– Στον Κωνσταντίνο Ρήγο για το «Δάφνις και Χλόη». Δίχως σκηνοθετική έμπνευση, δίχως χορογραφική μαεστρία, δίχως εικαστική φινέτσα. Κουρασμένο, με ανάγκη να εντυπωσιάσει. Μόνο αυτό κι όλα επί τούτου…

ΠΛΗΝ

– Στον Κωνσταντίνο Ρήγο για το «Δάφνις και Χλόη». Δίχως σκηνοθετική έμπνευση, δίχως χορογραφική μαεστρία, δίχως εικαστική φινέτσα. Κουρασμένο, με ανάγκη να εντυπωσιάσει. Μόνο αυτό κι όλα επί τούτου. Κρατάμε δύο σκηνές, και οι δύο συνόλου: μία με το γυμνό και αυτή του φινάλε, η οποία ήταν εξαιρετική. Αλλά μια… σκηνή φέρνει την άνοιξη;

– Στην ομάδα Nova Melancholia για το «Πένθος και μελαγχολία». Μια περφόρμανς τύπου σύγχρονο θέατρο, με περούκες, μικρόφωνα και όποιες ακρότητες εμπνευστεί ο σκηνοθέτης (εν προκειμένω ο Βασίλης Νούλας). Ήτοι, ένας γυμνός άντρας αυνανίζεται πίσω από λευκό πανί-μπερντέ Καραγκιόζη, μια ευτραφούλα δαγκώνει ένα μήλο και «ξεφουσκώνει», μια κυρία με υπερμεγέθη στήθη κάνει χαρτοκοπτική δημιουργώντας «δαντελένιο» σεμεδάκι από χαρτοπετσέτα, ένα ζευγάρι «βάφεται» στο κάρβουνο και συνουσιάζεται, ανδρόγυνη γυναίκα κατακερματίζει ψεύτικο φαλλό-αγγουράκι που βρίσκεται στη θέση των γεννητικών της οργάνων και όλοι μαζί τηγανίζουν μπριζόλες στη σκηνή, ενώ η μαμά του σκηνοθέτη με σπασμένα ελληνικά απαγγέλλει (μάλλον) Φρόιντ. Σίγουρα, για να συλλάβεις όλο αυτό χρειάζεται μεγάλη φαντασία. Και καλλιτεχνική αφασία.

– Στους 100 χιλιάδες και πλέον αναγνώστες που έσπευσαν να ψωνίσουν το περιβόητο dvd της πλατινέ «θεάς» καταβάλλοντας 20 ευρώ. Κι ας μην έχουν αγοράσει ποτέ τους ένα βιβλίο.

– Ουπς! Να και οι καθεστωτικές συμπεριφορές… Με ποια ακριβώς ιδιότητα παρίστατο η νεαρή ενζενί Άλκηστις Πουλοπούλου στην οντισιόν που έκανε ο κ. Χουβαρδάς για τον καλοκαιρινό του Ορέστη; Ως υποψήφια για το Όσκαρ Φασουλή που της δίνει τη δυνατότητα να μπαίνει παντού; Ως σύζυγος του διευθυντού που του λέει τη γνώμη της; Ως απλή συνάδελφος που είδε το φως και μπήκε; Όπως όλοι ξέρουμε, «η γυναίκα του Καίσαρα…».

– Δηλαδή τι παραπάνω θα κάνει ο Φασουλής; Ούτως η άλλως η Μαρινέλλα έγινε μιούζικαλ από μόνη της μόλις έφυγε απ’ τον Καζαντζίδη.

– Εάν δεν είναι ανέκδοτο πρόκειται για τον απόλυτο θεατρικό σουρεαλισμό. Η «Χαρτοπαίχτρα» του Τάκη Ζαχαράτου υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο να συνεχιστεί και του χρόνου! Τα νεύρα μου, τα χάπια Mμου κι ένα ταξί να φύγω!

– Στον Γιώργο Κωνσταντίνου που οι καλές στιγμές στην καριέρα του διαρκούν τόσο λίγο. Και μετά προς το (εύκολο) χρήμα τραβά και ξαναρίχνεται στις ευκολίες και τις συμβάσεις του. Όπως φέτος το καλοκαίρι. Που μετά τον εξαιρετικό (χειμωνιάτικο) «Αμπιγιέρ» θα περιοδεύσει με αμφιβόλου θεατρικής ποιότητας παραγωγή και καλλιτεχνικής αξίας σχήμα παρουσιάζοντας το «Ξύπνα Βασίλη» του Δημήτρη Ψαθά. Κρίμα.

