Τραγικά κατώτερη των απαιτήσεων η Επιτροπή «Ελλάδα 2021»

Σε δύο μήνες και μερικές δεκάδες ώρες μπαίνουμε στο 2021, το διακοσιοστό έτος από την ελληνική Επανάσταση του 1821, η οποία αποτέλεσε το μέγα γεγονός που οδήγησε στην απελευθέρωση των Ελλήνων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Μπορεί να χρειάστηκαν πολλές ακόμη δεκαετίες για να ολοκληρωθεί η δημιουργία του στη σημερινή του μορφή, αλλά το μεγάλο γεγονός ήταν η Επανάσταση.

Αυτό ακριβώς έχουμε αποφασίσει να γιορτάσουμε την ερχόμενη χρονιά και ευτυχώς, μέχρι τώρα τουλάχιστον, αυτός ο εορτασμός δεν έχει αμφισβητηθεί με τον τρόπο με τον οποίο έχει ήδη αρχίσει να γίνεται από κάποιους για την… 28η Οκτωβρίου. Θεωρούν – οι εν λόγω αναθεωρητές – ότι κακώς η Ελλάδα γιορτάζει «την έναρξη του πολέμου και όχι τη λήξη του», σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη.

● Σαν να στενοχωρούνται με το «Όχι».

● Σαν να θέλουν να διαγράψουν τη μεγαλειώδη Αντίσταση των Ελλήνων στους επίδοξους και τους μετέπειτα κατακτητές, η οποία αποτέλεσε μια από τις λαμπρότερες σελίδες της ελληνικής Ιστορίας.

● Σαν να θέλουν να παραμερίσουν το πνεύμα της Αντίστασης ακριβώς την εποχή που η χώρα το χρειάζεται ξανά ζωντανό και ενεργό για να αντιμετωπίσει την τεράστια τουρκική απειλή.

Συγχώνευση επετείων!

Ευτυχώς λοιπόν ο εορτασμός της έναρξης της Επανάστασης δεν έχει ακόμη αμφισβητηθεί. Έχει όμως… συγχωνευτεί, για το 2021, με το κομβικό σημείο για την κατάληξή της: τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Μια ιδέα που αποδίδεται στην επικεφαλής της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» Γιάννα Αγγελοπούλου, «η οποία συνεργάστηκε με το πρωθυπουργικό γραφείο για τη διαμόρφωση των προσκλήσεων».

Σύμφωνα λοιπόν με την «Καθημερινή» της Κυριακής 25.10.2020, «στις 25 Μαρτίου 2021 μια μεγάλη εκδήλωση στην Αθήνα θα ενώσει το τέλος της διαδρομής, το Ναβαρίνο, με την επίσημη αφετηρία της Επανάστασης, την 25η Μαρτίου 1821». Μάλιστα ο πρωθυπουργός «έχει αποστείλει τρεις επίσημες προσκλήσεις: στον διάδοχο του θρόνου της Μεγάλης Βρετανίας πρίγκιπα Κάρολο, που εκπροσωπεί τη βασίλισσα Ελισάβετ Β’, στον Γάλλο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν και στον Πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν».

Όμως η αρχική φιλοδοξία της Γιάννας Αγγελοπούλου ήταν ακόμη μεγαλύτερη, σύμφωνα πάντα με την «Καθημερινή»:

«Η κ. Αγγελοπούλου είχε αποφασίσει να καλέσει στην Αθήνα τον Ταγίπ Ερντογάν με το σκεπτικό ότι η πιθανή αποδοχή της πρόσκλησης από τον Τούρκο Πρόεδρο θα ήταν μια ελληνοτουρκική πρωτοβουλία ειρήνης και φιλίας με παγκόσμια εμβέλεια, που θα μπορούσε να οδηγήσει τους εμπλεκόμενους ακόμα και στο Νόμπελ Ειρήνης. (…) Η ιδέα αυτή, ιδιαίτερα προωθημένη, δεν αποκλείστηκε από την ελληνική κυβέρνηση, αλλά δεν φαίνεται ότι συνάντησε την ανταπόκριση της Άγκυρας».

Απίστευτη υποτέλεια

Αν δεν το είχε γράψει μια τόσο έγκυρη εφημερίδα, θα έμοιαζε με ένα εξαιρετικά κακόγουστο αστείο, με μια «προβοκάτσια», με μια απόπειρα δυσφήμησης της Επιτροπής «Ελλάδα 2021». Μια «προβοκάτσια» χειρότερη ακόμη και από τον χαρακτηρισμό, από μέλος της, του Ιωάννη Καποδίστρια ως δικτάτορα. Ωστόσο το ρεπορτάζ δεν διαψεύστηκε. Άρα ισχύει. Κι εδώ, με δεδομένο ότι η κυβέρνηση «δεν απέκλεισε» την απίστευτη αυτή «ιδέα», αρχίζουν τα ερωτήματα:

● Έχουν οι άνθρωποι συναίσθηση του μεγέθους της ανοησίας που ήταν έτοιμοι να διαπράξουν;

