Η ταραχώδης ζωή της Ιωσηφίνας ταιρι­άζει απόλυτα µε την ταραχώδη εποχή της Γαλλικής Επανάστασης στην όποια έζησε και διαµόρφωσε τον χαρακτήρα της.

Η ταραχώδης ζωή της Ιωσηφίνας ταιρι­άζει απόλυτα µε την ταραχώδη εποχή της Γαλλικής Επανάστασης στην όποια έζησε και διαµόρφωσε τον χαρακτήρα της. Ήδη από νωρίς η Μαρία – Ρόζα θα µείνει χή­ρα, µια και ο άνδρας της, υποκόµης ντε Μπωαρ­ναί είχε τη γνωστή κατάληξη των ευγενών εκεί­νης της επαναστατικής περιόδου. Το Μαρία – Ρό­ζα ήταν το πραγµατικό όνοµα αυτής της εξαιρε­τικά όµορφης Κρεολής. Το όνοµα Ιωσηφίνα, µαζί µε την αιώνια φήµη, θα της το χαρίσει αργότερα ο Ναπολέων. Ο υποκόµης ντε Μπωαρναί µαζί µε άλλους ευγενείς κατέληξε αποκεφαλισµένος, ενώ η νεαρή Μαρία – Ρόζα πίσω από τα σίδερα της φυλακής περιµένοντας να ακολουθήσει τη µοίρα του άτυχου συζύγου της.

Ωστόσο, µερικές φόρες η ατυχία γίνεται µε­γάλη τύχη. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής της και µε τη βεβαιότητα της εκτέλεσής της να τη βαραίνει, η φλογερή Κρεολή από τη Μαρτινίκα αποφάσισε να περάσει όσο καλύτερα γινόταν τις τελευταίες µέρες που της απέµεναν. Έτσι, έγινε ερωµένη στις φυλακές του επίσης φυλα­κισµένου στρατηγού Ος. Τελικά, τόσο η Ιωση­φίνα όσο και ο στρατηγός κατάφεραν να κρα­τήσουν τα κεφάλια τους στη θέση τους και να αποφυλακιστούν. Η Ιωσηφίνα ώσπου να προ­σαρµοστεί στη νέα κατάσταση που επέβαλε το επαναστατικό καθεστώς και να κοιτάξει να σχεδιάσει το µέλλον της διασκέδαζε µε τον ιπποκόµο του Ος, µε τον υπηρέτη του και µε τους φίλους του στρατηγού. Η ιδέα της ότι έπρεπε να ταυτιστεί στην παρούσα φάση µε κάποιον ισχυρό καθεστωτικό άνδρα υπήρξε σωτήρια για την ίδια και το µέλλον της.

 

Ο καιρός του Μπαρράς

Έτσι δεν άργησε να συνάψει σχέσεις µε τον κατάλληλο άνθρωπο εκείνης της ταραγµένης και επαναστατικής εποχής. Η όµορφη Ιωσηφίνα δεν δυσκολεύτηκε να εντυπωσιάσει τον πρόεδρο του Διευθυντηρίου, τον πανίσχυρο Μπαρράς. Η σχέση υπήρξε ειλικρινής και αυθόρµητη από την αρχή. Η εκρηκτική Ιωσηφίνα χάριζε πρωτό­γνωρες ερωτικές απολαύσεις στον αγνό εκπρό­σωπο των επαναστατικών ιδεωδών της εποχής και εκείνος ως ελάχιστο αντάλλαγµα στις πολύ­τιµες υπηρεσίες της ωραίας Κρεολής προς την Επανάσταση της δώριζε σηµαντικά ποσά από το επαναστατικό δηµόσιο θησαυροφυλάκιο δίχως να δίνει λογαριασµό σε κανέναν. Έτσι µε τα χρή­µατα του εξεγερµένου λαού η Ιωσηφίνα έραβε τα φανταχτερά της φορέµατα, αγόραζε τα πο­λύτιµα κοσµήµατά της, επίπλωνε το σπίτι της και γενικά κάλυπτε τις αυξηµένες ανάγκες τις. Ό,τι δεν µπόρεσε ο αποκεφαλισµένος της σύζυγος να της αφήσει προκειµένου να την εξασφα­λίσει, το κατάφερε η φύση η οποία «εν τη σο­φία της είχε τοποθετήσει κάτω από τον αφαλό της το µέσον για να εξοφλεί τους λογαριασµούς της» (Baron de Bouille, «Memoires»).

