Δεν χρειάστηκαν παρά δύο εβδομάδες με το ΠΑΣΟΚ στο 13,2% για να λησμονηθεί η αμοιβαία συμπάθεια – που τη συντηρούσε πάλι το ΠΑΣΟΚ – μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς.

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Δεν χρειάστηκαν παρά δύο εβδομάδες με το ΠΑΣΟΚ στο 13,2% για να λησμονηθεί η αμοιβαία συμπάθεια – που τη συντηρούσε πάλι το ΠΑΣΟΚ – μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Αίφνης η Δεξιά, υπό τη φωτισμένη ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά, έχει υιοθετήσει μια προεκλογική ρητορική της δεκαετίας του 1950. Η Αριστερά στην Ελλάδα έγινε ξανά επικίνδυνη (για τη Δεξιά) και συσπειρώνει όλες εκείνες τις «δημοκρατικές δυνάμεις» και προσωπικότητες της… παράταξης προκειμένου να αντιμετωπίσουν εκ νέου τον… κομμουνιστικό κίνδυνο: Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης, Βελλόπουλος και όλα τα καλά παιδιά της Ακροδεξιάς έτρεξαν μεμιάς στο κάλεσμα συσπείρωσης του δημοκράτη «κεντροδεξιού» Σαμαρά. Φυσικά εξέπεσαν οι αμοιβαίες συμπάθειες και λησμονήθηκαν οι παλιές καλές μέρες του 1989.

Δεν χρειάστηκαν παρά δυο εβδομάδες και το 16,8% για να ξεθωριάσει στον ΣΥΡΙΖΑ ο οραματικός ριζοσπαστισμός του, αυτός των αγωνιστικών κινητοποιήσεων και των σπασμένων βιτρινών, των ξεθεμελιωμένων πεζοδρομίων, του φλεγόμενου κέντρου της Αθήνας και των μονίμως διατελούντων εν καταλείψει πανεπιστημίων, των γιαουρτωμάτων και των δημοσίων προπηλακίσεων. Αντίθετα παρατηρούμε μια συντηρητικοποίηση, μια στροφή προς την οπορτουνιστική σοσιαλδημοκρατία, μια ισχυρή διάθεση εν γένει, να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ, και ο λαοφιλής ηγέτης του Ανδρέας σε σμίκρυνση.

Το ιστορικό «Τσοβόλα δώστα όλα», σε μια εποχή ωστόσο που περίσσευαν τα δανικά, και το πρόσφατο «λεφτά υπάρχουν», στη ριζοσπαστικότερη εκδοχή τους έγιναν 100.000 προσλήψεις στο Δημόσιο και ένας ασυγκράτητος δημόσιος λόγος, ο οποίος με την ευκολία που εκφέρεται ασύστολα, ταυτόχρονα αποσύρεται ανενδοίαστα.