Το Πάσχα καταφθάνει, θεωρήστε το σίγουρο. Παίζονται διαφημίσεις του Πέτρου Γαϊτάνου στην τηλεόραση…

ΠΛΗΝ

– Το Πάσχα καταφθάνει, θεωρήστε το σίγουρο. Παίζονται διαφημίσεις του Πέτρου Γαϊτάνου στην τηλεόραση.

– Κάτι από Ρουσλάνα, λίγο από «300» (αλλά χωρίς τους κοιλιακούς), λίγο ηλεκτροποντιακό, μια ιδέα από τουρκο-έθνικ κι έτοιμο το «Opa» του Γιώργου Αλκαίου που θα συντριβεί –συγγνώμη, θα μας εκπροσωπήσει– στη Γιουροβίζιον. Θα

μου πείτε, γελοία τραγούδια αξίζουν σε γελοίες διοργανώσεις, αλλά basta. Τουλάχιστον μέσα από όλο αυτό τον τραγέλαφο ο ερμηνευτής κατάφερε να αδυνατίσει –πώς να βγεις στην ευρωπαϊκή πίστα με παραπανίσια κιλά;–, οπότε ίσως κι αυτό είναι από μόνο του μια νίκη…

– Στο ανεκδιήγητο ελληνικό κοινό. Όχι μόνο επειδή ψήφισε ένα τόσο άθλιο κομμάτι, αλλά κι επειδή στήθηκε στην τηλεόραση να θαυμάσει ένα τηλεοπτικό σόου που θύμιζε σχολική γιορτή.

– Στον ηθοποιό Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλο, διότι όσο προσπαθεί να ξεφύγει ερμηνευτικά από τη «σαπουνόπερα σε συσκευασία δραματικού σίριαλ» που είναι το «4» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, τόσο περισσότερο παγιδεύεται στην πιο προβλέψιμη μανιέρα. Η έκπτωση ενός ταλέντου, ενδεχομένως προσωρινή.

– Στον Σπύρο Παπαδόπουλο, ο οποίος «ξεπέταξε», χωρίς να μπει στην ουσία του ζητήματος, όσους κρίνουν ότι το τηλεοπτικά ντεμοντέ σόου «Στην υγειά μας» που παρουσιάζει στην ΕΡΤ κοστίζει έναν σκασμό λεφτά στους φορολογούμενους. «Είμαι πολύ σνομπ. Είναι άνθρωποι κατώτεροι (των περιστάσεων) για να με κρίνουν» δήλωσε. Προφανώς διότι δεν διασκεδάζουν σκανδαλωδώς αμειβόμενοι έχοντας την ψευδαίσθηση ότι επιτελούν αποστολή.

– Στον Αλέξανδρο Μυλωνά, ο οποίος πρωταγωνιστεί σαν Χρεμύλος στον «Πλούτο» που θα παρουσιάσει το Θέατρο Τέχνης το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Τον ίδιο ρόλο έπαιζε στην παράσταση του 1994 (που επαναλήφθηκε το 1995 και το 2001), σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή. Το πολύ το «Κύριε ελέησον» το βαριέται κι ο παπάς. Εκείνος δεν βαρέθηκε; Ή μήπως επανάληψη μήτηρ πάσης ευκολίας;

– «Θα αλλάξει η οπτική μας για την ελληνική συμμετοχή στη Γιουροβίζιον», είχε υποσχεθεί η νέα κυβέρνηση κι εμείς καλοπροαίρετα το πιστέψαμε, γιατί χειρότερα από Σαρμπέλ και Καλομοίρα δεν γίνεται. Κι όμως, να που γίνεται! Ο Γιώργος

Αλκαίος εφέτος αποδεικνύει ότι ανάμεσα στο μπλε και το πράσινο κράτος υπάρχει αισθητική συνέχεια.