Το υψηλό κόστος των υπηρεσιών της Ιωσηφίνας που καλυπτόταν από το δηµόσιο χρήµα πιθανόν να έβαλε σε σκέψεις τον Μπαρράς, ο οποίος προκειµένου να απαλλαγεί από τις υπη­ρεσίες της Κρεολής έθεσε σε εφαρµογή τη δι­πλωµατία. Όπως γίνεται σε παρόµοιες περιπτώ­σεις, έπρεπε να είναι όλες οι πλευρές καλυµµέ­νες και ικανοποιηµένες και να µην εκκρεµούν πικρίες. Γι’ αυτό φρόντισε να απαλλαγεί από την πολυέξοδη και απαιτητική Ιωσηφίνα, η οποία ενδεχοµένως θα µπορούσε να καταστεί και επι­κίνδυνη – δεν ήταν δα και η µοναδική καλλονή στον κόσµο. Όλο και κάποιος από τους πολλούς πρόθυµους υποψηφίους πάνω σε παρόµοιο ζή­τηµα θα βρισκόταν να την παρηγορήσει.

Έτσι ο πονετικός Μπαρράς διάλεξε για «διά­δοχό» του έναν από τους πολλούς στρατηγούς της Επανάστασης, τον ακίνδυνο Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Έναν βραχύσωµο και καχεκτικό νε­αρό. Μάλιστα φρόντισε να τον επαναφέρει στο στράτευµα, από το οποίο είχε αποπεµφθεί ως ακατάλληλος. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ναπολέων επανήλθε στην ενεργό δράση και µάλιστα του ανατέθηκαν και υψηλά καθήκοντα προκειµένου ο Μπαρράς, αυτός ο αγνός υπηρέτης της Επα­νάστασης, να ξεφορτωθεί την πολυέξοδη ερω­µένη του. Ωστόσο έπρεπε ο «διάδοχος» να δι­αθέτει κάποια προσόντα, ώστε η µετάβαση να πραγµατοποιηθεί µέσα σε συναινετικό πνεύµα. Το παν ήταν να φανεί ο Ναπολέων ενδιαφέρων στα µάτια της φιλόδοξης Ιωσηφίνας.

 

Ειλικρινά… αισθήματα

Το σχέδιο προχώρησε προσεχτικά. Ο Μπαρ­ράς κανόνισε να συναντηθούν Ιωσηφίνα και Να­πολέων σε µια δεξίωση, αναθέτοντας στην Ιω­σηφίνα να φέρει σε πέρας µια λεπτή αποστολή: να περιποιηθεί ιδιαιτέρως τον στρατηγό Ναπο­λέοντα, µια και ήταν πολύ σηµαντικός και χρήσι­µος στον Μπαρράς, ο οποίος ήθελε να εξασφαλίσει πάση θυσία την αφοσίωσή του. Ο Μπαρράς είχε, καθώς φαίνεται, σχεδιάσει σφαιρικά την όλη επιχείρηση φλερτάροντας παράλληλα έντονα μια φίλη της Ιωσηφίνας, την κυρία Ταλλιέν.

Η Ιωσηφίνα, έμπειρη στα ερωτικά αλλά και στα παιχνίδια της εξουσίας, αμέσως κατάλαβε ότι ήρθε ο καιρός να «επενδύσει» σε νέο προ­στάτη. Φυσικά δεν μπορούσε να προβλέψει την απίθανη συνέχεια της εξέλιξης του καθ’ όλα άσημου υποψηφίου που της προτεινόταν, ωστόσο καθοριστικό ρόλο στην απόφασή της να σχετιστεί μαζί του έπαιξε η πληροφορία ότι ο αδελφός του Βοναπάρτη, Ιωσήφ, είχε κά­νει έναν καλό γάμο με την κόρη ενός πλουσίου εμπόρου από τη Μασσαλία. Άρα, με το σκεπτι­κό ότι υπάρχουν χρήματα στην οικογένεια Βο­ναπάρτη στα οποία μπορεί να προσβλέπει προ­κειμένου να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της, δέχτηκε στην αγκαλιά της αυτόν τον μάλλον δί­χως ενδιαφέρον στρατηγό.

