Πριν λίγες μέρες, η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ κυκλοφόρησε με τίτλο «Προετοιμαστείτε για τζιχαντιστές», αναφερόμενη στην απόρρητη ενημέρωση  του Αιγύπτιου πρόεδρου στον Κύπριο ομόλογό του και τον Έλληνα πρωθυπουργό. Οι πληροφορίες έκαναν λόγο για κύμα κατευθυνόμενων τζιχαντιστών από την Τουρκία προς την Ελλάδα,  επισημαίνοντας  ότι το Κάιρο είναι ιδιαίτερα ανήσυχο όχι μόνο για την ανάμειξη της Άγκυρας σε όλες τις περιφερειακές διενέξεις, αλλά κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο ο Ερντογάν εμπλέκει πλέον και χρησιμοποιεί ανοιχτά τον ισλαμιστικό παράγοντα στις επιδιώξεις του. 

Η είδηση μέσα στον καταιγισμό των εξελίξεων -διεθνών και εσωτερικών-  καταναλώθηκε γρήγορα καθώς η ροή των γεγονότων είναι πλέον ταχύτατη και δεν μένει χρόνος να τις αφομοιώσουμε επαρκώς. Αν σταθούμε, ωστόσο, σε αυτήν την προειδοποίηση του Αιγύπτιου Πρόεδρου και την συνδυάσουμε και με τα γεγονότα στον Έβρο, τα πράγματα γίνονται ιδιαίτερα ανησυχητικά. Βέβαια, για τι να πρωτοανησυχήσει κανείς; Από την άλλη, οι κίνδυνοι είναι μπροστά μας και μας περιμένουν, στρωμένοι στο μέλλον μας. Τουλάχιστον ας μη μας αιφνιδιάσουν, ας μη μας βρουν εφησυχασμένους. 

Είναι παγκοσμίως γνωστές οι στενές  σχέσεις του Ερντογάν με την Μουσουλμανική Αδελφότητα και την ισλαμική τρομοκρατία. Υπό αυτό το πρίσμα, η επιθετικότητα της Τουρκίας μπορεί να γίνει καλύτερα αντιληπτή. Η Τουρκία είναι μια ισχυρή μουσουλμανική περιφερική δύναμη με σοβαρούς δεσμούς με τον δυτικό κόσμο – γεωστρατηγικούς, πολιτικούς, στρατιωτικούς, οικονομικούς. Αυτή η παράμετρος δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Ούτε και το γεγονός ότι η Τουρκία δημιουργεί μια σειρά αντιπαλοτήτων στον μουσουλμανικό κόσμο – ένα μέτωπο που δεν ξέρουμε πού και πώς θα καταλήξει.

Ό,τι, όμως, την καθιστά ισχυρή (προς το παρόν) απέναντι στην Δύση, την καθιστά και επικίνδυνη απέναντι σε ισχυρές μουσουλμανικές χώρες που δεν βλέπουν καθόλου ευχάριστα τον ηγεμονικό ρόλο που προσπαθεί να παίξει ο Ερντογάν. Αν ο Τούρκος πρόεδρος άπλωσε τον τραχανά πάνω από τα επιτρεπτά όρια, θα φανεί. Η ιστορία θέλει υπομονή και κρύβει εκπλήξεις, αλλιώς θα ήταν προδιαγεγραμμένη. 

Η Ελλάδα έχει σίγουρα άλλον ρόλο στην περιοχή και στην Ιστορία.  Συνήθως, τις τελευταίες δεκαετίες, η χώρα μας αδικείται βιαίως από τους εγχώριους αναλυτές στην σύγκρισή της με την Τουρκία.

Εδώ και χρόνια, καλλιεργείται συστηματικά  ένα κλίμα ηττοπάθειας που (εκτός από ανιστόρητο και ανακριβές) εξυπηρετεί και τους σκοπούς της τουρκικής προπαγάνδας που θέλει να συντηρεί μιαν ατμόσφαιρα φόβου στη χώρα μας ώστε να κάμψει το φρόνημά της και να ενδώσει στις απαιτήσεις της γείτονος που δεν είναι άλλες από την δορυφοριοποίηση της Ελλάδας, αποσιωπώντας τις τεράστιες διαφορές ποιότητας ζωής σε όλα τα επίπεδα  που έχουμε έναντι της Τουρκίας.

Σε μια συνολική  σύγκριση, η χώρα μας δεν θα αποδεικνυόταν τόσο αξιοθρήνητη όσο θέλουν να την παρουσιάσουν οι ιθαγενείς αντικειμενικοί επαΐοντες…  

Προφανώς, όλη αυτή η ακατάπαυστη και ακούραστη ρητορική ισχύος της Τουρκίας βασίζεται στην επιφυλακτικότητα των αντιπάλων της να παρασυρθούν σε ακραίες ενέργειες και όχι σε μια πραγματική στρατιωτική ισχύ. Αν ήταν τόσο ακαταμάχητος ο τουρκικός στρατός, προς τι η τόσο επιθετική ρητορική; Γιατί δεν προελαύνει νικηφόρος στα πεδία των μαχών παρά πλιατσικολογεί σε μια συγκυρία ιστορικά ευνοϊκή για ύαινες αλλά που δεν θα διαρκέσει επ’ άπειρον;  

Προς το παρόν, η χώρα μας  πρέπει να επαγρυπνεί για την παρουσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη επικράτειά της αλλά και γενικότερα, για το θέμα της μεταναστευτικής πολιτικής .

Οι σημερινοί μοναχικοί λύκοι, αύριο θα γίνουν αγέλη,κοινότητα και θα επιτεθούν με διεκδικήσεις στο εσωτερικό της χώρας έχοντας στο πλάι τους τούς αλληλέγγυους και πρόθυμους ιδεολόγους αγωνιστές. Οι εξελίξεις που μεταλλάσουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε τουρκογαλλικές και τουρκοευρωπαϊκές, είναι ευνοϊκές για την ελληνική διπλωματία. Όλα, ωστόσο, μένει να επιβεβαιωθούν στο τέλος, καθώς βρισκόμαστε μπροστά σε εξελίξεις που κάνουν το παιχνίδι όλο και πιο πολύπλοκο, συναρπαστικό και  επικίνδυνο.