– Έναν δίσκο έχει κυκλοφορήσει ο Μύρωνας Στρατής (για να μην πούμε ένα τραγούδι) και όμως κυριακάτικη εφημερίδα κυκλοφόρησε με ένα best of του φέρελπι καλλιτέχνη. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η δισκογραφία πνέει τα λοίσθια.

– Κάτι δεν πάει καλά στην εναλλακτική, την alternative δηλαδή Ελλάδα τού σήμερα. Ήρθαν οι Datarock, ένα ενδιαφέρον σκανδιναβικό συγκρότημα, για μια συναυλία στο Κύτταρο την προηγούμενη Πέμπτη και μάζεψαν –μετρημένα– 42 άτομα. Ελπίζω να καταλάβατε γιατί εδώ κυριαρχούν ονόματα όπως ο Μύρωνας Στρατής – καλή ώρα, στο σχόλιο από πάνω…

– Στην πρώην αθλήτρια, πρώην μοντέλο, πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Έλενα Κουντουρά, διότι με οξυδέρκεια αντελήφθη ένα μεγάλο κενό του ελληνικού κοινοβουλίου. «Κομμωτήριο δεν υπάρχει στη Βουλή. Το ζήτησαν και πολλοί άντρες, αλλά δεν υπάρχει», είπε. Φέρτε μου ένα πιστολάκι να αυτοκτονήσω…

– Στη Ρίκα Βαγιάνη, άτομο αυτοκλήτως πανέξυπνο, διότι, λέει, δια της μεθόδου Mensa αντιμετωπίζει χωρίς κόμπλεξ τον αυριανό «ελληνικό τελικό» της ΕΡΤ για το τραγούδι που θα διαγωνιστεί στη Γιουροβίζιον. «Θα είναι σίγουρα μια χαρούμενη, γεμάτη κέφι βραδιά, που προσφέρεται να κάνει κανείς πλακίτσα στις δύσκολες στιγμές που ζούμε όλοι. Από την άλλη, θα αντιμετωπίσουμε σοβαρά τους νέους αυτούς καλλιτέχνες…». Έτσι, μάλιστα. Σωθήκανε.

ΣΥΝ

+ Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο Gazarte. Φωνή που «σπάει» τα ποτήρια, συνοδεία ενός Στέφανου Κορκολή που «σπάει» τα πλήκτρα του πιάνου. Ρεσιτάλ. Αν στην εικόνα αυτή προσθέσει κανείς τον καλαίσθητο χώρο του Gazarte, την ατμόσφαιρα με τα αναμμένα κεριά και την απαγόρευση (ναι, εδώ ο νόμος εφαρμόζεται!) του καπνίσματος, τότε νιώθει ότι βρίσκεται σε ευρωπαϊκή σκηνή. Σπάνιο γεγονός, σε μία εποχή που κανείς δεν μας θέλει στην Ευρώπη.

+ Στον Γιώργο Παλούμπη για το «Πάκμαν» του. Φρέσκο, επίκαιρο, δυνατό. Σύγχρονο. Καθαρό. Αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας γενιάς 30 something, την οποία και αποδίδει στην ουσία της, στον πυρήνα, με ακρίβεια αλλά και θεατρική αμεσότητα. Αξίζει.

+ Στον Μανώλη Μητσιά γιατί καταφέρνει με ένα ρεπερτόριο ποιοτικό και all time classic, αλλά καθόλου της μόδας και του συρμού, να προσελκύσει το κοινό στις Γραμμές. Είναι ο κερδισμένος του στοιχήματος: όταν επενδύεις σε υλικά που αντέχουν δεν βγαίνεις ποτέ χαμένος. Ιδιαίτερα τις Δευτέρες, με διαφορετικούς φιλοξενούμενους κάθε φορά, μας ταξιδεύει σε άλλες εποχές και μας θυμίζει τις καλές μέρες του ελληνικού τραγουδιού. Οι βραδιές, ιδιαίτερα με τον Γιώργο Ρωμανό και τον Λάκη Παπά, διέθεταν συγκίνηση κι αυτό το άρωμα του νοσταλγικά παλαιού αλλά όχι πολυκαιρισμένου.

