Αν οι δημοσκόποι τα υπολογίζουν σωστά, τότε κάπου 600.000 ψηφοφόροι είναι – ή απλώς δηλώνουν – αναποφάσιστοι και άλλοι 300.000 δεν είναι, σε διάφορους βαθμούς, απολύτως βέβαιοι για την ισχύ της απόφασής τους να ψηφίσουν το κόμμα που δηλώνουν στις έρευνες των εκλογικών διαθέσεων της κοινής γνώμης.

Αν οι δημοσκόποι τα υπολογίζουν σωστά, τότε κάπου 600.000 ψηφοφόροι είναι – ή απλώς δηλώνουν – αναποφάσιστοι και άλλοι 300.000 δεν είναι, σε διάφορους βαθμούς, απολύτως βέβαιοι για την ισχύ της απόφασής τους να ψηφίσουν το κόμμα που δηλώνουν στις έρευνες των εκλογικών διαθέσεων της κοινής γνώμης.
Αν βάλουμε στον λογαριασμό και τέσσερις νέες ετήσιες φουρνιές «δεκαεπτάρηδων», οι οποίοι έχουν αποκτήσει δικαίωμα ψήφου ύστερα από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του 2015, αλλά και κάποιες κοινωνικές ομάδες που θεωρούνται περιθωριακές και περνούν σχεδόν πάντοτε κάτω από τα δημοσκοπικά και πολιτικά ραντάρ, τότε υπάρχει μια πολύ σοβαρή μερίδα ψηφοφόρων των οποίων η στάση πίσω από το παραβάν θα παραμείνει μυστήριο έως την Κυριακή το βράδυ.
Ως εκ τούτου δεν είναι περίεργο ή ασυνήθιστο το ότι τα μεγάλα κόμματα έχουν ρίξει όλο τους το βάρος στην προσέλκυση των αναποφάσιστων ψηφοφόρων, αλλά και στην αύξηση της συμμετοχής, η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα ανεβάσει το συνολικό ποσοστό του δικομματισμού. Η πόλωση είναι ένα εργαλείο, το οποίο όμως ενδέχεται να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι, κυρίως λόγω της ποιότητας της πολιτικής αντιπαράθεσης, η οποία πολύ συχνά βυθίζεται στα Τάρταρα.
Ένας ακόμη παράγοντας που πιθανότατα δυσκολεύει την προσπάθεια των δύο «μονομάχων» να προσελκύσουν ψηφοφόρους στη δική τους κάλπη είναι τα υποκειμενικά προβλήματα του καθενός, τα οποία είναι άγνωστο σε ποιον βαθμό θα επηρεάσουν αρνητικά την εκλογική τους επίδοση.

Τα αγκάθια του ΣΥΡΙΖΑ
Για τον ΣΥΡΙΖΑ ένα πρόβλημα αιχμής είναι η βαριά φορολογία της μεσαίας τάξης, η οποία ουσιαστικά χρηματοδοτεί την κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης, αλλά απομακρύνει «μεσαίους» ψηφοφόρους, των οποίων η συμπεριφορά στην κάλπη είναι εκ παραδόσεως ευμετάβλητη και ενίοτε κρίνει πού θα γείρει η εκλογική ζυγαριά. Οι οριζόντιες φορολογικές μειώσεις που ήδη εφαρμόζει η κυβέρνηση είναι άγνωστο αν θα μεταβάλουν τις διαθέσεις αυτής της ομάδας ψηφοφόρων.
Ένα δεύτερο αγκάθι για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι οι «καθεστωτικές» και κάποτε ανοίκειες συμπεριφορές κυβερνητικών στελεχών, οι οποίες προσβάλλουν το κοινό αίσθημα. Βεβαίως το συγκεκριμένο ζήτημα έχει κυρίως αισθητικό χαρακτήρα, αλλά θα μπορούσε να λειτουργήσει ενισχυτικά στο κλίμα αμφισβήτησης που ενδεχομένως επικρατεί σε συγκεκριμένες ομάδες ψηφοφόρων και σε μεμονωμένα άτομα.
Το τρίτο σοβαρό πρόβλημα είναι η Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία έχει δημιουργήσει κακό κλίμα για την κυβέρνηση κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. Το… «ατύχημα» είναι ότι αυτή η υπόθεση προέκυψε σε μια περίοδο εξαιρετικά δύσκολη για τα εθνικά θέματα, κατά την οποία κλιμακώνεται η τουρκική επιθετικότητα. Η δημιουργία αισθήματος ανασφάλειας στα εθνικά θέματα συνήθως εντείνει την πολιτική αμφισβήτηση.

