νεοτραμπουκισμό που εκμεταλλεύεται ασύστολα τα δημοκρατικά δικαιώματα που παρέχει το σύνταγμα, το οποίο περιφρονεί επίσημα ο κομματικός του φορέας.

Η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη μιας σωτήριας λύσης και όχι μέσα από την καπιταλιστική αναμπουμπούλα να κερδίσει το «επαναστατικό κίνημα» λίγα παροδικά κουκιά διαμαρτυρίας παραπάνω και να γαζωθεί πιο σίγουρα στο σύστημα και στην τόσο επιθυμητή… εξουσία!

ΥΓ.: Εννοείται, πάντα στο όνομα… του λαού!