Η σύγχυση που δημιουργεί στην «κοινή γνώμη» η ορολογία που χρησιμοποιείται για να περιγραφούν αποφάσεις και πολιτικές οι οποίες τελικά επιβάλλονται ερήμην – αν όχι σε βάρος – της κοινωνίας αποδεικνύει την επιτυχία των μηχανισμών χειραγώγησης. Πώς, λοιπόν, κάποιος μπορεί να επιχειρηματολογήσει κατά μιας έννοιας που συνθέτουν δυο λέξεις («ανθρωπιστική βοήθεια») με θετικό περιεχόμενο; Ποιος είναι αντίθετος με την ευαισθησία που εκδηλώνουν οι Αμερικανοί και οι φίλοι τους για ανάληψη δράσης προκειμένου να τραφούν οι πεινασμένοι στη Βενεζουέλα;

Αν – πολλοί από εμάς – δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε τι ακριβώς (μας) συμβαίνει αυτήν την εποχή και τι κρύβεται πίσω από την ορολογία, είναι επειδή το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο οικοδομείται στο έδαφος της παγκόσμιας ιδεολογικής κυριαρχίας των κρατούντων. Οι κρατούντες και οι μηχανισμοί τους ορίζουν και επιβάλλουν το νόημα και το περιεχόμενο των λέξεων με το καλό ή με το ζόρι.

Έτσι, λοιπόν, η «παγκοσμιοποίηση», ως κυρίαρχη ιδεολογική πρόταση, επιβάλλεται:

◆ με τον οικονομικό καταναγκασμό των ασθενέστερων (π.χ. τους κανόνες στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου τούς επιβάλλουν οι ισχυροί στους αδύναμους),

◆ τη στρατιωτική ισχύ (εμπάργκο, οικονομικές κυρώσεις, απειλές και κηρύξεις πολέμων)

◆ και την επιστημονική χειραγώγηση των λαών με τη βοήθεια των media και της βιομηχανίας της κουλτούρας (που σχεδόν μας έχουν πείσει ότι ελευθερία υπάρχει όπου υπάρχουν ΜακΝτόναλντς).

Η κυρίαρχη ιδεολογία, ωστόσο, για όποιους δεν τρέφουν ψευδαισθήσεις, επιβάλλεται με «λίγο» καρότο και πολύ μαστίγιο. Κατά κανόνα επιβάλλεται διά πυρός και σιδήρου, όπως το έθεσε ο Τόμας Φρίντμαν, πρώην σύμβουλος της υπουργού Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ στην κυβέρνηση Κλίντον, στο «Times Magazine» τον Δεκέμβριο του 1999:

«Το αόρατο χέρι της αγοράς δεν θα λειτουργήσει ποτέ χωρίς μια ορατή γροθιά. Τα ΜακΝτόναλντς δεν πρόκειται να επεκταθούν χωρίς τη ΜακΝτόνελς Ντάγκλας, την κατασκευάστρια των F-15. Και η ορατή γροθιά που εγγυάται την παγκόσμια ασφάλεια της τεχνολογίας της Σίλικον Βάλεϊ καλείται στρατός, αεροπορία, ναυτική δύναμη και πεζοναύτες των ΗΠΑ».

Ας προσπαθήσουμε τώρα να τοποθετήσουμε την ανθρωπιστική βοήθεια που «μαζεύουν» οι Αμερικανοί στο θεωρητικό πλαίσιο που συνοπτικά περιγράψαμε πιο πάνω και ας αναρωτηθούμε:

1. Γιατί δεν εκδηλώνεται ανάλογη ανθρωπιστική ευαισθησία σε τόσες γωνιές του πλανήτη όπου άνθρωποι υποφέρουν διαπιστωμένα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στη Βενεζουέλα;

2. Γιατί δεν καθαιρούνται άλλοι ηγέτες με τις ίδιες συνοπτικές διαδικασίες που επιχειρείται να καθαιρεθεί ο εκλεγμένος Πρόεδρος της Βενεζουέλας;

Προχωρώντας ακόμα πιο πέρα, εμφανίζονται ακόμη περισσότερα και πιο ουσιαστικά ερωτήματα:

1. Με ποιον μηχανισμό θα δοθεί τελικά αυτή η βοήθεια;

2. Ποιοι θα εξασφαλίσουν τη δίκαιη διανομή της;

3. Με τι αντάλλαγμα και ποιο αντίτιμο εκδηλώνεται αυτή η ανθρωπιστική ευαισθησία και προσφορά;

Τροφή για σκέψη…