Η Ελλάδα είναι μια χώρα που αναλώνεται στις μπούρδες που παράγει. Μια χώρα λογού, μια χώρα κατιναριού και ευτέλειας με ένα λαό καθ’ έξιν αγνώμονα και κακομαθημένο. Η μόνη ίσως χώρα που ζει από το παρελθόν της, κατασπαράζοντας τα τεράστια αποθέματά του, μια χώρα που δεν σέβεται τίποτα. Κυρίως τους ευεργέτες της, τις επιτυχίες της, την τύχη της, ό,τι κατορθώθηκε με κόπο, με δημιουργικότητα, με αξιοσύνη. Είναι μια χώρα βάρβαρη, μισαλλόδοξη και ανάγωγη. Μια χώρα που δεν μαθαίνει, μια χώρα που τα παθήματά της την κάνουν χειρότερη. Μια χώρα που ζει με μπαλώματα, δίχως αξιοπρέπεια, μια χώρα που μισεί και απεχθάνεται τα καλύτερα από τα παιδιά της. Μια χώρα που επιμένει να αναπαράγει τον κακό της εαυτό.

Η Ελλάδα σήμερα είναι μια χώρα που ζει με άγνοια κινδύνου, όχι τόσο από ηλιθιότητα, όσο από μνησικακία, εμποτισμένη με διχαστικό μίσος.

 

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που στοιχημάτιζαν ότι θα οδηγηθούμε στις εκλογές μέσα σε ένα κλίμα έντασης και ευτελισμού του δημόσιου βίου. Ήδη, πριν ακόμα ζεσταθούν οι μηχανές, ζήσαμε έναν καταιγισμό σκανδαλολογίας που στόχευε επιλεκτικά διάφορα πρόσωπα του δημόσιου βίου. Το πιο θλιβερό και επικίνδυνο είναι ότι αυτές οι πολιτικές προγραφές – διώξεις έγιναν δημόσια με προτροπή κυβερνητικών παραγόντων. Ο κύριος Πολάκης (και να με συγχωρούν οι κύριοι) το δήλωσε ξεκάθαρα: «Πρέπει να κλείσουμε μερικούς στη φυλακή για να κερδίσουμε τις εκλογές». Όχι γιατί είναι ένοχοι, όχι προς χάριν της δικαιοσύνης (που σημειώτεον δεν έχει ανάγκη προτροπών και πιέσεων) αλλά για να κερδίσουμε τις εκλογές και να καταλάβουμε το κράτος. Οι συνειρμοί είναι ξεκάθαροι.

 

Τι απέγιναν οι λογαριασμοί του Σημίτη; Τι έδειξε το άνοιγμα τους; Έμεινε η κατασυκοφάντηση, η δυσοσμία, η απαξίωση, η σύγχυση, ο λεκές.

 

Η προεκλογική περίοδος, όπως όλα δείχνουν, έχει δρομολογηθεί και τα πρώτα …εκρηκτικά επιχειρήματα αρχίζουν να διατυπώνονται. Ήδη σήμερα στις 2.30 τα ξημερώματα σημειώθηκε μια ιδιαιτέρα ισχυρή έκρηξη στον τηλεοπτικό σταθμό του ΣΚΑΙ προς δόξα του δημοκρατικού διαλόγου, που θα στρέψει την προσοχή και το ενδιαφέρον στην καταδίκη της τρομοκρατίας – την οποία ενίοτε υπερασπίζονται μερικοί στα δικαστήρια…

Η βομβιστική ενέργεια κατά ενός τηλεοπτικού σταθμού θέτει τα όρια του λόγου, του τι είναι επιτρεπτό και τι δεν είναι; Έρχεται σαν συνέπεια της αριστερής μαθητείας στις ιδεολογικά επιτρεπτές ειδήσεις, στον τρόπο άσκησης της πολιτικής κριτικής και αντιπαράθεσης; Πρόκειται για έναν σταθμό που επανειλημμένα έχει στοχοποιηθεί ως μη αρεστός και μάλιστα επικυρωμένα με κυβερνητικό εμπάργκο. Η πρόκειται για μια επαναστατική μορφή άσκησης λογοκρισίας;