Ένας νέος με αυτισμό νοσηλεύεται υπό καθήλωση εδώ και ενάμιση χρόνο σε θάλαμο στο Δρομοκαΐτειο.

Την συγκεκριμένη καταγγελία έκανε μέσω του ιατρικού σάιτ Iatropedia.gr, ο προέδρος της ΠΟΕΔΗΝ, Μιχάλη Γιαννάκου.

Όπως αναφέρει, η ίδια η μητέρα του παιδιού ήταν αυτή που τον παρακάλεσε να δημοσιοποιήσει το θέμα, με σκοπό να ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιοι και ο 22χρονος να μεταφερθεί σε ειδικό ξενώνα για παιδιά με αυτισμό, ώστε να έχει καλύτερη ιατρική αντιμετώπιση.    

«Η μητέρα απευθύνθηκε παντού, αλλά βρήκε κλειστές πόρτες. Έστω τώρα ας λυθεί το πρόβλημα. Το παιδί αξίζει μία καλύτερη τύχη», σημειώνει ο κ. Γιαννάκος.

«Το κρεβάτι του για να μην κουνιέται στην προσπάθειά του να ελευθερωθεί βιδώθηκε στο πάτωμα. Το παιδί βρίσκεται μόνιμα σε ένα δωμάτιο απομόνωσης» αναφέρει χαρακτηριστικά. 

Υποστελέχωση  

Ο Μιχάλης Γιαννακός σχολιάζει και το πρόβλημα της υποστελέχωσης, που έχει ως αποτέλεσμα νέοι με αυτισμό να καθηλώνονται με ιμάντες στα κρεβάτια τους, αντί να τυγχάνουν της δέουσας φροντίδας.

«Δύο νοσηλευτές (εκ των οποίων πολλές φορές ο ένα εκπαιδευόμενος) για 40 ασθενείς στη βάρδια.

Όλοι οι ασθενείς διεγερτικοί – επικίνδυνοι που εισάγονται συνοδεία τριών αστυνομικών. Σε 1450 οργανικές θέσεις μείναμε 400 εργαζόμενοι όλων των ειδικοτήτων».  

Στην επιστολή του ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ αναφέρεται και στο πρόβλημα των υποδομών του Δρομοκαΐτειου, στις οποίες δεν γίνεται συντήρηση: «Λόγω έλλειψης κονδυλίων δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή συντήρηση, επισκευή στις υποδομές του νοσοκομείου. Μπάνια, κουζίνες, σαλόνια απαράδεκτα. Οι κοριοί συνεχίζουν να περπατάνε σε δωμάτια ασθενών», γράφει, καταλήγοντας: «Όχι άλλα καθηλωμένα παιδιά σε κρεβάτια!»  

Ολόκληρη η επιστολή:  

«Παραμονές Χριστουγέννων. Στο Δρομοκαϊτειο εξακολουθεί να βρίσκεται εδώ και ενάμιση χρόνο ένα 22χρονο παιδί μόνιμα δεμένο σε πόδια και χέρια στο κρεβάτι του. Το κρεβάτι του για να μην κουνιέται στην προσπάθειά του να ελευθερωθεί βιδώθηκε στο πάτωμα. Το παιδί βρίσκεται μόνιμα σε ένα δωμάτιο απομόνωσης. Καμία δυνατότητα να βγει να κάνει μία βόλτα στον περιβάλλοντα χώρο του Νοσοκομείου. Να το δει ο ήλιος. Τιμωρείται ως ο χειρότερος εγκληματίας επειδή έχει την ατυχία να πάσχει από αυτισμό. Σε κανέναν δεν αξίζει αυτή η τύχη. Που είναι το κοινωνικό κράτος;   »Το κράτος, η Ευρωπαϊκή Ένωση ξόδεψαν εκατομμύρια ευρώ για να ζουν αυτά τα παιδιά σε προστατευόμενους ξενώνες, διαμερίσματα μιας και στο σπίτι τους είναι αδύνατον να τα φροντίσει η οικογένειά τους. Που πήγαν όλα αυτά τα χρήματα; Τι γίνεται τώρα; Οι έχοντες την εξουσία θυμούνται τώρα παραμονές εορτών τα άτομα με αυτισμό και άλλες αναπηρίες και τα επισκέπτονται εθιμοτυπικά. Τι θα έλεγαν σε αυτό το παιδί που το καταδικάζουν να ζει καθηλωμένο χειροπόδαρα σε ένα δωμάτιο στο κρεβάτι του σε όλη του τη ζωή; Καμία λύση στο πρόβλημα παρά τις προσπάθειές μας. Παρά τη δημόσια κατακραυγή». Θέλουν να ξεχάσει η κοινωνία ότι υφίσταται το πρόβλημα, εκμεταλλευόμενοι ότι τα μέσα ενημέρωσης δεν μπορούν να αναδεικνύουν το ίδιο θέμα συνεχώς. Πονάει η ψυχή σου να το βλέπεις και να σου λέει θέλω να πάω στο χωριό μου τώρα τα Χριστούγεννα και αυτό να μην μπορεί να γίνει. Να προσπαθεί να παίξει μπάλα στο δωμάτιό του με δεμένα τα πόδια. Εμείς οι εργαζόμενοι στο Δρομοκαϊτειο αισθανόμαστε ντροπή και συνάμα τύψεις που είμαστε αναγκασμένοι να καθηλώνουμε το παιδί για να μην αυτοτραυματιστεί επειδή έχουμε αποδεκατιστεί. Βλέπετε είμαστε δύο νοσηλευτές (εκ των οποίων πολλές φορές ο ένα εκπαιδευόμενος) για 40 ασθενείς στη βάρδια. Όλοι οι ασθενείς διεγερτικοί – επικίνδυνοι που εισάγονται συνοδεία τριών αστυνομικών.   »Τρώνε ξύλο οι νοσηλευτές, φωνάζουν βοήθεια και δεν τους ακούει κανείς. Σε 1450 οργανικές θέσεις μείναμε 400 εργαζόμενοι όλων των ειδικοτήτων. Λόγω έλλειψης κονδυλίων δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή συντήρηση, επισκευή στις υποδομές του νοσοκομείου. Μπάνια, κουζίνες, σαλόνια απαράδεκτα. Οι κοριοί συνεχίζουν να περπατάνε σε δωμάτια ασθενών. Κατά τα άλλα τέτοιες ημέρες οι έχοντες την τύχη του κοινωνικού κράτους στα χέρια τους, λένε χρόνια πολλά. Να κάνουν όμως έργο για να αξίζουν τα πολλά χρόνια.   »Όχι καθηλωμένα παιδιά σε κρεβάτια. Η μητέρα του παιδιού επικοινώνησε σήμερα μαζί μου σε απόγνωση και ζήτησε βοήθεια προκειμένου το παιδί να μεταφερθεί σε ένα ειδικό ξενώνα για παιδιά με αυτισμό. Απευθύνθηκε είπε παντού, αλλά βρήκε κλειστές πόρτες. Έστω τώρα ας λυθεί το πρόβλημα. Το παιδί αξίζει μία καλύτερη τύχη».