Σ’ αυτό το τεύχος γιορτάζουμε μια επέτειο: Τα 87 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Χατζιδάκι, που συμπληρώνονται σε λίγο καιρό.

Σ’ αυτό το τεύχος γιορτάζουμε μια επέτειο: Τα 87 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Χατζιδάκι, που συμπληρώνονται σε λίγο καιρό.

Την ημερομηνία του θανάτου του (15 Ιουνίου 1994) επιλέξαμε να μην τη «γιορτάσουμε». Όχι από ασέβεια ή αμέλεια, αλλά επειδή πιστεύουμε ότι δεν θα του άρεσε μια υπενθύμιση που φέρνει θλίψη. Ήταν άνθρωπος με τόσο καθολική κατάφαση στη ζωή, που, αν ήταν στο χέρι του, θα απαγόρευε τις νεκρολογίες διά ροπάλου. Μας το έδειξε και με το «ξόδι» του. Το ήθελε λιτό, σεμνό, αόρατο. Τώρα που συμπληρώνονται κοντά 90 χρόνια από τη γέννησή του (23 Οκτωβρίου 1925) αφήνουμε τον ίδιο να μας μιλήσει για τη ζωή και το έργο του, μέσα από φωτογραφίες, ημερολόγια, κείμενα, αντικείμενα και αρχειακό υλικό που συλλέξαμε από το σπίτι του στην οδό Ρηγίλλης.

Το άνοιξε για μας ο Γιώργος Χατζιδάκις, ο άνθρωπος που κανένας σχεδόν δεν γνώριζε μέχρι τη στιγμή της απώλειας, μα που όλοι γνωρίσαμε αργότερα, κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο διαφύλαξε τη μεγάλη πνευματική κληρονομιά που ήρθε στα χέρια του.

Ο θετός γιος και κληρονόμος του δημιουργού του «Μεγάλου Ερωτικού» μας μίλησε για τις προσπάθειες που καταβάλλει να ανταποκριθεί σ’ αυτό το καθήκον «με τον τρόπο του Μάνου». Μας είπε για τις δυσκολίες και τα σχέδιά του, και πλούτισε το αφιέρωμα με σπάνιες πληροφορίες για τις λιγότερο γνωστές πτυχές αυτής της τόσο πολυσχιδούς και ανεξάντλητης προσωπικότητας. Πολλοί προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί ο Χατζιδάκις εξακολουθεί να είναι σήμερα τόσο επίκαιρος. Γιατί τα λόγια του και η μουσική του είναι ακόμα τόσο ζωντανά. Ίσως γιατί την αλήθεια δεν τη μαθαίνεις από επαγγελματίες «σοφούς», πολιτικούς, επιστήμονες. Τη μαθαίνεις από καλλιτέχνες και ποιητές. Από εκείνους που γεννήθηκαν με την ιδιαίτερη εκείνη ενόραση που τους επιτρέπει να καταλαβαίνουν τον κόσμο. Πολλοί προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί μας λείπει ο Μάνος κάθε μέρα και πιο πολύ. Ίσως γιατί η Ελλάδα θα ήταν σήμερα αλλιώς αν δυο-τρεις άνθρωποι σαν κι αυτόν ζούσαν ακόμα ανάμεσά μας. Ίσως γιατί οι Έλληνες, ακόμα και χωρίς να το ξέρουν, θα είχαν δίπλα τους ένα στήριγμα για να αντέξουν τη μοναξιά τους. Ένα παιδί στην εφηβεία μού είπε κάποτε: «Μου αρέσει η μουσική του περισσότερο από όλων των άλλων. Την καταλαβαίνω. Είναι σαν να μου λέει: “Στενοχωριέσαι σήμερα, το ξέρω, μα δεν πειράζει. Θα περάσει. <a data-cke-saved-href=”” href=”&quot;https://www.topontiki.gr/article/40751#&quot;” id=”&quot;_GPLITA_1&quot;” style=”&quot;text-decoration:underline&quot;” title=”&quot;Click” to=”” continue=”” >=”” by=”” text-enhance”=””>Αύριο θα περάσει…”».