– Πού πας, ρε Καραδήμο; Με μία ιταλικής σχολής χαμηλόφωνη μπαλάντα προσπάθησε να πάρει το διαβατήριο για τον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, την ώρα που η μέσα μας Τουρκία έστηνε χορό στη σκηνή μέσω άλλων υποψήφιων τραγουδιών…

– Στα ρεπορτάζ, τις αναλύσεις και συνολικά στον τρόπο κάλυψης της επίσκεψης του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ από τα περισσότερα τηλεοπτικά κανάλια. Αντιμετώπισαν τη συνάντηση Παπανδρέου – Ομπάμα όπως θα αντιμετώπιζε ένα τοπικό κανάλι της περιφέρειας τη συνάντηση του τοπικού νομάρχη με τον πρωθυπουργό της χώρας.

– Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η Παναγιώτα Βλαντή έχει κάποιου είδους ταλέντο ως ηθοποιός, είναι μάλλον δύσκολο να το δείξει κάτω από τη μάσκα από μακιγιάζ την οποία επιμένει να φορά σε όλη τη διάρκεια της ταινίας του Νικόλα Δημητρόπουλου «180 μοίρες». Είτε έχει μόλις ξυπνήσει είτε έχει μόλις βγει από το μπάνιο, ασχέτως αν είναι στα κατσάβραχα ή στο σαλόνι της, το μέικ απ δεν την εγκαταλείπει ποτέ. Για την ακρίβεια σκεπάζει κάθε χαρακτηριστικό της, κάνοντάς την να μοιάζει με πλαστική κούκλα και καθιστώντας αδύνατη κάθε φυσική έκφραση στο πρόσωπό της – αν υποθέσουμε ότι παίρνει κάποια έκφραση που να δείχνει έστω ελάχιστα φυσική σε ολόκληρο το φιλμ.

– Κάθε φορά που γίνονται πορείες στο κέντρο κάποιοι τύποι βγαίνουν στα κλεφτά από τη μάζα των διαδηλωτών και σπάνε το βιβλιοπωλείο Ιανός. Και γιατί να τη γλιτώσει δηλαδή; Επειδή είναι χώρος τέχνης και πολιτισμού; Αλλά πού, αλήθεια; Στην Ελλάδα του Αλκαίου;

– Στους χιλιάδες υποψήφιους για τα αμέτρητα TV-reality και τα talent show κάθε είδους. Δεν είναι τα λεφτά που τους σπρώχνουν στο ρεζιλίκι. Η δημοσιότητα είναι. Έστω και αν προϋποθέτει την ξεφτίλα.

ΣΥΝ

+ Στην ποιήτρια και ακαδημαϊκό Κική Δημουλά, γιατί με τη βράβευσή της με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του ποιητικού και πεζού έργου της πρόσθεσε άλλη μία διεθνή διάκριση στη… συλλογή της.

+ Στους Βασίλη Μαυρογεωργίου, Κώστα Γάκη και Χρήστο Παπαδόπουλο για τη σκηνοθεσία στα «Λιοντάρια», ιδιαίτερα για το εύρημα του προτζέκτορα. Οι ηθοποιοί ζωγράφιζαν με μαύρο μαρκαδόρο σκίτσα σε έναν προτζέκτορα που βρισκόταν επί σκηνής, τα οποία λειτουργούσαν σαν σκηνικό που «γραφόταν» εκείνη τη στιγμή. Ίσως η δραματουργία χρειαζόταν να είναι ακόμα πιο πυκνή, σε αυτή την τόσο «αθώα» αρχικά, μα και τόσο σκληρή θεματική.

+ Στη Ρένη Πιττακή γιατί η ερμηνεία της στο «Έξι μαθήματα χορού σε… έξι εβδομάδες» έχει κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού για την παραγωγή. Δύο χρόνια παίζεται η παράσταση σε γεμάτο θέατρο και η δυναμική της δείχνει ότι άνετα θα άντεχε και τρίτο. Ωστόσο, μετά το Πάσχα η αυλαία θα πέσει οριστικά.

+ Στον σκηνοθέτη Δημήτρη Αθυρίδη, διότι ξετύλιξε το νήμα της ζωής ενός αντιήρωα της ροκ σκηνής των seventies στην Ελλάδα, του κιθαρίστα Θόδωρου Παπαντίνα, ο οποίος ζει σήμερα ξεχασμένος στην Αμερική. Το ντοκιμαντέρ «Τ4trouble» ξεκινάει προβολές στον πάντοτε εναλλακτικό και σοβαρό «Μικρόκοσμο» του Ανδρέα Σωτηρακόπουλου, επί της οδού Συγγρού, στις 25 Μαρτίου.

