Ως αρχή του τέλους του Ερντογάν εξελήφθη – και σχεδόν… πανηγυρίστηκε! – από πάρα πολλούς εντός και εκτός Ελλάδος η δεύτερη και ευρύτερη ήττα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στον μητροπολιτικό δήμο της Κωνσταντινούπολης, όπου θριάμβευσε ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης Εκρέμ Ιμάμογλου, ο οποίος από την πλευρά του θεωρεί πως το αποτέλεσμα συνιστά… αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Στη χώρα μας μάλιστα ουκ ολίγοι θεωρούν ότι ο Ερντογάν είναι πλέον στριμωγμένος στα σχοινιά, απομονωμένος, ενώ ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι η εισβολή της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Κύπρου είναι ένδειξη… αδυναμίας. Επί της ουσίας ήδη επικρατεί η αίσθηση ότι μια τεράστια αλλαγή επίκειται στα ελληνοτουρκικά λόγω της πολιτικής αποδυνάμωσης του Προέδρου της Τουρκίας και της αντιπαράθεσης που σοβεί με τις ΗΠΑ για μια σειρά ζητήματα στρατηγικής υφής.

Αυτό που ξενίζει πάντως σε ό,τι αφορά τους ελληνικούς πανηγυρισμούς για τη νίκη του Ιμάμoγλου είναι η απουσία… μνήμης για την πολιτική των κεμαλιστών έναντι της Ελλάδας. Φαίνεται ότι, στην αντίληψη των νεοελλήνων, η Κύπρος είναι όντως… πολύ μακριά, τα Ίμια ανήκουν στην προϊστορία, οι παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου άρχισαν μόλις το 2013 και η δραστηριότητα του τουρκικού προξενείου στη Θράκη αφορά αποκλειστικά την προστασία των απόρων κορασίδων.

Φαίνεται επίσης να παραγνωρίζουν πολλοί όχι μόνο το γεγονός ότι η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας είναι παγιωμένη από δεκαετίες, αλλά και το σημερινό πολιτικό στάτους της «φίλης και γείτονος».

Χρειάζεται ίσως να υπενθυμίσουμε ακόμη ότι, όταν εμφανίστηκε ο Ερντογάν, ήταν πολλοί αυτοί στην Ελλάδα οι οποίοι, πλήρως ταυτισμένοι με την αμερικανική και ευρωπαϊκή αντίληψη, τον αποκαλούσαν «ισλαμοδημοκράτη» και επένδυαν σε αυτόν για αλλαγή πορείας στα ελληνοτουρκικά. Είναι οι ίδιοι που σήμερα, πάλι σε σύμπνοια με τις αντιλήψεις των Αμερικανών και Ευρωπαίων εταίρων και συμμάχων μας, τον αποκαλούν «ισλαμοδεξιό», «ισλαμοφασίστα», καταγγέλλουν τη συμμαχία του με τους Γκρίζους Λύκους του Ντεβλέτ Μπαχτσελί και προσδοκούν την πτώση του.

Κατ’ αναλογίαν οι ίδιοι επαινούν και θαυμάζουν τον Ιμάμογλου, παραγνωρίζοντας ωστόσο ότι οι κεμαλιστές της Τουρκίας έχουν συμπήξει πολιτική και εκλογική συμμαχία με τους εκσυγχρονισμένους και με δυναμική στη νέα γενιά Γκρίζους Λύκους της Μεράλ Ακσενέρ. Διόλου συμπτωματικά, οι προσδοκίες τους ταυτίζονται με εκείνες των ιδίων ως άνω φίλων και συμμάχων μας. Για να μην θυμηθούμε τους θαυμαστές, κάποτε, της Τανσού Τσιλέρ, της πρώτης γυναίκας πρωθυπουργού της Τουρκίας…

Η πάγια ωστόσο στρατηγική της γείτονος, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα που την εκφράζουν, είναι εξαιρετικά πιθανόν ότι συντόμως θα αναδείξουν και τον νέο αστέρα του τουρκικού πολιτικού στερεώματος ως συνεχιστή του Ερντογάν – και όλων των προηγουμένων – στα ελληνοτουρκικά…