«Η δική μου προσωπική εμπειρία έμοιαζε να αφορά κάποιον άλλον. Όχι ότι δεν χάραξε τη ζωή μου. Ούτε πως δεν άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της. Αλλά ό,τι είναι πια περασμένο, ακόμα και οι εμπειρίες θανάτου, κάνουν τον άνθρωπο ταπεινό και κατά περίεργο τρόπο ασφαλή. Οι εμπειρίες αυτές τον μαθαίνουν να ξεχωρίζει τα σημαντικά από τ’ ασήμαντα, το πρόσκαιρο από το αιώνιο, το αληθινό από το ψεύτικο».

Έτσι περιγράφει ο Περικλής Κοροβέσης τη σχέση του με την προσωπική εμπειρία των βασανιστηρίων της χούντας, που τον σημάδεψε και καθόρισε τη μετέπειτα πορεία του, από απόσταση πια, τον Οκτώβριο του 1994 στον πρόλογο της έκδοσης του βιβλίου του «Ανθρωποφύλακες» από τις εκδόσεις «Γνώση», 25 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση και 27 χρόνια μετά τα γεγονότα που περιγράφει.

Σε αυτόν τον πρόλογο ο ίδιος καταθέτει πώς βλέπει την επανέκδοση αυτού του βιβλίου μακριά από τον πρώτο κύκλο της ζωής του, ο οποίος οδήγησε στην καταδίκη της χούντας από το Συμβούλιο της Ευρώπης και την αποτύπωσή της στη συνείδηση των δυτικών ως κυβέρνησης βασανιστηρίων, κάτι που σήμανε την αρχή του τέλους της.

Εμπόδιο στον εξωραϊσμό της χούντας

Σε μια εποχή λοιπόν, αρχές της δεκαετίας του 1990, των θεωριών περί τέλους της Ιστορίας, του καταναλωτισμού και της διαμόρφωσης συνείδησης μέσω των ΜΜΕ, ο Περικλής Κοροβέσης βλέπει την επανέκδοση του βιβλίου του ως ένα εμπόδιο στους «αναθεωρητές» που επιχείρησαν να εξωραΐσουν την περίοδο της επταετίας ή ακόμη να περάσουν την αντίληψη ότι τα βασανιστήρια ήταν «αποκυήματα της φαντασίας των κομμουνιστών».

«Το μικρό αυτό βιβλιαράκι περιέχει κι ένα κομμάτι της πρόσφατης Ιστορίας μας. Ή καλύτερα της μικρο-Ιστορίας. Είναι μια προσωπική κατάθεση ενός αυτόπτη μάρτυρα. Στην εποχή μας, όπου δεσπόζουσα θέση έχουν οι θεωρίες περί του “τέλους της Ιστορίας” και του τέλους των “ιδεολογιών”, έχει διαμορφωθεί μια πλάνη που όλο εξαπλώνεται με τη βοήθεια των ΜΜΕ.

Αυτή την κατάσταση θα μπορούσαμε να την λέγαμε Α-Ιστορία, όπου θέλει ν’ αποδείξει πως ο άνθρωπος μπορεί να υπάρξει εκτός της Ιστορίας, αλλά εντός της αγοράς. Πράγμα που σημαίνει πως τα πράγματα είναι δεδομένα και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να τ’ αλλάξει. (…)

Μ’ αυτόν τον τρόπο είναι μόνο η εξουσία, και μόνο αυτή, που έχει το δικαίωμα να κατευθύνει τα πράγματα προς τον επιθυμητό της στόχο. Όποιος δεν συμφωνεί δεν έχει παρά να πειστεί πως δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα».

Χαρακτηριστική ενδεχομένως της προσπάθειας διαστρέβλωσης ή αναθεώρησης της πολύ πρόσφατης τότε Ιστορίας, υπήρξε και η στοχοποίησή του ως μέλους της 17 Νοέμβρη, όταν μια μέρα μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος», το οποίο υπέγραφε η Αγγελική Νικολούλη, τον φωτογράφιζε ως τον δολοφόνο στη συγκεκριμένη ενέργεια της τρομοκρατικής οργάνωσης.

Η κατηγορία αποδείχθηκε ανυπόστατη – ύστερα από κινητοποίηση του ίδιου, που βρήκε άμεση ανταπόκριση σε Ελλάδα και εξωτερικό – και η εφημερίδα αναγκάστηκε να απολογηθεί.

Κοινωνικός ακτιβιστής

Ο Περικλής Κοροβέσης πέθανε στις 11 Απριλίου 2020 σε ηλικία 79 ετών. Γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1941 στο Αργοστόλι Κεφαλλονιάς.

Σπούδασε Θέατρο με τον Δημήτρη Ροντήρη, σημειολογία με τον Ρολάν Μπαρτ και παρακολούθησε μαθήματα των Πιερ Βιντάλ-Νακέ, Μαρσέλ Ντετιέν, Κορνήλιου Καστοριάδη και άλλων στο Παρίσι.

Από μικρή ηλικία μετείχε στο μαχητικό δημοκρατικό κίνημα της Αριστεράς. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε επί χούντας. Αν και ξεκίνησε να γίνει ηθοποιός, μετά την εμπειρία των βασανιστηρίων και της επταετίας «βγήκε» συγγραφέας, ακτιβιστής και αργότερα αρθρογράφος σε εφημερίδες («Ελευθεροτυπία», «Εποχή», «Εφημερίδα των Συντακτών»), ενώ μετείχε και στα κοινά.

Το 1998 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων με τον συνδυασμό του Λέοντα Αυδή (ΚΚΕ), ενώ το 2007 εκλέχθηκε βουλευτής Α’ Αθηνών με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος πάντως δήλωνε κοινωνικός ακτιβιστής και επέμενε να διευκρινίζει ότι δεν ήταν πολιτικός, αλλά είχε κατέβει στις εκλογές για να ενισχύσει την Αριστερά.

Η πολιτική κηδεία του πραγματοποιήθηκε τη Μεγάλη Τρίτη 14 Απριλίου 2020 στο δημοτικό κοιμητήριο του Βύρωνα.