+ Γεμάτο το Τάε Κβον Ντο για τους Gorillaz Sound System το Σάββατο βράδυ. Για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί είναι ένα φρέσκο όνομα που ήρθε στη χώρα μας την ώρα που συμβαίνει. Και, δεύτερον, και πιο σημαντικό, γιατί είχε πολύ φθηνό εισιτήριο. Μόνο 10 ευρώ. Στις μέρες μας αυτό πιθανότατα να μετράει περισσότερο και από την όποια αξία ενός καλλιτέχνη.

+ Πώς φαίνεται το ήθος σε μερικούς μουσικούς. Ήρθαν οι Νεοϋορκέζοι Fiery Furnaces στο Αn Club την προηγούμενη εβδομάδα κι έδωσαν μία σχεδόν sold out συναυλία – παρεμπιπτόντως ήταν αρκετά ενδιαφέροντες επί σκηνής. Προκειμένου λοιπόν να ευχαριστήσουν το κοινό που πήγε να τους δει και, πιθανότατα, και κάποιους ακόμα που δεν τα κατάφεραν, έμειναν μία ημέρα παραπάνω στη χώρα μας κι έκαναν, την επομένη, άλλο ένα live, δωρεάν αυτή τη φορά. Μην ψάχνετε για ομοιότητες με εγχώριες περιπτώσεις, δύσκολα θα ανακαλύψετε.

+ Στην 25χρονη νέα αρχιτέκτονα Μαρίνα Γούσια, η οποία πήρε πρόσφατα το πρώτο βραβείο σε διεθνή διαγωνισμό στην Ιταλία, προτείνοντας ένα οικολογικό και λειτουργικό χωριό για μία πάμπτωχη περιοχή της Νικαράγουας. Πρότεινε, μεταξύ άλλων, ευτελή υλικά (καδρόνια, πλαστικά μπουκάλια γεμισμένα με χώμα κ.λπ.), ηλιακές κουζίνες, τουαλέτες που μετατρέπουν σε λίπασμα τα απόβλητα και φωτοβολταϊκές λάμπες για δημόσιο φωτισμό. Υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, ευτυχώς.

+ Στην εξαιρετική έκθεση των αποφοίτων της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών στο κτίριο της ΑΣΚΤ (Πειραιώς 256) που συνεχίζεται μέχρι τις 26 Μαρτίου! Τρανή απόδειξη ότι οι εικαστικές τέχνες έχουν και παρόν και μέλλον σ’ αυτή τη

χώρα.

+ Στην Ελένη Ράντου, γιατί διατυπώνει το πιο αισιόδοξο σενάριο εξόδου από την οικονομική κρίση: την ταπεινότητα.«Αν βγούμε από όλο αυτό με περισσότερη ταπεινότητα, είναι καλό. Φτάνει να μη βγούμε με αίσθημα ήττας και ανασφάλειας. Μακάρι να μας ισορροπήσει γιατί ο Έλληνας έχει και μια μεγαλομανία», λέει. Δανεική, από τον Περικλή και τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο.

+ Στον λογοτέχνη και καθηγητή μαθηματικών Τεύκτρο Μιχαηλίδη, όχι μόνο γιατί εξέδωσε άλλο ένα ταξιδιάρικο μυθιστόρημα «Αχμές, ο γιος του φεγγαριού» (εκδ. Πόλις), που εκτυλίσσεται στην Αρχαία Αίγυπτο, αλλά και γιατί γνωρίζει τη σημασία των «μικρών κύκλων» στους οποίους μπορεί να ασκεί κανείς επιρροή. «Δεν έχω άποψη γενικά για τα ζητήματα της Παιδείας, αλλά για το πώς θα δουλεύω μες στην τάξη μου. Δεν έχω άποψη για το πώς θα βελτιωθεί γενικά το πολιτιστικό επίπεδο του ελληνικού λαού, αλλά για το πώς μπορώ να φτιάξω μια Λέσχη Ανάγνωσης με κάποιους ανθρώπους», λέει.

+ Στην Τάνια Τσανακλίδου, διότι εν μέσω γενικευμένης οικονομικής κρίσης είπε δυνατά αυτό που όλοι σκεφτόμαστε σιωπηλά : «Οι Έλληνες παντού στο εξωτερικό διαπρέπουμε, ενώ στη χώρα μας φερόμαστε σαν εχθροί, ίσως γιατί ανταποδίδουμε την εχθρότητα του κράτους». Εχθρικό το ελληνικό κράτος; Ασφαλώς. Από πότε; Ε, από το 1830…