Αλλά κι από τη μεριά του Ναπολέοντα δεν έλειψαν οι υπολογισμοί. Η γνωριμία του με την Ιωσηφίνα κάθε άλλο παρά αδιάφορο τον άφη­σε. Πριν από όλα θαμπώθηκε από τα πολύτιμα κοσμήματα που φορούσε και έφτασε στο γρή­γορο και εσφαλμένο συμπέρασμα ότι η Ιωσηφίνα θα πρέπει να ήταν αποδέκτης κάποιας τε­ραστίας περιουσίας από τη μεριά του μακαρίτη ντε Μπωαρναί. Επίσης δεν έμεινε αδιάφορος στον τίτλο ευγενείας που έφερε η Ιωσηφίνα, τίτλο που τον ήθελε πάση θυσία προκειμένου να πάψει να λογαριάζεται ως ένας άσημος Κορ­σικανός από φτωχή οικογένεια.

Παρά το γεγονός ότι η Επανάσταση θέρισε αμέτρητα κεφάλια προκειμένου να καταργη­θούν οι κοινωνικές προκαταλήψεις, αυτές ου­δόλως κλονίστηκαν, παραμένοντας εδραίες στη συνείδηση όλων, και κυρίως των… επανα­στατών. Έτσι, ενθαρρυμένος από τους υπολογι­σμούς του ο Βοναπάρτης κατέφυγε στον σωστό άνθρωπο, τον Μπαρρας, προκειμένου να ζητή­σει τη συμβουλή του για το αν είναι καλή ή όχι η ιδέα του να παντρευτεί την Ιωσηφίνα. Αδιευκρί­νιστο παραμένει το αν ο Βοναπάρτης ήταν ενή­μερος του ερωτικού δεσμού της Ιωσηφίνας με τον Μπαρράς ή αν προσέτρεξε σε αυτόν για να σταθμίσει τις αντιδράσεις του πανίσχυρου προ­έδρου του Διευθυντηρίου.

Όπως και να ’χει, ο Μπαρράς θεώρησε την ιδέα ιδανική και τον παρότρυνε ενθέρμως να παντρευτεί την εκλεκτή της καρδιάς του. Η Ιωσηφίνα έδειξε ευτυχής στην πρόταση γάμου από μέρους του Βοναπάρτη, ωστόσο όταν έμει­νε μόνη σκέφτηκε τη διαχείριση μερικών λε­πτομερειών. Όπως τι θα συνέβαινε αν ο Βονα­πάρτης μάθαινε για τη σχέση της με τον Μπαρράς, αν ο Μπαρράς θα κρατούσε το στόμα του κλειστό για τη σχέση τους αλλά και το ότι ήταν άφραγκη και χωρίς ίχνος περιουσίας.

Δίχως καθυστέρηση ντύθηκε όσο πιο προκλη­τικά γινόταν και εμφανίστηκε στον Μπαρράς να παίξει το δικό της παιχνίδι. Εκεί προσποιήθηκε ότι αυτός ήταν ο άντρας της ζωής της και ο Βο­ναπάρτης ο πιο αδιάφορος άντρας του κόσμου. Ο Μπαρράς της έκανε πλούσια δώρα και εκείνη του ζήτησε εγγυήσεις ότι δεν θα μιλήσει ποτέ για την οικονομική της κατάσταση ή και για τη σχέση τους. Αφού έλαβε την καθησυχαστική δι­αβεβαίωση του Μπαρράς, επέστρεψε στον Να­πολέοντα λέγοντάς του ότι ο Μπαρράς της κά­νει άσεμνες προτάσεις και χειρονομίες. Ο Βο­ναπάρτης της συνέστησε να μη δίνει σημασία γιατί τον έχει ανάγκη προκειμένου να αναλάβει την αρχηγία του στρατού στην Ιταλία και όταν συμβεί αυτό θα… «πνιγούμε στο χρυσάφι». Αυ­τή η φράση συγκίνησε απείρως την Ιωσηφίνα, η οποία πρέπει να έπεσε φλεγόμενη από πάθος στην αγκαλιά του.

Ο γάμος του Ναπολέοντα Βοναπάρτη με τη Μαρία – Ρόζα ντε Μπωαρναί έγινε στο δημαρ­χείο στις 9 Μαρτίου 1796 και ένας από τους ευ­τυχείς μάρτυρές του ήταν ο Μπαρράς!

 

 

[email protected]