Στο τέλος του ψυχρού πολέμου η Ευρώπη, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, συναντιέται με το τέλος της στρατηγικής της πολιτικής Ένωσης και της προοπτικής της πολιτικής ενοποίησης, εμβάθυνσης και σύγκλισης των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κι΄αυτό γιατί από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και μετά, η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκαταλείπει τη στρατηγική της πολιτικής Ένωσης και επιλέγει τη στρατηγική της αγοράς προϊόντων και υπηρεσιών, την οποία υλοποίησαν οι ευρωπαίοι πολιτικοί με τον σχεδιασμό και την άσκηση πολιτικών εγκατάλειψης της προοπτικής της πολιτικής Ένωσης και εγκαθίδρυσης συνθηκών και όρων αγοράς και ελεύθερης διακίνησης εργατικού δυναμικού, προϊόντων και υπηρεσιών.

Αυτό σημαίνει ότι η κεντρική στρατηγική της επιλογή, μεταξύ των άλλων, ήταν και είναι η διεύρυνση των κρατών-μελών (ποσότητα) και όχι η εμβάθυνση και η σύγκλιση των κρατών-μελών (ποιότητα). Έτσι, η στρατηγική αυτή μετάβαση της προοπτικής και του χαρακτήρα της Ευρώπης, οδήγησε, σε όρους σχεδιασμού και εφαρμογής των συγκεκριμένων πολιτικών, την Ευρωπαϊκή Ένωση από την «εξαγωγή», κατά προτεραιότητα, των δημοκρατικών θεσμών, του σεβασμού των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, της έρευνας και τεχνολογίας, του πολιτισμού, κ.λ.π. στην μετανάστευση εργατικού δυναμικού και την πώληση ανταγωνιστικών και διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών.

Στις συνθήκες αυτές συντελείται ο μετασχηματισμός: α) της αποβιομηχάνισης της παραγωγικής της βάσης σε ανάπτυξη των αγορών κεφαλαίου, εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών, β) της πλήρους και σταθερής απασχόλησης σε ευέλικτη απασχόληση (απασχολησιμότητα) και ανεργία, γ) των εργασιακών και των κοινωνικών δικαιωμάτων σε προνόμια των εργαζομένων, δ) του κοινωνικού κράτους σε κράτος-φιλανθρωπίας (τυπική περίπτωση αποτελεί η Ελλάδα ακολουθούμενη από άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και ε) της ανισοκατανομής του εισοδήματος και της αύξησης των ανισοτήτων στην Ευρώπη σε δομική τάση αύξησης του χάσματος του πλούτου και των ανισοτήτων, όπου το 1% των πλουσιότερων ευρωπαίων που κατέχει σήμερα το 12% του εισοδήματος θα κατέχει στο μέλλον το 20% του εισοδήματος.

Ο συντελούμενος αυτός μετασχηματισμός, μεταξύ των άλλων, έχει οδηγήσει σε φτωχοποίηση, σε καθίζηση της κοινωνίας και της δημοκρατίας που αποτελούν, εξάλλου, τα συστατικά στοιχεία μιάς πολιτικά-δημοκρατικά-κοινωνικά Ενωμένης Ευρώπης. Την δομική αυτή μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις σοβαρές συνέπειες στο κοινωνικο-οικονομικό της σώμα, που κυριολεκτικά υπονομεύουν το μέλλον της, αναφέρεται ο Γάλλος Πρόεδρος Ε.Μacron στην πρόσφατη (Νοέμβριος 2019) συνέντευξη του στον «Economist», καθώς αναδεικνύει τις εγγενείς αδυναμίες και τις αντιφάσεις στον σχεδιασμό, στην συγκρότηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των κρατών-μελών.

