Τη δεκαετία του ΄80, νέοι, βουτηγμένοι στα όνειρα, πελαγωμένοι σε μεγαλόπνοα σχέδια, διψασμένοι για μέλλον, προσπαθούσαμε να βολέψουμε στο σώμα μας ιδέες, εμπνεύσεις, μουσικές, ποιήματα -τα κορίτσια που μας βασάνιζαν με την ομορφιά τους-, να κάνουμε τον κόσμο μια λέξη, μια νότα, μια χειρονομία ∙ τότε γνώρισα τον Λαυρέντη – ολόκληρος μια φωνή και μια κιθάρα- μέρα νύχτα στην αγωνία να κάνει τον κόσμο ένα τραγούδι.  Μοναστηράκι, Εξάρχεια, Ντόλτσε, πεζοπόροι μέσα σε ένα πανηγυρικό καταιγισμό ζωής, όπου όλα ήταν δυνατά και δικά μας, χορτάσαμε το γέλιο. Μάθαμε να γελάμε με την καρδιά μας.

Άνθρωπος της παρέας ο Λαυρέντης, ωστόσο, πάντα μόνος του, χωρίς δουλειά και τακτικά λεφτά, αλλάζοντας σπίτι αλλά όχι και ρότα, δίχως την θαλπωρή της κατσαρόλας που ζεσταίνει το φαγητό και την ασφάλεια μιας μόνιμης ζωής, αναζητούσε εκείνα τα χρόνια στην περιπλάνησή του την πρώτη ύλη των τραγουδιών του, να δοκιμάσει τη φωνή του στον κόσμο, να τραγουδήσει την ιστορία της δικής του μελαγχολίας. 

Αβόλευτος μέσα σε έναν βολεμένο κόσμο, ζούσε τη ζωή από στιγμή σε στιγμή πετυχαίνοντας ιδιωτικά ανδραγαθήματα μέρα με τη μέρα. Έμοιαζε με εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που τα περιμένουν όλα από τα σώψυχά τους. Τα θαύματα εξάλλου έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις. Από πληγωμένες καρδιές που τα βρήκαν σκούρα και πήραν την ζωή στα σοβαρά. 
  
Η είδηση του αιφνίδιου θανάτου του ήχησε φάλτσα. Μέχρι σήμερα, ο Λαυρέντης ήταν φίλος με τον χώρο μας. Τώρα θα γίνει και φίλος τού «αιώνιου» χρόνου μας…  

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.