Τα αγκάθια της Ν.Δ.
Από την πλευρά της η Νέα Δημοκρατία έχει μαζί της τον ούριο άνεμο των δημοσκοπήσεων, αλλά κι αυτή σέρνει μερικά κρίσιμα βαρίδια.
Πρώτο και σημαντικότερο είναι η απειλή αποδόμησης των υπολειμμάτων του κοινωνικού κράτους, όπως αυτή προκύπτει από τις – πολιτικά άστοχες, αλλά προφανώς συνειδητές – ατάκες του Κυριάκου Μητσοτάκη και επιτελών του κόμματος περί δυσμενών αλλαγών στα θέματα του ασφαλιστικού, της Υγείας, των κοινωνικών επιδομάτων κ.λπ.
Το δεύτερο αγκάθι είναι η απειλή περαιτέρω απορρύθμισης της εργασίας, όπως αυτή προκύπτει από τις δηλώσεις απαξίωσης – έως απόρριψης – του οκταώρου και προώθησης της επταήμερης εργασίας. Σε μια χώρα στην οποία η περίοδος των μνημονίων χαρακτηρίστηκε από την αναίρεση πολλών και σοβαρών εργασιακών δικαιωμάτων, αυτού του είδους οι δηλώσεις δεν ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά ούτε των επισφαλώς εργαζομένων ούτε αυτών που πρόκειται να αναζητήσουν εργασία τα επόμενα χρόνια.
Το τρίτο – και δυνάμει σοβαρότερο, αν η Ν.Δ. κερδίσει τις εκλογές – αγκάθι είναι η έλλειψη ικανού και έμπειρου στελεχικού δυναμικού. Το πρόβλημα αυτό έχει ήδη διαπιστωθεί επί διακυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, είναι φανερό στις δημόσιες εμφανίσεις των στελεχών του κόμματος και το έχει αναγνωρίσει εμπράκτως ο ίδιος ο Μητσοτάκης με την απόφασή του να δημιουργήσει το περίφημο μητρώο στελεχών, το οποίο ωστόσο δεν έχει αποδώσει κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα.

Κυνηγώντας την έκπληξη
Τα προβλήματα ωστόσο δεν λείπουν και από τα άλλα, μικρότερα κόμματα, τα οποία φιλοδοξούν είτε να διασωθούν είτε να μεγαλώσουν το κομμάτι τους από την εκλογική πίτα.
1. Το ΚΙΝΑΛΛ, για παράδειγμα, σε ένα περιβάλλον αυξανόμενης πόλωσης, έχει να αναμετρηθεί με δύο πήχεις: με αυτόν που το ίδιο έθεσε για επίτευξη διψήφιου ποσοστού κατά την ίδρυσή του, αλλά και με το 8,02% που είχε επιτύχει στις ευρωεκλογές του 2014 ως «Ελιά».
2. Το ΚΚΕ – με επίδοση 6,11% το 2014, σε φάση ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ – φιλοδοξεί να φτάσει στην τρίτη θέση και να εκθρονίσει από εκεί τη Χρυσή Αυγή επωφελούμενο από την κυβερνητική φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι άγνωστο αν και σε ποιον βαθμό θα καταφέρει να σπάσει προς όφελός του τον όλο και σκληρότερο και, κατά πολλούς, σε ποσοστιαία άνοδο δικομματισμό.
3. Το Ποτάμι, από το 6,61% του 2014, πλέον κινείται σε πολύ χαμηλότερα δημοσκοπικά ποσοστά και από την επίδοσή του στην ευρωκάλπη ίσως κριθεί το αν θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει με σοβαρές πιθανότητες την είσοδό του στην επόμενη Βουλή.
4. Στην ίδια μοίρα με το Ποτάμι και με τον ίδιο βαθμό δυσκολίας βρίσκονται επίσης η Ένωση Κεντρώων και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, δύο κόμματα με εμφανώς χαμηλότερη εκλογική επιρροή, τα οποία έχουν επενδύσει πολιτικά στην αρνητική τους στάση έναντι της Συμφωνίας των Πρεσπών – ένα θέμα στο οποίο έχουν να αντιμετωπίσουν την ανάλογη στάση της Ν.Δ., αλλά και τη Χρυσή Αυγή, της οποίας η εκλογική επίδοση παραμένει ερώτημα…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.