Όμως, αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γάλλος Πρόεδρος Ε. Μacron αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα του το 2017, παραβλέποντας την δυσμενή κατάσταση που δημιούργησε στην Γαλλία η ανησυχητική αύξηση των εισοδηματικών και κοινωνικών ανισοτήτων, υποσχέθηκε βαθιές «μεταρρυθμίσεις» στην γαλλική οικονομία και στην ευρωζώνη, προκειμένου να βελτιωθεί το επίπεδο ανταγωνιστικότητας τους στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού και του διεθνούς καταμερισμού εργασίας. Βέβαια, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, ο στρατηγικός προσανατολισμός και ο πολιτικο-οικονομικός και κοινωνικός χαρακτήρας των «μεταρρυθμίσεων» του Ε.Μacron, χαρακτηρίζονται περισσότερο από την νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση της «ανταγωνιστικότητας-κόστους εργασίας και λιγότερο της ανταγωνιστικότητας-τιμής».

Το «οικονομικό και κοινωνικό αυτό συμβόλαιο» του γάλλου προέδρου ξετυλίγεται καθόλη την διάρκεια της μέχρι τώρα θητείας του, παρά το κύμα οργής και διεκδίκησης του κινήματος των «Κίτρινων Γιλέκων», των συνδικάτων και γενικότερα των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της χώρας, συνεχίζοντας τις αντιδράσεις τους με την γενική απεργία της 5/12/2019 με αφορμή και το κυβερνητικό σχέδιο ολιστικής αποδιάρθρωσης και περικοπών του συνταξιοδοτικού συστήματος.

Με άλλα λόγια, στην κατεύθυνση αυτή της νεοφιλελεύθερης «μεταρρυθμιστικής» στρατηγικής της «σταθεροποίησης της οικονομίας με αποσταθεροποίηση της εργασίας και της κοινωνίας», δημιουργούνται νέοι όροι αύξησης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων από την μείωση των μισθολογικών και κοινωνικών δαπανών σε είδος και σε χρήμα καθώς και της διεύρυνσης των ανισοτήτων. Από την άποψη αυτή αξίζει να σημειωθεί ότι στην Γαλλία από το 1983 μέχρι το 2015, το μέσο εισόδημα του πλουσιότερου 1% του πληθυσμού αυξήθηκε κατά 100%, έναντι της αύξησης κατά 25% του μέσου εισοδήματος του υπόλοιπου τμήματος του πληθυσμού.

Τα δεδομένα αυτά, ερμηνεύουν με τον πιο εύληπτο τρόπο, ότι ο Γάλλος Πρόεδρος Ε.Μacron υποστηρίζοντας στη συγκεκριμένη συνέντευξη του στον Economist ότι «υπάρχει σοβαρός κίνδυνος μακροπρόθεσμα να εξαφανιστούμε γεωπολιτικά ή να μην ορίζουμε οι ίδιοι την μοίρα μας», να εννοούσε με την πρόταση του για την διοργάνωση της «Διάσκεψης για το μέλλον της Ευρώπης και τη στρατηγική αυτονομία» την ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια καθώς και τη στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης από την Νατο-Ατλαντική ομπρέλα ασφαλείας.

Κι΄αυτό, κατά την εκτίμηση των ειδικών αναλυτών, προκειμένου να αναβαθμιστεί η θέση της Γαλλίας στην Ευρώπη, διαμέσου της προοπτικής της ευρωπαϊκής άμυνας και ασφάλειας παρά διαμέσου μίας συγκροτημένης και ισχυρής πολιτικής και κοινωνικο-οικονομικής Ένωσης της Ευρώπης, ικανής να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις νέες προκλήσεις της ανάπτυξης, της ρομποτικής τεχνολογίας χωρίς αύξηση της ανεργίας, της διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας, της καταπολέμησης των ανισοτήτων, του κοινωνικού κράτους, του σεβασμού των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, κ.λ.π. Κι’ αυτό γιατί το πολιτικό και κοινωνικο-οικονομικό μέλλον της Ευρώπης, ο Γάλλος Πρόεδρος Ε.Μacron, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, το κατανοεί με τον ίδιο τρόπο και την ίδια στρατηγική που υλοποιεί στο εσωτερικό της Γαλλίας.