Του Γιώργου Αλοίμονου

Μπορεί η Βρετανή πρωθυπουργός Τερέζα Μέι να λικνίστηκε στους ήχους των Σκανδιναβών ABBA και στην αβάσταχτη ελαφρότητα του «Dancing Queen» – όπως όλα τους τα τραγούδια άλλωστε –, αλλά από την πρώτη στιγμή της πρωθυπουργίας της ταλανίζεται, έως και βασανίζεται, από την ακροδεξιά λαϊκίστικη πτέρυγα του κόμματός της.

Η ακροδεξιά πτέρυγα του Συντηρητικού Κόμματος, υπό την καθοδήγηση του… αχτένιστου και επικίνδυνα διεισδυτικού Μπόρις Τζόνσον (πρώην υπουργού Εξωτερικών) και μάλλον με τις στρατηγικές οδηγίες του Στιβ Μπάνον (πρώην συμβούλου του Ντόναλντ Τραμπ), ο οποίος έχει επιδοθεί σε «εξαγωγή» της ακροδεξιάς «επανάστασης» στην Ε.Ε., πιέζει τη Βρετανή υπουργό σε ευθεία ρήξη με την Ε.Ε. επιθυμώντας ένα σκληρό Brexit.

Δηλαδή επιθυμούν μια μη συμφωνία στο όνομα της προάσπισης των εθνικών δικαίων της Βρετανίας ως μια ύστατη έκλαμψη της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Μια μη συμφωνία όμως δημιουργεί πολλούς κινδύνους για όλα τα μέρη.

Το τελευταίο σχέδιο της Μέι, το σχέδιο Τσέκερς, το οποίο παρουσίασε και τυπικά συμφώνησε με το τότε Υπουργικό της Συμβούλιο, δεν φαίνεται να χαίρει της έγκρισης της Ε.Ε., καθώς επιθυμεί, κυρίως για την ικανοποίηση της εσωτερικής και ενδοκομματικής ακροδεξιάς πτέρυγας, να λειτουργεί η Βρετανία ως μέλος της Ένωσης χωρίς τις υποχρεώσεις.

Οι Ευρωπαίοι, εκμεταλλευόμενοι την «κινούμενη άμμο» της εσωτερικής βρετανικής σκηνής – ακόμα και οι Εργατικοί παλεύουν να αποφασίσουν τι θα κάνουν έχοντας ως σύμβουλο, μεταξύ άλλων, και τον Βαρουφάκη (!) –, πιέζουν τη Βρετανή πρωθυπουργό να έχει πιο ξεκάθαρη θέση, ενώ γνωρίζουν ότι έστω και η ελάχιστη περαιτέρω ευελιξία της μπορεί να σημαίνει και το τέλος της πρωθυπουργίας της.

Στις Βρυξέλλες αντιλαμβάνονται ότι η ισχνή πλειοψηφία της στηρίζεται στο βορειοϊρλανδικό DUP – ένα μονοθεματικό με εθνικιστική στόχευση κόμμα και ακροδεξιές απόψεις – και άρα ό,τι αφορά το θέμα των συνόρων στην ιρλανδική νήσο δεν περνάει εύκολα.

Με λίγα λόγια η Μέι, εξαιτίας της ατυχίας να κυβερνά με αυτό το πολιτικό μόρφωμα, βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση με τον Έλληνα πρωθυπουργό και το Σκοπιανό. Το ζήτημα δεν είναι πόσο ευέλικτη θέλει να είναι η κυρία Μέι, αλλά πόσο της επιτρέπεται.

Συγχρόνως η ίδια αντιλαμβάνεται – και ίσως να έχει δίκιο – ότι η Ε.Ε. οφείλει να κατανοήσει ότι μόνο με εκείνη στην πρωθυπουργία μπορεί να υπάρξει έστω κάποια συμφωνία. Ο κεντρικός διαπραγματευτής της Ε.Ε. για το Brexit, ο Γάλλος Μισέλ Μπαρνιέ, πιέζει γνωρίζοντας ότι για πάρα πολλούς λόγους αυτό πρέπει να κάνει.

Κανείς στην Ε.Ε. δεν είναι διατεθειμένος να δώσει στους Βρετανούς μια συμφωνία που θα τους προσφέρει και την πρόσβαση στην ενιαία αγορά και δυνατότητα να μην υπόκειται στους κοινοτικούς κανόνες.

Όμως, πέραν των όποιων ιδιαιτεροτήτων, καμία από τις δύο πλευρές δεν κατανοεί ότι, αν ανοίξει ο ασκός του Αιόλου στο Ιρλανδικό, τότε ο εμφύλιος στα Βαλκάνια θα μοιάζει με παιχνιδάκι. Οι ακραίοι και στις δύο πλευρές της ιρλανδικής χερσονήσου ήδη τρίβουν τα χέρια τους, διότι, μετά και την πολύμηνη δυστοκία σχηματισμού τοπικής κυβέρνησης στη Βόρεια Ιρλανδία, επιτέλους θα έχουν ξανά λόγο ύπαρξης.

Και αν πυροδοτηθεί το Ιρλανδικό, ποιος θα έχει να κερδίσει; Ο Μπάνον, η Λεπέν, ο Σαλβίνι και όλοι οι συνδαιτυμόνες της «Μαύρης Διεθνούς» που κυβερνά πολλές χώρες της Ευρώπης και έχει τα μάτια της στα χιονισμένα εδάφη στην Ανατολή, στο «ξανθό γένος».

*Ο Γ. Αλοίμονος είναι δημοσιογράφος. Εργάστηκε στο BBC, στο Skynews στο Λονδίνο και υπήρξε ανταποκριτής σε ελληνικά και κυπριακά ΜΜΕ