Ο καθαρός αέρας του βουνού αποδείχτηκε ευεργετικός! Όχι μόνο ανέδειξε (στην ουσία) Πρόεδρο Δημοκρατίας αλλά μας αποκάλυψε μια νέα προοπτική, άγνωστη μέχρι σήμερα στην πολιτική ζωή του τόπου: την πολιτική αισθητική. Η χώρα μας που ενίοτε αδικεί τον εαυτό της, δεν σταματά να μας εκπλήσσει. Η επιλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου στο ανώτερο αξίωμα της πολιτείας  προσθέτει ίσως για πρώτη φορά  στην πολιτική ζωή της χώρας την αισθητική διάσταση με την ευρύτερη σημασία της. Για την ακρίβεια, είναι η πρώτη φορά που συμβολίζει την επιβράβευση των κατακλυσμιαίων αλλαγών που επέφερε η Μεταπολίτευση στην χώρα μας. Αλλαγών που θεωρήθηκαν αυτονόητες με το τραγικό αποτέλεσμα να μην μπορούν να εκτιμηθούν… Ενδεικτικά θυμίζουμε σε όσους έχουν αδύναμη μνήμη ότι  ο θεσμός της προίκας που σήμερα θεωρείται αδιανόητος καταργήθηκε μόλις το 1983!

Η αδυναμία του μεταπολιτευτικού πολίτη είναι ότι πέρασε από την καθυστέρηση στην πρόοδο δίχως συνείδηση. Η βαθύτατη αντιφατικότητά του είναι ότι αδυνατεί να εκτιμήσει τον εαυτό του – κυρίως τα επιτεύγματά του, τους θριάμβους του, την εντυπωσιακά βελτιωμένη του καθημερινότητα: όντας προοδευτικός σκεφτόταν με όρους συντηρητικούς, όντας ευτυχής σκέφτονταν με όρους δυστυχίας, όντας πλούσιος, σκεφτόταν ως φτωχός…  

Η Ελλάδα άλλαξε δραματικά στην Μεταπολίτευση καταφέρνοντας το πρωτοφανές: να επιτυγχάνει αξιοθαύμαστες επιδόσεις που ωστόσο αδυνατεί να εκτιμήσει. Πρόκειται για την ευχή και κατάρα της Μεταπολίτευσης. Απέναντι σε αυτή την αντίφαση ή την διαστροφή, η χώρα αρχίζει έναν νέο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα σχεδόν 200 χρόνια από την εθνική της παλιγγενεσία. 

Για να επανέλθουμε, η πρόταση για Πρόεδρο της Δημοκρατίας της κας Σακελλαροπούλου είναι κατ’ αρχάς μια πρόταση τολμηρή με την έννοια ότι δεν μπορούσε να γίνει  εύκολα αποδεκτή πριν μερικά χρόνια – και πριν κάμποσα, θα ήταν αδιανόητο απλά να περάσει και ως σκέψη. Αυτή η εξέλιξη σε ιστορικό χρόνο αφομοιώθηκε από την ελληνική κοινωνία σχεδόν άμεσα. Το σημαντικό είναι ότι η πρόταση αυτή που δοκιμάζεται για πρώτη φορά, γίνεται αποδεκτή σαν η κοινωνία να ήταν έτοιμη από καιρό, δηλαδή, πολύ πιο μπροστά από τον πολιτικό συντηρητισμό!

Άραγε ποιος φανταζόταν χονδρικά στα πριν τη Μεταπολίτευση χρόνια ότι μπορούσε να τεθεί προς συζήτηση μια τέτοια πρόταση δίχως να προκαλέσει αν όχι την «ιερή» οργή, όσο την θυμηδία του πολιτικού μας συστήματος…  Αυτή η αλλαγή νοοτροπίας και αντίληψης είναι που δεν έχει εκτιμηθεί και δεν έχει αποδοθεί στην Μεταπολίτευση και γι’ αυτό ας αναζητηθούν πριν από όλα, οι ευθύνες σε όλους εκείνους τους καθ έξιν επαγγελματίες της άρνησης – και με την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε το ποιος είναι προοδευτικός και ποιος συντηρητικός σε αυτή τη χώρα!

Για την ιστορία, κλείνοντας, ήδη το ΚΚΕ αρνήθηκε να υποστηρίξει την υποψηφιότητα της κυρίας Σακεραλλοπουλου ενώ έκπληξη και έντονο προβληματισμό προκαλεί η διστακτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, όχι στο τι θα αποφασίσει τελικά αλλά για το ότι προτείνει για Πρόεδρο έναν εκπρόσωπο του παλαιοκομματισμού και προβληματίζεται για μιαν πρόταση καινοτόμα και ρηξικέλευθη (μιαν δική του, μάλιστα, επιλογή για την προεδρία του ΣτΕ!)…