Η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια διαχρονική τουρκική απειλή, ένα μόνιμο καθεστώς αμφισβητήσεων, μια διαρκή ιστορική εκκρεμότητα που δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ μόνο μέσω της διπλωματίας παρά σε συνδυασμό με την ισχύ των όπλων: το μόνο επιχείρημα που αντιλαμβάνεται η βάρβαρη χώρα με την οποία συνορεύουμε. Και αυτό σημαίνει γενική επαναξιολόγηση των προτεραιοτήτων της χώρας και αλλαγή μυαλών, νοοτροπίας και φυσικά της αντίληψης περί πατριωτισμού! Σημαίνει λιγότερο επικριτικό πνεύμα για ότι δεν έγινε στο παρελθόν και περισσότερο ενεργοποίηση και σύμπνοια για τις τωρινές μας κινήσεις, από αυτή τη στιγμή και μετά. Για τα θέματα της εθνικής μας άμυνας πρέπει να γίνει μια νέα αρχή σε πολλούς τομείς.

Πριν από όλα, να  σταματήσουμε επί τέλους να θεωρούμε ως αυτονόητο και κεκτημένο δικαίωμα να είναι υποχρεωμένοι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας να ζωστούν τα όπλα και να υπερασπίσουν τα δίκαιά μας στο Αιγαίο, την ώρα που εμείς συνωστιζόμαστε στα μπαρ της Μυκόνου, της Πάρου και Αντιπάρου και άλλων παραθαλάσσιων επάλξεων του νησιώτικου μετώπου. 

Πρέπει να γίνουν στον ελληνικό λαό γνωστές με απόλυτη σαφήνεια  και ακρίβεια, οι εθνικές θέσεις της χώρας μας, οι αμφισβητούμενες περιπτώσεις που χρειάζεται να λυθούν με βάση το διεθνές δίκαιο κτλ, προκειμένου να γνωρίζει επακριβώς τι υπερασπιζόμαστε, τι συζητάμε και που συμφωνούμε να λυθούν οι διαφορές μας στη Χάγη.  Αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να αποφευχθούν διάφορες παρεξηγήσεις «εθνικού» χαρακτήρα, πολιτικές διαμάχες, και εμφύλιες αντιπαραθέσεις στις οποίες είμαστε μανούλες, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος ιδιαίτερα εύκολα, μια επωφελής, αξιοπρεπής και δίκαιη συμφωνία να εκληφθεί  άνετα ως προδοσία, εθνική μειοδοσία – και να αδικήσουμε τους εαυτούς μας και την πατρίδα μας για μιαν ακόμα φορά.

Πρέπει να ξεκολλήσουμε από την νοοτροπία ότι οι Φινλανδοί για παράδειγμα, είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν λεπτομέρειες των ελληνοτούρκικων διαφορών τις οποίες δεν γνωρίζουν βεβαία ούτε οι ίδιοι οι Έλληνες. 

Πρέπει, επίσης, να καταλάβουμε όσο καλύτερα και συντομότερα γίνεται, ότι αυτές οι εθνικές εκκρεμότητες με την Τουρκία δεν μπορούν ούτε να μετατίθενται στο διηνεκές, ούτε να αντιμετωπίζονται σύμφωνα με τις διαθέσεις της Τουρκίας, αλλά ούτε και να επιτρέπουμε τα εσωτερικά της αδιέξοδα να τα μετατρέπει σε ελληνοτουρκικές κρίσεις. Η μόνη απάντηση (γιατί οι συμμαχίες και η διπλωματία θεωρούνται δεδομένες), είναι η  ισχυρή στρατιωτική αποτροπή, πράγμα που σημαίνει λεφτά (προϋπολογισμός), όπλα (εξοπλιστικά προγράμματα) και αλλαγή πατριωτικής αντίληψης και νοοτροπίας.  

Πιο απλά και λαϊκά, δεν χρειάζεται ζητάμε από το κράτος μασκούλες  που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν οι φτωχοί και εξαθλιωμένοι Έλληνες, άλλα στρωνόμαστε και ράβουμε δυο τρεις για τα παιδιά μας άμα δεν μας περισσεύουν τα δυο τρία ευρώ. Αυτό σημαίνει άπλα και λαϊκά  ότι τα  90 πεταμένα εκατομμύρια που έχωσε το κράτος για «μασκούλες» αντί να πεταχτούν στα σκουπίδια κυριολεκτικά δηλαδή, εγγράφονται   στο εξοπλιστικό πρόγραμμα και πιάνουν τόπο. 

Πρακτικά και λαϊκά, ο υδραυλικός από τις πέντε αποδείξεις που δεν κόβει την ημέρα, ας κόψει δυο (μην υπερβάλουμε κιόλας…) για να πάρουμε όπλα να αντιμετωπίσουμε τις απειλές, να υπερασπιστούμε τη εθνική μας κυριαρχία και ασφάλεια, την ειρήνη, την δημοκρατία  και την ελευθερία. Δυο αποδειξούλες ας κόψει, αντί να κάθεται στο καφενείο αφού έχει κάνει πέντε αφορολόγητες επιδρομές σε καζανάκια, σωληνώσεις και νιπτήρες, και να βρίζει τους κλέφτες πολιτικούς κατεβάζοντας χάρτες και βομβαρδίζοντας τους Τούρκους …αν ήταν αυτός πρωθυπουργός και στρατηγός. Γενικά μιλώ…

Επίσης, χρειάζεται ανασύσταση και γενική αναβάθμιση της ΕΛΒΟ, με ότι αυτό σημαίνει για να καταστεί μια προηγμένη βιομηχανία όπλων που θα καλύπτει τις εθνικές ανάγκες. Να αυξηθεί το προσωπικό με όλα τα συμπαρομαρτούντα στις Ένοπλες Δυνάμεις που πρέπει να κρατηθούν μακριά από κομματικές σκοπιμότητες. Να αυξηθεί και να αναβαθμιστεί η στρατιωτική θητεία. Κυρίως, δε, οι αγορές των οπλικών συστημάτων να γίνονται με γνώμονα την καλύτερη απόδοσή τους και όχι την καλύτερη μίζα.