Επιχείρηση προστασίας των παιδιών από την ανεξέλεγκτη παιδική διαφήμιση. Με απόφασή του το Δ’ Τμήμα του ΣτΕ (2195/2019) επιχειρεί να οριοθετήσει το πεδίο μετάδοσης των παιδικών διαφημίσεων, το οποίο παραβιάζεται διαρκώς από μικρούς και μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς, προσδιορίζοντας ακριβώς τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Η δε απόφαση, εν όψει του σχεδίου αδειοδότησης των περιφερειακών σταθμών, έχει ειδικό βάρος για τις επιχειρηματικές επιλογές.

Με την απόρριψη από το ΣτΕ της προσφυγής της Νέας Τηλεόρασης (Star) κατά της 294/2017 απόφασης του ΕΣΡ, η Ραδιοτηλεοπτική Αρχή πλέον μπορεί να επαναπροσδιορίσει εκ νέου το χάος που επικρατεί με τη διαφήμιση των παιδικών παιχνιδιών, που συντηρεί ζώνες «παιδικών προγραμμάτων» και τηλεοπτικούς σταθμούς με παιδικό πρόγραμμα. Η ουσία της απόφασης είναι πως η ισχύς του «νόμου Ρουσόπουλου» (3587/2007) δεν αμφισβητείται, όπως και η σχετική οδηγία (2002) του ΕΣΡ, ούτε από τις εξαιρέσεις που υπάρχουν στη μεταγενέστερη ευρωπαϊκή οδηγία. Συγκεκριμένα:

«1. Απαγορεύεται στους τηλεοπτικούς σταθμούς η μετάδοση διαφημίσεων παιδικών σταθμών από ώρα 07.00 μέχρι και ώρα 22.00 κάθε μέρας. Ως παιχνίδι νοείται κάθε προϊόν που έχει σχεδιαστεί και προορίζεται αποκλειστικά ή όχι να χρησιμοποιείται στο πλαίσιο της παιδικής υλικής, κάτω των 14 ετών. Επιτρέπονται οι διαφημίσεις παιδικών καταστημάτων, ιστοσελίδων και διαδικτυακών ιστοτόπων, αλλά χωρίς τα προϊόντα και τα παιχνίδια τους. Ρητά απαγορεύεται η διαφήμιση πολεμικών παιχνιδιών».

Στην απόφαση του ΣτΕ κατονομάζονται συγκεκριμένες μάρκες παιχνιδιών για τα οποία μεταδόθηκαν διαφημίσεις. Το ΣτΕ κρίνει πως η άυλη μορφή (ηλεκτρονικά παιχνίδια), τα αποσπάσματα ταινιών από παιχνίδια ή τα είδη διατροφής που σχετίζονται με αυτά συνιστούν παιχνίδια. Τέλος, τονίζει ότι η μετάδοση των διαφημίσεων των σχετικών καταστημάτων, όταν συνδυάζονται με τα παιχνίδια, σχετίζεται με την κατηγορία των απαγορεύσεων του νόμου.

Πηγή typologies.gr