Ποιος δεν θυμάται την πλανόδια ανθοπώλισσα Ελάιζα Ντούλιτλ με την ακατάληπτη προφορά των κατώτερων λονδρέζικων κοινωνικών στρωμάτων (cockney), που στα χέρια του καθηγητή φωνολογίας Χένρι Χίγκινς μεταμορφώνεται σε κυρία της υψηλής κοινωνίας;

Το μιούζικαλ των Άλαν Τζέι Λέρνερ και Φρέντερικ Λόου, βασισμένο στο θεατρικό έργο του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο «Πυγμαλίων», μετά την τεράστια επιτυχία του στο Μπρόντγουεϊ (1956) κατάκτησε τη μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία Τζορτζ Κιούκορ και με πρωταγωνιστές την Όντρεϊ Χέπμπορν και τον Ρεξ Χάρισον (1964).

Έκτοτε ανέβηκε σε πολλές σκηνές του κόσμου αλλά και στην Ελλάδα (από τις πρώτες παραστάσεις ήταν αυτή με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Κώστα Μουσούρη το 1958).

Η αντιμετώπιση του Γιάννου Περλέγκα είναι διαφορετική. Αρχικά αντικαθιστά την ορχήστρα με δύο πιάνα. Έπειτα απομακρύνεται από τον εκθαμβωτικό κόσμο του μιούζικαλ δίνοντας προτεραιότητα στο κείμενο του Σο (1912). Και υιοθετώντας ως τρόπο ανάδειξής του το «θέατρο μέσα στο θέατρο» μεταφέρει τη δράση σε ένα καμπαρέ καθώς, στη δική του εκδοχή – όπως τουλάχιστον επισημαίνεται στο δελτίο Τύπου –, επιχειρεί να πλησιάσει την πυρακτωμένη ατμόσφαιρα που απεικονίζεται σε πίνακες όπως του Τουλούζ Λοτρέκ.

Ωστόσο, απογοητευτική είναι η αισθητική της παράστασης, αφενός διότι ο σκηνικός χώρος (Λουκία Χουλιάρα) στερείται εικαστικής έμπνευσης και αφετέρου γιατί δεν αξιοποιείται επαρκώς.

Στο πρώτο μέρος η σκηνοθεσία ακολουθεί ασφαλείς λύσεις. Αναδεικνύοντας τις σκοτεινές πλευρές του έργου επικεντρώνεται στα μελαγχολικά συναισθήματα της ηρωίδας, η οποία, παρότι η ίδια επέλεξε τη μεταμόρφωσή της, ξεριζωμένη από τη δική της γλώσσα, εγκλωβισμένη σε ένα σιδερένιο κλουβί που συμβολίζει τον καταναγκασμό της, αναγκάζεται να συμβιβαστεί με τις υποδείξεις του κυνικού καθηγητή.

Και ξαφνικά, στο δεύτερο μέρος, όλα ανατρέπονται.

Ο Περλέγκας αποφασίζει να αποκτήσουν οι εφιάλτες σκηνική υπόσταση. Και μπολιάζει το θέαμά του με αλλοπρόσαλλα στοιχεία. Στη σύγχυση του μεταμοντερνισμού, εξάλλου, άνθισαν πολλές παρεξηγήσεις. Κατ’ επέκταση κοπέλες με κεφάλια αλόγου περιφέρονται στη σκηνή άλλοτε χωρίς εμφανή λόγο και άλλοτε ως σημείο αναφοράς των ιπποδρομιών του Άσκοτ. Ο πρώην αήττητος Χίγκινς καταρρέει στην αγκαλιά μιας κούκλας-ομοίωμά του φορώντας κόκκινες ζαρτιέρες και ο αλαζών φίλος του, ο συνταγματάρχης Πίκερινγκ, ακολουθεί την εκθήλυνσή του (;). Ένα vintage κρεβάτι νοσοκομείου, σύγχρονα μικρόφωνα και γυναικεία πρόσωπα από άλλες εποχές, που ξεπέφτουν σε σχηματικές φιγούρες, συνθέτουν ένα γαϊτανάκι πρόχειρων εντυπώσεων.

Επιπλέον η υψίφωνος Χριστίνα Ασημακοπούλου (Ελάιζα), παρότι άψογη φωνητικά, περιορίζεται σε μια διεκπεραιωτική ερμηνεία. Ο Γιάννος Περλέγκας, αν και δεν διαθέτει φωνή, πυκνώνει πειστικά τις αντιδράσεις τού Χίγκινς.

Ικανός υποκριτικά, αλλά ενίοτε υπερβολικός ο Μιχάλης Τιτόπουλος (συνταγματάρχης Πίκερινγκ).

Καλλίφωνος ο Νικόλας Μαραζιώτης και με ενδιαφέρουσα παρουσία (Φρέντι). Αμήχανη η υπόλοιπη διανομή, που δεν γνωρίζει το συγκεκριμένο είδος θεάτρου.

Μεστή η μετάφραση των στίχων (Δημήτρης Μητρόπουλος) και της πρόζας, αν και χρειάζεται καλύτερη επεξεργασία στη μεταφορά της αγγλικής σλανγκ (Μαρία Κυριαζή, Γιάννος Περλέγκας).

Μία παράσταση υποτονική, άνευ ρυθμού, στην οποία, με τη συσσώρευση υποτιθέμενων ευρημάτων, δεν αναδύεται καμία πρωτότυπη πρόταση αναπροσέγγισης του έργου.

Info: Εναλλακτική Σκηνή Λυρικής Σκηνής, ΚΠΙΣΝ, Λεωφ. Συγγρού 364, Καλλιθέα