+ Στον σκηνοθέτη και ηθοποιό Άρη Ρέτσο, γιατί είχε το θάρρος να επιλέξει ένα εκ πρώτης όψεως παρωχημένο έργο, το «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη, και να το ανεβάσει για να αποκαλύψει αυτό που αρκετοί δεν βλέπουν: το σύγχρονο μήνυμά του, «το greek dream ενός εξαιρετικά γραμμένου έργου, με υπαρξιακά ερωτήματα, με ισορροπία, ρυθμό και μουσικότητα». Το αν θα τα καταφέρει ή όχι θα φανεί στο Θέατρο Αργώ, στην πλατεία Καραϊσκάκη.

+ Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ που διακρίθηκαν σε φεστιβάλ θα προβάλλονται αυτή την εβδομάδα σε ένα κοινό πρόγραμμα στον κινηματογράφο Τριανόν Filmcenter. O «Εθνικός Κήπος» του Απόστολου Καρακάση, ένα «πορτρέτο» του μεγαλύτερου κήπου της Αθήνας και των «κατοίκων» του, το «Άλλος δρόμος δεν υπήρχε» του Σταύρου Ψυλλάκη, για την ιστορία μιας ομάδας επικυρηγμένων ανταρτών που κρύβονταν για 14 χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου στην Κρήτη, και το «Σαν τον αέρα που αναπνέω» του Γιώργου Ζέρβα, που καταγράφει μια συνάντηση μουσικών του κόσμου στο χωριό Χουδέτσι της Κρήτης, συνθέτουν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κινηματογραφική πρόταση, σε μια μάλλον αδιάφορη κινηματογραφική εβδομάδα.

+ Ωραία ιδέα τα απογευματινά live στο Half Note από τις 21 μέχρι και τις 27 του μηνός, ολόκληρη την επόμενη εβδομάδα δηλαδή. Δεξιοτέχνες μουσικοί του αυτοσχεδιασμού θα βρεθούν στην ίδια σκηνή με «έντεχνους» τραγουδιστές και τραγουδοποιούς. Ο Μίλτος Πασχαλίδης με τον Θύμιο Παπαδόπουλο λόγου χάριν, ο Χρήστος Θηβαίος με τον Γιώργο Κοντραφούρη κ.ά. Και θα είναι και θεματικές οι συναυλίες, για την Ημέρα Ποίησης την Κυριακή, για την Ημέρα του Νερού τη Δευτέρα κ.ο.κ. Να δούμε πώς θα λειτουργήσουν βέβαια οι συνεργασίες, αν και συνήθως, σε ανάλογες περιπτώσεις, οι μουσικοί φτιάχνονται με κάτι τέτοια μεταφέροντας τη θετική τους διάθεση και στο κοινό.

+ Στην έκθεση Διπολικότητα και Τέχνη, που διοργανώνει το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής σε συνεργασία με την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Φοιτητές της ΑΣΚΤ δημιουργούν εξαιρετικά έργα που αφορούν την ψυχική συνιστώσα στην Τέχνη. Προλαβαίνετε ακόμα: μέχρι τις 21 Μαρτίου, Πειραιώς 256.

+ Στον ζωγράφο Εδουάρδο Σακαγιάν, διότι «δεν μασάει» με το τρέχον χρηματιστήριο των εικαστικών, ακόμη κι όταν τον αφορά. Πόσο μάλλον που ένα από τα μέτρα σύγκρισης είναι ο… ομφάλιος λώρος. «Έχω δει πολύ σημαντικά έργα της μητέρας μου, που δεν είναι γνωστή ζωγράφος, να πουλιούνται για τίποτα τη στιγμή που άλλα, τα οποία έχω κάνει εγώ, ενώ δεν είναι κάτι σπουδαίο, πουλήθηκαν πολύ ακριβά», δηλώνει. Και καταλήγει: «Πολύ λίγοι ενδιαφέρονται πραγματικά για την τέχνη ως τέχνη».