● Είναι τόσο χαμένοι στον κόσμο τους ώστε, με μια πρόσκληση σε αυτή την εκδήλωση, να επιβραβεύσουν την άκρως αναθεωρητική και επιθετική στάση που εδώ και μήνες (εδώ και χρόνια) κρατούν ο Ερντογάν και η Τουρκία έναντι της Ελλάδας και της πολιτικής της ηγεσίας;

● Είναι τόσο «λωτοφάγοι» ώστε να λησμονούν τις συνεχείς εξευτελιστικές απειλές της τουρκικής ηγεσίας ότι θα έχουμε την τύχη των προγόνων μας του 1922 και ότι θα καταλήξουμε σφαγμένοι στον βυθό του Αιγαίου;

● Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονταν ότι ήταν έτοιμοι να επιδείξουν τον μέγιστο βαθμό υποτέλειας προσκαλώντας αυτήν την ηγεσία της Τουρκίας, πάτρωνα των τζιχαντιστών – τους οποίους περιφέρει από μέτωπο σε μέτωπο για να πολεμούν για λογαριασμό της –, στην κορυφαία εκδήλωση για τη σπουδαιότερη «στιγμή» του σύγχρονου ελληνισμού;

● Είναι δυνατόν να πίστεψαν, έστω μια στιγμή, ότι η επέτειος της ελληνικής Επανάστασης, που στράφηκε εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – την οποία επιχειρεί σήμερα να ανασυστήσει ο Ερντογάν ακρωτηριάζοντας (και) την Ελλάδα –, θα χαιρετιζόταν από τον σημερινό ή οποιονδήποτε άλλον Πρόεδρο της Τουρκίας;

● Τι πιστεύουν άραγε ότι είναι ο Ερντογάν; Έδωσε άραγε ποτέ την εικόνα ενός ψοφοδεούς που θα διαλύσει το ηγετικό προφίλ του δείχνοντας σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο ότι εγκαταλείπει τις φιλοδοξίες του επειδή λιγουρεύεται… Βραβείο Νόμπελ;

● Μήπως, τελικά, αντί να γιορτάσουν το θεμελιώδες γεγονός της ελληνικής ανεξαρτησίας, είχαν σκοπό να… ζητήσουν συγγνώμη που είμαστε διακόσια χρόνια ελεύθεροι; Διότι ο Ερντογάν δύσκολα θα έμενε ευχαριστημένος με κάτι λιγότερο!

Κρίμα που δεν έχουμε μια ανάλογη επιτροπή για τα 80 χρόνια από το 1940. Ίσως αποφάσιζε να καλέσει μερικούς Γερμανούς νεοναζί με στόχο την ιστορική συμφιλίωση και έπαθλο ένα ακόμη Νόμπελ Ειρήνης…

Επικίνδυνη γραφικότητα

Υπό το φως αυτού του προγραμματισμού και αυτών των «ιδεών» δεν είναι τυχαίο το πόσο άνευρη είναι η μέχρι σήμερα καμπάνια της επιτροπής. Ούτε το ότι προσπαθεί αδέξια να «ξανασυστήσει» στον πλανήτη την απειλούμενη και αγωνιούσα Ελλάδα επικοινωνώντας το πανηγύρι στο οποίο η ίδια θα ήθελε να ζει μονίμως.

● Αυτό έκανε το 2004 μια άλλη επιτροπή, με την ίδια ηγεσία. Το τότε «πανηγύρι», σαν θεία δίκη για την πολιτική αφροσύνη και τη γενικότερη παρακμή, ακολούθησε η κατάρρευση της δήθεν «ισχυρής Ελλάδας».

● Αυτό επιχειρεί να κάνει και σήμερα και μάρτυς αψευδής το τελευταίο επίσημο βιντεοκλίπ της επιτροπής για την επέτειο, το οποίο, παρότι «πάτησε» πάνω στο ωραίο τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «Ας κρατήσουν οι χοροί», με το ζόρι καταφέρνει τον μέτριο στόχο του: να πείσει ότι πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι για το ότι υπάρχουμε ακόμη.

Ο ρόλος της επιτροπής είναι κατά βάση συντονιστικός και όχι παραγωγικός. Δεν της ανατέθηκε ποτέ να συνθέσει μια πρόταση ή να μετουσιώσει ένα όραμα σε λόγο, δράση, εικόνα, μήνυμα. Ούτε καν το ελάχιστο: να συνδέσει την παράδοση με το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και του ελληνισμού για να δώσει το έναυσμα του στοχασμού για τα χρόνια που έρχονται. Συνεπώς, και δυστυχώς, οι μέτριες – και ενίοτε κάτω του μετρίου – επιδόσεις της είναι κάτι αναπόφευκτο.

Όμως κανείς δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να δηλώνουμε ικανοποιημένοι από ένα εγχείρημα τόσο κατώτερο των πιο χαμηλών προσδοκιών. Το οποίο, όπως μαρτυρούν τα γεγονότα, ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να κατρακυλήσει σε μια επικίνδυνη γραφικότητα…