Πριν από ένα χρόνο, τον Ιανουάριο του 2019, είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο ένα ενδιαφέρον βιβλίο σχετικά με τους Αμερικανούς προέδρους, με τίτλο «Οι Αμερικάνοι πρόεδροι και υπότιτλο «από τον Τζορτζ Ουάσιγκτον στον Ντόναλντ Τραμ». Από το εξώφυλλο κιόλας ο αναγνώστης που γνωρίζει στοιχειωδώς την αμερικανική ιστορία των προέδρων δεν μπορεί να μην μπει στον πειρασμό ενός ειρωνικού χαμόγελου στην αναπόφευκτη σύγκριση του πρώτου με τον τελευταίο πρόεδρο των ΗΠΑ. Πραγματικά στις ΗΠΑ μπορούν να συμβούν τα πάντα αφού το αμερικάνικο όνειρο επιτρέπει ακόμα και στον Ντόναλντ Τραμπ να γίνει πρόεδρος της πιο ισχυρής χώρας στον κόσμο!

δεν περνούσε από το μυαλό των μελών της Συνόδου της Φιλαδέλφειας όταν κατήρτιζαν το Σύνταγμα των ΗΠΑ (που παραμένει ακριβώς το ίδιο έως σήμερα), ότι οι θεσμοί που δημιουργήθηκαν για να προστατεύουν την χώρα, θα επεδείκνυαν τόσο μεγάλη και μακρά ανθεκτικότητα σε πολλές δύσκολες κι απρόβλεπτες περιπτώσεις – ακόμα και σε αυτή την απίθανη περίπτωση ενός Ντόναλντ Τραμπ τον οποίο είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς σε ρόλο προέδρου των ΗΠΑ… Η χώρα που ξεκίνησε το 1776 με 4 εκατομμύρια κατοίκους για να φτάσει στις μέρες μας στα 330 εκατομμύρια, η χώρα που εδώ και 70 χρόνια είναι παγκόσμια υπερδύναμη, διαθέτει σήμερα τον πιο αμφιλεγόμενο πρόεδρο της ιστορίας της. Αμφιλεγόμενο σε σημείο που να διατυπώνονται σοβαρές καταγγελίες για σχέσεις του που ελέγχονται – με τον Πούτιν και την Ρωσία αλλά και με άλλους ηγέτες και χώρες.

Ο Τραμπ ανέλαβε την εξουσία σε ηλικία εβδομήντα ετών όταν το ρεκόρ μεγαλύτερου προέδρου το κατείχε ο Ρήγκαν που ανέλαβε στα εβδομήντα ένα του . Ήταν ένας υποψήφιος που δεν διέθετε καμιά απολύτως πολιτική εμπειρία και μάλιστα δεν είχε καν την ένθερμη στήριξη των ρεπουμπλικάνων οι οποίοι ασκούν κριτική στη διακυβέρνηση του. Με πολιτικό λόγο ανύπαρκτο, στα όρια του χυδαίου, με εξτρεμιστικές εξάρσεις και εμφανή άγνοια βασικών θεμάτων, ο Τραμπ κατάφερε να νικήσει την πολύ ικανότερή του Χίλαρι Κλίντον η οποία διέθετε και κυβερνητική εμπειρία, είχε διατελέσει υπουργός εξωτερικών ενώ ετοιμαζόταν χρόνια για να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ. Εδώ μάλιστα να σημειώσουμε ότι έλαβε σχεδον τρία εκατομμύρια ψήφους παραπάνω από τον γραφικό αντίπαλό της, πράγμα που δεν «φιλοτίμησε» το εκλογικό σύστημα της χώρας να την αναδείξει νικήτρια.

Τελικά η Χίλαρι έχασε από έναν απίθανο τύπο, έναν ανεκδιήγητο πολυεκατομμυριούχο που αψήφησε κάθε τρόπο ανεκτής συμπεριφοράς, μιλούσε σεξιστικά, η οικογενειακή του ζωή ήταν γεμάτη μη ανεκτά για την αμερικανική πουριτανική κοινωνία, σκάνδαλα, έναν τύπο που απαντούσε συνήθως υβρίζοντας τους αντιπάλους του εκστομίζοντας ανοησίες, ψέματα κι υπερβολές, πολιτικές μπαρούφες και πράγματα που δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν. Μιλάμε για ένα πρόεδρο που θα μπορούσε άνετα να σταθεί ως καρικατούρα σε Β movie ο οποίος ασκεί την πολιτική του μέσω ανεξέλεγκτων tweets προκαλώντας διεθνή γέλωτα και τρόμο μαζί. Κι όμως, ποιος θα πίστευε ότι ο πιο αντιδραστικός και αμφιλεγόμενος πρόεδρος της Αμερικής θα εξέφραζε μια πολιτική που προσανατολίζει την χώρα του στο να μην χώνει την ιμπεριαλιστική της μύτη της παντού – πράγμα που έρχεται να εκπληρώσει το βασικό ένστικτο – πόθο κάθε «προοδευτικού» ανά τον κόσμο;

Ωστόσο, δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς έναν κόσμο στον οποίο η Αμερική θα αποχωρούσε με ελαφρά πηδηματάκια από τις συμμαχίες της – στρατιωτικές και οικονομικές. Φαντάζεται κανείς τι θα σήμαινε αυτό για παράδειγμα για την γεωπολιτική στρατηγική της Ελλάδας; Πόσο σίγουροι είμαστε γενικά ότι σε μια τέτοια περίπτωση ο κόσμος θα γινόταν καλύτερος; Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι δύσκολα κανείς μπορεί να αντιληφθεί και να εκτιμήσει σε τι κινδύνους εκτίθεται αν δεν γνωρίζει από ποιους κινδύνους έχει γλυτώσει. Ο Έλληνας πρωθυπουργός, λόγω ειδικών συγκυριών σε αυτό το ταξίδι έχει να αντιμετωπίσει μια παραδοξότητα: την διγλωσσία ανάμεσα στο αμερικανικό κατεστημένο και στον επιεικώς απρόβλεπτο πρόεδρο Τραμπ. Αυτή η εσωτερική αμερικανική αντίφαση είναι ένα από τα βασικά προβλήματα που θα αναδειχθούν και θα παίξουν ρόλο στην κρίση της Ανατολικής Μεσογείου που εξελίσσεται επικίνδυνα για όλους τους συμμετέχοντες!

Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο με το Ιράν και κανείς πλέον δεν μπορεί να προβλέψει τις εξελίξεις καθώς Αμερική και Ιράν δεν μένουν σε ρητορικές απειλές αλλά κινούνται στρατιωτικά. Επίσης μια ακόμα παράμετρος σχετική με την επικίνδυνη προσωπικότητα του Τραμπ είναι ότι ο στον Αμερικανικό τύπο διατυπώνονται απόψεις ότι ο πρόεδρος φέρεται ιδιοτελώς και στην περίπτωση του Ιράν καθώς θέλει να στρέψει από την προσοχή στο εξωτερικό μακριά από την δίκη του.